Column: Fladderak en hoe drie spelers van de FC bij Pearl Jam op het podium kwamen
De man met donkerblond haar roert in zijn koffiebekertje. Hij staat voorovergebogen, hangend met zijn bovenlijf over de bar van de koffiecorner. Hij luistert aandachtig naar de man die naast de koffieautomaat staat.
Ik herken de man aan de koffiebar meteen. Het is Jan Veenhof, de man die voor RTV Noord analyses maakt van FC Groningen.
Veenhof speelde in de jaren 90 tien seizoenen en 199 wedstrijden in de verdediging van FC Groningen. Hij maakte zes goals, voornamelijk met het hoofd, waarvan de mooiste tegen PSV, als hij Ronald Waterreus met een listig boogje verschalkt.
Jan lag in de clinch met de hele familie Nienhuis omdat hij Evert-Jan, zoon van wijlen Mister Veendam, Henk, ervan beschuldigde dat hij hem als een lama had bespuugd. Nainhoes sr. kwam op voor zijn zoon en dreigde zelfs met een aanklacht tegen Jan.
Drie jaar later kreeg het lot een rare wending toen Jan aan de Langeleegte, in en tegen Veendam een dubbele beenbreuk opliep in een duel met Henri Meijerman. Maar het verhaal van Jan krijgt toch nog een end, 'van eind goed al goed'.
Want na omzwervingen in Japan, Canada en zelfs Albanie, speelde Jan Veenhof in 2005 zijn laatste twaalf van 325 wedstrijden in het betaalde voetbal aan de Langeleegte, bij de BV Veendam. Met een tierende Henkie Nainhoes op de tribune.
En nu is diezelfde Veenhof in gesprek met onze sportman Stefan Bleeker, in de koffiecorner van de redactie van RTV Noord. Ik sla Jan een beetje te hard op de schouder. 'Moi Erik', zegt hij verstoord. Het gesprek gaat mijn kant op.
'Ik weet niet', zegt Jan ineens. 'Maar ik dacht even aan die column van jou over die babykleertjes. Ik heb eigenlijk ook wel een mooi verhaal…'. Hij valt stil. 'Ach laat ook maar', wuift hij zijn gedachte weg. 'Niks daarvan', zeggen Bleeker en ik in koor.
En dan komt het verhaal van Jan dat mooier is dan die van zijn voetballoopbaan.
In zijn tijd in het Oosterpark was Jan dikke maatjes met zijn ploegmakker Arjan Blaauw. De Knoalster, die later ook voor Veendam en Emmen speelde, en Jan lagen elkaar wel. Dat had alles te maken met hun muzieksmaak: grunge.
Muziek die zijn oorsprong kent in Seattle met bands als Soundgarden, Nirvana van Kurt Cobain maar vooral ook Pearl Jam. 'Blaauwtje' en Jampie waren helemaal gek van zanger Eddie Vedder en de zijnen.
De twee kameraden waren alle vrije dinsdagavonden te vinden in muziektempel Vera in de Oosterstraat in de Stad, waar in die tijd veel grungebandjes optraden.
De twee profvoetballers werden ras dikke maatjes met Peter Weening de muziekman van Vera. Het was ook het jaar dat Pearl Jam naar Nederland kwam.
Op een duistere dinsdagavond kwam er een man van muziekorganisator Mojo even buurten in Vera. De Amsterdammer beloofde na een handvol biertjes de voetbalprofs een kaartje voor Pearl Jam. De twee helemaal in de wolken. De teleurstelling was groot dat de Mojoman wel een grote mond had gehad, maar geen kaartje geregeld.
Een dag voor het concert gingen ze als schrale troost naar Vera, waar de Fastbacks optraden, een band uit Seattle die in het voorprogramma speelde van Pearl Jam.
Hoe groot de ogen waren van de FC Groningen-voetballers, kun je nauwelijks bevatten. Maar na de pauze verscheen op het podium naast de Fastbacks, Eddie Vedder, de leadzanger van Pearl Jam, die spontaan een deuntje mee kwam spelen.
Dankzij Peter Weening zaten de twee FC-ers na afloop in de kleedkamer naast hun held. Eddie klaagde dat zijn stem hem in de steek liet. 'We know a good medicine', zeiden de voetballers. 'You need Fladderak' .
En zo kreeg Eddie Vedder voor het eerst van zijn leven Hoogholtje Fladderak, de oer-Groningse drank van kaneel en citroen.
En nadat de Pearl Jam-frontman een paar Fladderakjes weg had getikt, deed hij niet moeilijk over de vraag of hij misschien nog kaartjes had voor het concert van de volgende dag.
'Just come. I get you the tickets', waren de laatste dronken woorden van Vedder.
De volgende dag reden twee brakke voetballers in een auto richting RAI in Amsterdam voor een concert van Pearl Jam. Met een omweg via Nijmegen werd maatje Bas Roorda, destijds doelman Van NEC en nu keeperstrainer van de FC, opgepikt.
Roorda, fan van Pearl Jam, dacht dat ze een grap met hem uithaalden. Blaauw en Veenhof konden het zelf eigenlijk ook niet geloven. Maar aangekomen in de RAI lag aan de Sony-balie drie kaartjes voor drie profvoetballers.
En niet zomaar kaartjes, nee ook nog kaartjes backstage. In de coulissen van het podium, van een van de grootste bands ter wereld.
Na afloop kreeg Vedder in zijn kleedkamer een FC Groningen-shirt. De voetballers kregen op hun beurt shirtjes met elk een handtekening van de muzikant.
Als ik die avond thuiskom, vertel ik bij de stamppot bruine bonen - 'stopvaarve' zegt Lientje altijd - het verhaal van Jan Veenhof en Eddie Vedder. Als ik het vertel, begin ik het steeds minder te geloven. Pearl Jam in de RAI. Volgens mij waren daar alleen de huishoudbeurs en de autotentoonstelling, maar geen popconcerten.
Na de vlaflip met slagroom sla ik mijn laptop open en google op Pearl Jam en RAI Amsterdam. Een artikel in de Trouw van 7 november 1996 komt tevoorschijn. Een recensie van het concert van Pearl Jam de avond ervoor. En jawel, in de RAI.
Ergens halverwege het artikel:
Zanger Eddie Vedder kampt nogal eens met stemproblemen, maar was in Amsterdam in uitstekende vorm en liet horen waarom hij te boek staat als een van de meest bijzondere zangers van de pop. In een uitgebalanceerde mix van ballads en stevige rocksongs liet hij zijn stem diep brommen en hoog uithalen, waarbij hij te allen tijde gepassioneerd klonk.
Waar Fladderak niet allemaal goed voor is.
Erik Hulsegge
Met dank aan Jan Veenhof die dit verhaal maandagmorgen, op de dag dat hij 50 werd, vertelde. Ik vergat hem te feliciteren. Van harte Jan.
