'Soms moet ik boos worden en zeggen: potverdorie, nou luister je naar mij'

'Is het stressvol? Hoe doen jullie dat met de dekking in zo'n groot gebied? Hoe zorgen jullie dat alles op tijd komt?' Het zijn enkele vragen die centralist Mariska Petstra krijgt. Zij werkt in de meldkamer namens de brandweer en voert aan de telefoon normaal gesproken heel andere gesprekken.

'Sommige mensen zijn helemaal in paniek´, vertelt ze over haar de telefoontjes die ze krijgt. ´Die moeten we eerst tot rust brengen, voordat we de informatie die we nodig hebben eruit krijgen. Of ik ga wat zachter praten, zodat ze moeten concentreren om mij te verstaan. Of ik moet boos worden en zeggen: potverdorie, nou luister je naar mij. Soms is dat nodig.'

Haar collega Sebastiaan van der Weide is centralist namens de ambulance. Hij is blij dat er een speciale dag is om de aandacht op alarmnummer 112 te vestigen. 'Het spreekt een hoop mensen aan. Het is een omgeving die mensen vaak niet te zien krijgen.'

Vooral communicatie via social media is volgens hem cruciaal. 'Dat werkt doordat je uit kunt leggen wat ons werk inhoudt en wat we van de burger verwachten in noodsituaties. Maar het is ook leuk om te laten zien wat mensen van ons kunnen verwachten. Ik denk dat een hoop mensen erin geinteresseerd zijn.'

Van der Weide heeft in de loop der jaren al heel wat meegemaakt. Sommige meldingen zijn klachten 'waarvan een normaal mens zou denken: zou je daar 112 voor bellen?'. 'Zoals het in je vinger snijden met een aardappelschilmesje...'

'Het mooie is dat we daar wél serieus mee omgaan. Het kan een groot probleem zijn voor iemand. Het is niet zo dat we het afdoen met: plak maar een pleister. Maar het zijn wel dingen die ons werk luchtig maken.'