Door de mand: Kees Vlietstra koopt de Playboy
Ik was op weg naar de uitgang van MartiniPlaza. Teleurgesteld. Donar was in de eerste ronde van de playoffs uitgeschakeld door Amsterdam. Het schoot niet op.
Chagrijnige Groningers schuifelden langzaam voor de tribune langs. Ongeduldig nam ik een shortcut. Via de bovenste rij van de tribune aan de kopse kant sprong ik naar beneden. Was nog knap hoog besefte ik me in de lucht.
Onhandig landde ik een meter achter De Coach Van Donar; Ton Boot. Die was zo kort na de laatste play-off wedstrijd in gesprek met twee vrouwen. Of eigenlijk was het een dialoog. Coach Boot sprak, de vrouwen (vrouw en dochter?) luisterden. En ik luisterde ongemakkelijk mee.
Boot was opvallend onzeker: 'Misschien moet ik ook wel strategischer gaan coachen.' Ik kon mijn oren niet geloven. De keiharde coach, veertien landskampioenschappen, twijfelde. De man die altijd en overal zijn teams volgens zijn eigen filosofie liet spelen, wist het niet meer.
Vond ik eigenlijk ook wel weer heel mooi. Donar mocht dan wel uitgeschakeld zijn, Coach Boot was voor mij, door die onbedoeld opgevangen uitspraak, nog groter geworden dan dat hij al was. Een kwartier later zat ik, nog steeds diep ontgoocheld, strategisch op het hoekje van de bar in café Bolhuis. Barkeeper, en coach van het leven, Edo Stukje doceerde.
Bovenstaande speelde zich af op een zaterdagavond in april 2007. Moest van de week regelmatig aan de uitspraak van Coach Boot denken. Dat kwam door de rouwverwerking van afgelopen woensdag, Ajax-Tottenham Hotspur.
In de nasleep van deze thriller, Ajax verloor in de aller, allerlaatste seconde van de wedstrijd van de Spurs waardoor niet Ajax, die Europa verwend had met fantastisch mooi combinatie voetbal, maar de Londenaren naar de finale van de Champions League gaan, kwam ook analist en oud-voetbalcoach José Mourinho aan het woord. Die vertelde in zijn staccato Engels dat Ajax naïef had gespeeld.
Waarom gingen bijvoorbeeld bij een 2-0 voorsprong voor Ajax, beide centrumverdedigers, Mathijs én Daley, blind mee naar voren bij een vrije trap?
'Strategy beats philosophy' volgens Mourinho. Strategie wint het van filosofie. Soms moet je om een wedstrijd over de streep te trekken wel eens concessies doen aan je spelopvatting. Dé spelopvatting van Mourinho zelf is genoegzaam bekend: die parkeerde liever drie dan twee dubbeldekker bussen voor zijn eigen goal. Liever lelijk winnen dan mooi verliezen. En dan kan je het in oorsprong oneens zijn met zijn spelopvatting, Mourinho had hier wel een punt. Ajax won afgelopen seizoen waardering. Tottenham de wedstrijd.
Coaches twijfelen. Of je nou een gelouterde ervaren coach bent als Coach Boot, José Mourinho, Erik Braal, Arjan Taaij of je bent een rookie coach als Danny Buijs, coaches twijfelen. Moet mijn ploeg links- of rechtsaf? Moet ik aanvallend of verdedigend wisselen? Moet ik dansen naar de pijpen van de clubleiding of ga ik vol op het orgel in de media tegen die zelfde clubleiding? Ja, coaches twijfelen. Moeten twijfelen. Afwegingen maken. Ze moeten, als het even kan, die twijfel niet uitstralen.
In 2002 coachte ik mijn eerste wedstrijd op het hoogste niveau. Coach van de korfballers van Nic. Debuutwedstrijd in Papendrecht tegen de, toen, beste club van de wereld, PKC.
