Wielrenner Hoekstra hoeft nooit meer te vallen en weer opstaan

Anderhalf jaar geleden komt Hoekstra ten val in de buurt van Harkstede. 'Ik ging met een paar vrienden fietsen. Bij mijn voorganger knapte de ketting en ik viel eroverheen. Ik had een gebroken heupkop en daardoor schoot mijn linkerbeen omhoog', vertelt hij ontspannen zittend op een massagetafel. Een tafel waar hij in z'n loopbaan al vaker mee in aanraking is geweest. 

Heel even laat hij het litteken op zijn linkerbil zien. Hij is twee keer geopereerd. Er is bij de tweede ingreep een prothese geplaatst. Iets wat niet vanzelfsprekend was. 'Ik ben eigenlijk nog te jong voor een kunstheup, maar de eerste operatie voldeed niet.' Na enig aandringen bij de artsen is het gewricht vervangen.

Hij zat in de put. Wetende dat de kans groot is dat dit het einde van z'n wielercarrière betekent. Twee keer won Hoekstra de Ronde van Groningen. Een keer solo, en een keer in de sprint van een klein groepje. Daarnaast behaalde hij een aantal andere zeges en ereplaatsen.

'Als je op den duur niet meer kan doen wat je leuk vindt, en dat is sporten, dan raak je wel in de put ja. Als opa en oma harder lopen dan jezelf en je bent nog geen dertig jaar, dan weet je dat het slecht met je is.' 

Langzamerhand dringt het bij hem door dat hij de racefiets moet laten staan. Al houdt hij de deur op een kier. 'Ik zal ongetwijfeld toertochten gaan rijden. Maar koersen op dit moment niet. Maar zeg nooit nooit', zegt hij met een stralende lach. Die verbloemt het leed enigszins.

Het zoveelste litteken betekent einde wielerloopbaan. Nooit meer jezelf door het kleinste gaatje wurmen in het peloton, nooit meer vallen en opstaan.