Column: Generatiegenoten

© RTV Noord
'Een prima keuze'. Zestig procent van de stemmen ging naar deze optie in de poll onderaan het bericht over de aanstelling van Mark-Jan Fledderus als technisch-directeur bij FC Groningen. Weer een generatiegenoot die het vertrouwen krijgt. En terecht natuurlijk.
Want de lichting uit de jaren 80 is een gouden lichting, zo blijkt met de aanstelling van de dertigers Fledderus, Wouter Gudde en eerder al Danny Buijs. Goud met een platina randje zeg ik zonder te overdrijven. En ik kan het als 37-jarige weten. Flippo's vormden de basis voor succes en tijdens het hakken in de 90's als gladgeschoren tiener werd je gevormd tot een held van nu.
In Fledderus zie ik wel een jongetje dat stiekem in de buurtsuper een zak chips opentrok op zoek naar flippo's. Flippo Fleddie die met een flesopener bierflesjes openmaakte om te checken of die ontbrekende actiecode nu net onder dat ene dopje zat. Om het na een kratje of twee op te geven en te kiezen voor een halve liter in de Drie Gezusters op vrijdagmiddag.
En FC-trainer Buijs? Die sprokkelde ongetwijfeld als jochie geld bij elkaar om de nieuwste sportschoenen te kunnen kopen. Die van ruim tweehonderd gulden. Precies, die waarvan de luchtzolen stuk gingen voor je er erg in had. Of simpelweg niet meer de hipste van de school waren.
School…. de plek waar de nieuwe algemeen directeur Wouter Gudde zich hoogstwaarschijnlijk voorbeeldig gedroeg. Goede cijfers, veel vrienden, met zijn tot in perfectie gehaarlakte coupe geliefd bij de meisjes en iedere dag zijn bammetjes kaas wegmoffelend in de afvalbak. Groentesoep uit de kantine en een appelkoek voor één bon als toetje. Dat had de gouden generatie nodig.
En ik? Ik fietste tussen alle bovenstaande scenario's door. Dat is waarschijnlijk de reden dat ik het niet verder schopte op voetbalgebied dan de reserve 2e klasse zondag, een jaartje voetbalverslaggever voor het AD en een debuut op mijn 35ste in de Euroborg namens de Supportersvereniging. In het shirt van Kevin Begois, wie wil dat nou niet?
Dat de rooskleurige toekomst met wedstrijden in Camp Nou en De Kuip er niet inzat, bleek al op de havo tijdens de gymlessen op het Kamerlingh Onnes in Stad. De voetbaljongens uit klassen die tegelijk gymden, mochten samen een balletje trappen. Ene Arjen Robben was één van hen. De lol in het voetbal was er voor mij na de vijfde keer gedold te zijn wel af. Die jongen had wel iets extra's vergeleken met de rest.
Toen mijn toenmalige klasse-crush tijdens een schoolfeest in Huize Maas ook nog eens voor de bebeugelde glimlach van Arjen koos, wist ik dat ik de gouden generatie definitief vanaf de zijlijn ging aanschouwen. Ik en mijn Tamagotchi. Overigens is de crush nu mevrouw Robben.
Nu, zo'n twintig jaar later, staan mijn generatiegenoten op. FC Groningen balanceerde op de lijn tussen zekerheden uit het verleden en een sprong in het diepe. De sprong wordt gewaagd met de jonkies uit de 80's. Gudde is 34, Fledderus en Buijs 36. Onervaren, maar met een schat aan flippo-, appelkoek- en halve literervaring. Precies zoals we hier graag zien.
Fledderus, Buijs en Gudde vormen straks het hart van de club waar ik vroeger als klein jongetje al langs de lijn stond. Zij doen het uit naam van de flippo-generatie. Met mijn volledige steun, generatiegenoten onder elkaar. Nu alleen Arjen nog.