De thuisclub nam de bal uit, 1-0. Kan gebeuren dacht ik nog. Na snel balverlies van onze kant stond het binnen een halve minuut al 2-0.
De thuisclub nam de bal uit, 1-0. Kan gebeuren dacht ik nog. Na snel balverlies van onze kant stond het binnen een halve minuut al 2-0.
Geeft niks, tijd zat om dat te repareren hield ik mezelf voor. Toch werd het al snel 3 en hoppa 4-0. Ik begon me wat ongemakkelijk te voelen. PKC denderde voort, 5-0. Ik begon binnensmonds te vloeken. Dat hielp niet, 6-0. Ik kreeg natte handjes. Heb ik weer, eerste wedstrijd en dan dit.
Opeens voelde ik een klap op mijn schouder. Vertwijfeld keek ik opzij in het lachende gezicht van Willem, vriend en assistent coach. 'Wat dacht je ervan meneer de toptrainer? Zullen we een time-out nemen?'
Na onze time-out kantelde de wedstrijd. Langzaam viel het onze kant uit en na afloop zochten we een strategisch plekje aan de hoek van de bar in de kantine. Het overwinningsdrankje smaakte prima en naar meer.
In dat team van PKC speelde toen behalve de broertjes Simons ook al ene Mady Tims, de grande dame van het korfbal. Topspeelster, aanvoerder van Oranje, mooie vrouw. Ongrijpbaar in meerdere opzichten.
Terwijl Hans Nijland afscheid nam als directeur van de FC en Lycurgus net geen landskampioen werd in MartiniPlaza speelden Nic. en HKV Ons Eibernest een wedstrijd in de overgangsklasse A. Coach van de Hagenezen: mevrouw Mady Tims.
Bij onze ontmoeting voor aanvang van de wedstrijd twijfelde ik als coach. Een handdruk? Twee of drie zoenen?
In de voorbereiding op onze ontmoeting moest ik wel weer even aan onderstaand verhaal denken:
Tijdens een vakantie op Ameland in 2004 krijg ik een telefoontje van de bondscoach Jan Sjouke van den Bos. In die tijd was ik niet alleen coach van mijn eigen Nic. maar ook zijn assistent bij het grote Oranje en als the boss me belt tijdens de vakantie dan moest er wel iets serieus aan de hand zijn.
'Mady staat in de nieuwste Playboy,' vertelt hij me op samenzweerderige toon. Ik sta voor de supermarkt en heb net mijn fietstassen volgeladen met boodschappen. Met mijn zoontje van bijna twee jaar op de arm loop ik de supermarkt weer in richting lectuur afdeling.
Op de bovenste plank kijkt Mady me zwoel aan. 'Wereldkampioene' staat er onderaan de coverfoto. Snel pak ik de wereldkampioene en loop met Toon in de ene en Mady in de andere hand naar de rij voor de kassa.
Als we aan de beurt zijn leg ik de naakte wereldkampioene op haar rug achter het beurtbalkje op de lopende band. Terwijl ik betaal roept zoonlief door de volle supermarkt: 'Pappa, wie is dit?' terwijl hij naar de blote wereldkampioene wijst. De caissière en de hele rij achter me kijken me met gefronste wenkbrauwen aan. Ik twijfel. Als pappa ben je ook coach.
'Dit, lieve Toon, is vakliteratuur. Kom, we gaan snel naar de caravan. Ga ik je lekker voorlezen.'
'Dit, lieve Toon, is vakliteratuur. Kom, we gaan snel naar de caravan. Ga ik je lekker voorlezen.'
Mooie tijden. Terug naar vanmiddag. Na afloop van de gewonnen wedstrijd van mijn Nic. tegen het Ons Eibernest van Mady Tims begon ik als ervaren coach toch weer te twijfelen. Waar de derde helft vieren? Wordt het Café Bolhuis, Harry's Café in Engelbert of toch gewoon De Singelier? Ik twijfel. In al mijn vezels.