Column: Avondster in mijn supermarkt

Bij de groente pakt een oudere man een tomaat in een plastic zakje. Ik loop voorbij op weg naar het kattenvoer.

Mijn rooie kater heeft honger en dat is mij luidkeels duidelijk gemaakt. Het laatste zakje is net die morgen opgepeuzeld. Maar daar heeft mijn kat geen boodschap aan. Hij zou en moet zijn kip, konijn en vis in gelei voor senioren. En niet iets anders, want wat een verwende kat niet kent, dat eet-ie niet.

Daarom loop ik nu op zaterdagavond in mijn supermarkt. Bij de groentes in pot en blik zie ik een man met zijn hoofd helemaal tegen de schappen gedrukt. Zijn linkerarm is tot aan zijn schouder tussen de potten verdwenen. Zijn linkerwang tegen de richel van het schap.

De man ziet dat ik hem zie. Geschrokken trekt-ie zijn arm terug. Ik weet niet wat ik er van moet denken. Is hij op zoek naar iets? Verstopt-ie wat? Ik stel mij gerust met de gedachte dat-ie op zoek is naar een pot die veel langer houdbaar is. De minst houdbare staan immers vooraan. Zo doen vakkenvullers dat.

Bij het kattenvoer word ik opgehouden door een bekende Winschoter. 'Hest al weer kaddevouer vergeten?' De nadruk ligt op weer. 'Mientent krigt allinneg t alder verste en t alder beste', kaats ik terug. Glimlachend loopt hij door zonder mandje, zonder wagentje en zonder te vertellen wat hij hier nu doet.

Bij de kassa kruipt een man nog net voor mij. Hij heeft een colbert aan met een blouse. Ooit netjes, maar nu zo vaak gedragen dat het stempel sjofel erop kan. Een beetje aan zijn gezicht te zien, heeft-ie in zijn leven al heel wat drankjes gedronken en sigaretten gerookt.

Ik herken het hele gezicht in het halve dat even daarvoor tegen het schap van de groentepotten was gedrukt. Als-ie aan de beurt is, worden diverse potten en flesjes apart gezet. Ik ben in verwarring. Wat gebeurt hier? Is er iets niet goed met dat spul? Kan-ie het niet betalen?

Anke, het kassameisje, brengt uitkomst. In de supermarkt geldt OKG. Onvoorwaardelijke Kwaliteit Garantie. Als je een product vindt dat over datum is, krijg je er gratis één voor terug. Ik had er nog nooit van gehoord. Ik kijk eigenlijk ook nooit naar data. Ik ga er gewoon van uit dat het goed is.

'Die man heeft wel héél veel gevonden', probeer ik er een grapje van te maken. Het meisje trekt een smerig gezicht. Er komt een tweede uitleg. Er zijn dus mensen die in de supermarkt flessen, potjes en blikjes, die tegen de houdbaarheidsdatum aan zitten, helemaal achteraan diep in het schap verbergen.

Een paar weken later komen ze terug, halen het nu over datum-blikje, zakje er weer uit en krijgen het bij de kassa ingewisseld voor een gratis product. Ik weet niet of ik nu boos of verdrietig moet zijn. Het is toch in- en intriest. Mensen die zo aan hun voedsel moeten komen.

Zo trachten de schaamte van de voedselbanken te voorkomen. Of ze zijn misschien ziek in het hoofd, maar dan blijft het net zo treurig.

Als ik door de schuifdeuren de door de regen frisse avondlucht in loop, moet ik denken aan de Morgenster, het mannetje dat 's ochtends vroeg langs het straatafval struint, op zoek naar iets gangbaars.

Na de Morgenster is er nu dus ook de Avondster, nota bene in mijn supermarkt.

Smakkend met tevreden knorretjes eet mijn kater vijf minuten later zijn kip in gelei, deze keer met groente. Wars van houdbaarheidsdatums en avondsterren….