Op de fiets naar China, maar halen deze Stadjers de eindstreep?

Martijn en Mariëlle doorkruisen het Noorden van Turkije.
Martijn en Mariëlle doorkruisen het Noorden van Turkije. © fietsenvoorkinderfietsen.nl
Het zijn spannende dagen voor Martijn de Jong Posthumus (28) en Mariëlle van der Sluis (28) uit Stad. Op 23 april 2018 begonnen zij aan een fietstocht naar de Noord-Chinese stad Tianjin, maar in het zicht van hun eindbestemming dreigen ze te stranden.
Omdat ze ook door politiek gevoelige landen als Turkije en Iran fietsten, weigeren de Chinese autoriteiten Martijn en Mariëlle vooralsnog hun gewenste visum af te geven. 

Fietsen inzamelen

De fietstocht naar Tianjin, zusterstad van Groningen en dé fietsstad van China is voor een goed doel. Omdat niet elk gezin de financiële middelen heeft om kinderen te laten sporten, wil het stel 500 kinderfietsen inzamelen voor kinderen in onze provincie.
Van Duitsland tot Albanië en Tadzjikistan tot Myanmar: het stel doorkruiste in bijna een jaar al 22 landen op hun tweewielers. Onderweg maakten ze bijzondere, hartverwarmende en opmerkelijke gebeurtenissen mee.
'Maar we hadden niet gedacht dat het regelen van dit visum nu zoveel moeite kost', verzucht Mariëlle vanuit Vientiane, de hoofdstad van Laos.

Kastje naar de muur

Het eerste probleem deed zich al snel voor. Want in heel Zuidoost-Azië kunnen toeristen over het algemeen slechts een visum voor dertig dagen krijgen.
Maar om fietsend Tianjin te kunnen bereiken, heeft het stel minstens een visum van negentig dagen nodig. In Maleisië, Thailand en Laos werden al pogingen gedaan om de juiste papieren te krijgen.
'Je kunt wel zeggen dat we van het kastje naar de muur worden gestuurd. In een uitdraai van vijftig pagina's proberen we onder meer met hotelboekingen, bankafschriften, verzekeringspapieren en de reisroute door China te laten zien dat wij goede intenties hebben.'

De moeite waard

Want ondanks dat ze hun fietstocht niet kunnen voortzetten, houdt het stel de moed erin. En waarom zouden ze ook niet, want tot dusver maakten ze werkelijk van alles mee, wat de fietstocht de moeite waard maakte. 'Het meest indrukwekkende? Dat was absoluut het Pamir-gebergte in Centraal-Azië', vindt het tweetal. 
'Het was daar een combinatie van avontuur en natuur. We fietsten op 4000 meter hoogte, kampeerden met -10 graden en maakten vuur van gedroogde yakstront. Onze reis door dat gebied was mooi, maar zwaar. Dat zorgt voor de mooiste herinneringen.'

Gevaren

Toch was de reis niet helemaal zonder gevaar. Zo voerde de reis onder meer door Tadzjikistan, waar in juli 2018 enkele fietstoeristen om het leven kwamen door een terroristische aanslag. 'We hadden wel een heel verdrietig en dubbel gevoel toen we daar reden. We hebben veel aan die personen gedacht', geeft Martijn toe.
'Maar', vult Mariëlle aan, 'risico's zijn er altijd. Niemand heeft tegen ons gezegd dat we niet moesten gaan.' Uiteindelijk verliep de reis door Tadzjikistan zonder gevaar.

Onder schot gehouden

'In Albanië maakten we een situatie mee die veel hachelijker was. Ik was iets vooruit gereden en werd midden op de weg ineens onder schot gehouden door een jongetje dat geld van mij eiste. Omgerekend stond ik twee euro af, maar hij wilde meer. Maar toen Martijn eraan kwam en hard op zijn vingers floot, rende het jongetje snel weg.'
Die opmerkelijke gebeurtenissen wegen volgens het stel niet op tegen de gastvrijheid waarmee ze in praktisch elk land te maken krijgen. 'Er zijn talloze voorbeelden van mensen die ons eten en onderdak aanboden', vertelt Mariëlle.
Bij een gezin in Georgië, waar de Stadjers een paar dagen konden overnachten, werden ze compleet in de familie opgenomen toen ze vroegen of ze wat water konden drinken. 'We werden getrakteerd op een complete maaltijd, terwijl ze daar al zo weinig hadden. Iedereen sliep op een matje op de vloer en wij mochten erbij. Toen we onze reis vervolgden, kregen we allerlei etenswaren toegestopt voor onderweg. Echt hartverwarmend.'

Er gaat niets boven Groningen

Terwijl Martijn en Mariëlle kriskras door allerlei landen fietsen, merken ze pas echt hoe goed fietsers het in Groningen voor elkaar hebben. 'Zeker qua infrastructuur gaat er niets boven Groningen. Duitsland en Oostenrijk komen nog enigszins in de buurt van Nederland', vindt Martijn. Wel zagen ze onderweg dat steeds meer grote steden hun fietsfaciliteiten proberen te verbeteren.
Hoe meer je in het buitenland fietst, hoe trotser je op Groningen wordt
Martijn de Jong Posthumus
'En dat is leuk om te zien. In Almaty (Kazachstan, red.) houden fietspaden ineens op en in Krabi (Thailand, red.) staan er veel paaltjes midden op het fietspad. Hoe meer je in het buitenland fietst, hoe trotser je op Groningen wordt. Als fietsliefhebber wil je overal van de daken schreeuwen hoe het óók kan.'

Fietsen inzamelen

Alle fietsavonturen ten spijt; de cirkel is voor Martijn en Mariëlle pas écht rond als ze definitief groen licht krijgen om de grens van China mogen passeren, om naar Tianjin te kunnen fietsen. Mocht dat onverhoopt niet lukken, dan zullen de Stadjers een manier moeten bedenken waardoor de fietstocht voor hen alsnog geslaagd is.
'Het is wel erg zuur als je na 11.000 kilometer fietsen voor de poorten van China wordt geweigerd', zeggen Martijn en Mariëlle, die ondanks de rompslomp aan bureaucratie toch nog kunnen lachen. 'Als die andere missie dan maar wél slaagt', zeggen ze, doelend op het inzamelen van 500 fietsen voor kinderen in Groningen, wiens ouders geen fiets kunnen betalen.
Op dit moment staat de teller op 393. 'Heb je nog een ongebruikte kinderfiets in de schuur staan? Doe 'm dan niet bij het oud ijzer, want er zijn ontzettend veel kinderen die maar wat graag zo'n fietsje zouden willen hebben.'