Column: Een ouderwetse pick-up

© RTV Noord
De week begon al goed. Ik won, terwijl ik anders nooit wat win, twee prijzen in de Postcodeloterij. Een dagje uit en een zonnebrandpakket. Alsof ze weten dat een oude rooie als ik die best kan gebruiken.
De crèmepjes kwamen te laat voor mijn allereerste bezoek aan Rottumeroog en Rottumerplaat. Voor de uitzending van Noordmannen op Hemelvaartsdag voer ik met Moi Wiebe en een prachtploegje bevlogen liefhebbers van het wad naar 'oog en ploat'. 
'De Rottums' waar ik dacht nooit te komen. Boven de zee stond de zon strak aan de hemel waarin oer-Hollandse wolken gedragen door de wind, voorbij dreven. 
Met laarzen tot aan mijn kruis en een mal zwemvest geklit aan mijn lijf,zette ik voet aan wal. In de verte de zeehonden luierend in de zeebries op het warme zand, de geur van het zilte water, een visdief in een duikvlucht en vergezichten tot in de einder. Ontroering voor het ongerepte. Ontroering voor de pracht van het wad. 
De dromerige roes ging niet meer over. Een dag later zat ik met mijn bovenstebeste broer in de studio van tv-programma M. Wij - als bij de geboorte gescheiden tweeling - moesten onze ervaring koppelen aan de schokkende documentaire over een Amerikaanse eeneiige drieling.
Deze driedruppels-water-drieling werd bij de geboorte uit elkaar gehaald voor een wetenschappelijk experiment. Na 19 jaar vonden de drie elkaar bij toeval weer. 
Tom Coronel, de ene helft van de Doei-Doei-racetweeling, was in shock,  zijn maatje Van Gameren viel zonder petje de mond open, Daniel Lohues zong 'een prachtig mooie dag'. En een meisje uit het publiek kwam ons na afloop bier brengen om die prachtig mooie dag te bezegelen. 
De volgende morgen werd ik wakker en dacht dat het leven toch vol mooie verrassingen zit. 
Alsof mijn mail de gedachte kon raden, kwam er een bericht binnen over Etty Hillesum. Etty, na Anne Frank, de belangrijkste joodse vrouw uit de gruwelijke Nederlandse oorlogsgeschiedenis, woonde in mijn straat.
Daarom staat er ook een monumentje aan het eind, op de hoek. In een eerder verhaal smeekte ik om een bordje om het monumentje naam en faam te geven. Dat gebeurt. Er komt een bordje bij de gestalte van Etty. Maar dat niet alleen. 
Er wordt ook een roos naar haar genoemd. Een weelderig gele roos uit de Winschoter rozenstad, krijgt de naam van Etty. De Etty Hillesum-roos en krijgt een mooie plek in haar oude straat. De straat waar ze met haar ouders en broertjes woonde voordat het hele gezin uiteindelijk ten prooi viel aan de holocaust. 
Een roos als eerbetoon, als mooi gebaar van Winschoten, van het Oldambt, aan een vrouw die het verdient nooit vergeten te worden.
De roos voor Etty was een soort van verjaardagscadeau, want een dag later vierde ik mijn verjaardag. Ik deed dat met mijn broer in een uitverkochte bioscoop in Nijmegen waar we andermaal mochten spreken over onze eigen tweelinggeschiedenis en die van de Amerikaanse drieling. 
Na de bijeenkomst samen zittend aan de bar bedacht ik dat het de eerste keer in ons leven was dat mijn broer en ik onze verjaardag samen alleen vierden. De gedachte voelde als een mooi cadeau.
De volgende dag tuften we samen katerig in de auto naar een Hilversums parkje voor nog een televisieopname. Ik zei op een bankje tegen de camera dat ik het belachelijk vond dat in deze tijd eeneiige tweelingen in verschillende klassen of soms zelf op verschillende scholen worden gezet. Dat zou beter zijn voor hun ontwikkeling. Zou, want dat is namelijk nooit bewezen.
Ik heb mijn tweelingbroer de eerste zeventien jaar nooit gekend omdat we uit elkaar zijn gehaald op advies van een mesjokke psycholoog. Als ik het vertel, kan geen mens dat bevatten. Ik zeg: Laat alle tweelingen lekker bij elkaar in de klas zitten.
Mijn statement heeft de uitzending nooit gehaald.
Uren later kom ik moe maar voldaan over zoveel mooie dingen in een week de kamer binnen. Op de grote tafel in de achterkamer staat een grote doos, gewikkeld in cadeaupapier.
Nieuwsgierig als een klein kind scheur ik het papier van de doos. Erin zit een echte ouderwetse pick-up. Zo eentje met een armpje met een naald die je heel voorzichtig op het vinyl moet zetten.
Een voor mij heel lang gekoesterde wens. Ik vlieg de trap op naar de zolder en pluk een paar elpees uit een oude houten kist. 
Even later leg ik 'Bridge over troubled water' van Simon and Garfunkel op de draaitafel. Somtijds een kraakje, maar onmiskenbaar klinkt de prachtstem van Art Garfunkel.
Op de grond ligt een wit papiertje, kennelijk van de verjaardagsdoos van tafel gevallen. Ik draai het papiertje om en lees....
Liefs Lientje