Door de mand: Kees Vlietstra zwaait Hans Nijland uit

© RTV Noord
Pinkstermaandag, Meerstad. Het Sportjournaal brengt het nieuws dat Turkse media schande spreken van de aankomst van hun nationale voetbalploeg op het vliegveld van Keflavik, IJsland.
Niet alleen moest de Turkse selectie 'bewust' uren wachten bij de douane, ook werden Turkse spelers opgewacht door 'iemand' die een afwasborstel als zogenaamde microfoon gebruikte. De Turken waren pissed, ze spraken van respectloze middeleeuwse behandeling, van een geweldsdelict zelfs.
Die 'iemand' bleek later een toevallig aanwezige Belgische toerist te zijn die zich voor de grap had voorgedaan als journalist. Met een afwasborstel.
'Ik heb het enkel als grapje bedoeld en ik wou er zeker niemand mee kwetsen. Er is trouwens geen wet die me verbiedt iemand met een afwasborstel te benaderen.'
Glimlachend ga ik naar bed. Hoe krijg je mensen over de zeik? De grens tussen humor, uitdaging en vernedering loopt vaak langs taalgrenzen. Over taal gesproken, nog even lezen in bed. Mag graag herlezen. Ditmaal Spelers en Speelsters van Jan Mulder, mijn favoriete Groningse schrijver. Het moet zo zijn. In de column 'Toine van Peeperstraten' schrijft Mulder:
'Als het in een wedstrijd niet ging, klampte ik me vast aan de Groningse taal. Ik heb in Madrid eens 'slaif' tegen de fameuze Gento gezegd. Slaif is Gronings voor opscheplepel voor de soep. Het gebeurde in Estadio Bernabeu, maar Gento dacht even dat hij ergens anders in het heelal was. Hij glimlachte op een radeloze manier die mij wel beviel. Hij wilde iets terugsnauwen, maar wist niks te vinden. Wat antwoord je ook op 'slaif'? Niet buon giorno of zoiets.
Tegen een Turkse scheidsrechter zei ik altijd 'maale tute' (gekke kip). Hij gaf daar meestal een stuitbal voor.'
Afwasborstel, slaif, maale tute. Humor, vernederen, uitdagen: het hoort erbij in de sport. Gelukkig wel. En ja, de grens tussen die magische driehoek loopt vaak over taalgrenzen. Ook tussen Groningen en Drenthe.
Acht jaar geleden bestond mijn geliefde korfbalvereniging Nic. negentig jaar. Doszesenveertig (vier maal landskampioen indoor) uit Nijeveen kwam op bezoek in Groningen. De enige echte derby van het noorden. De supporters van Nijeveen hadden als jubileumcadeau een spandoek opgehangen in ónze hal.
'Gefeliciteerd met 90 jaar geen zaaltitel'
Waar sommige Nic.-supporters het schuim op de bek kregen, vond ik het een briljante tekst. Ik zal dat natuurlijk nooit toegeven aan die schijt-Drenten. Zie hun provocatie felicitatie als een opdracht. Mijn levenswerk. Ooit.
Vrijdagavond, Meerstad. Via Twitter komt er onregelmatig een update van het afscheidsfeest van Hans Nijland. Verhaal is genoegzaam bekend. De directeur van FC Groningen stopt er na bijna 90 jaar mee. Hansie gaat op vakansie.
Nijland wordt in de bioscoopzaal naast de Euroborg overladen met complimenten, oorkondes en onderscheidingen. Kon niet op.
Benieuwd of er ook iemand gespeecht heeft over het taalgebruik van El Presidente. Het filmpje waarin hij schaamteloos in het stainkoeln-Engels de broer van Pogba uitnodigt om naar Groningen te komen is nog altijd tenenkrommend.
Verder: hoe hij de stadionnaam Euroborg heeft verkwanseld aan een louche APK-keuringsstation, waarom het nieuwe trainingscomplex niet het Arjen Robben Trekpleister Topsportzorgcentrum heet en waarom hij een technisch manager in Bundestrainer Ron Jans zag.
Tja, u merkt wat frustratie mijner zijde. Tuurlijk heb Hans hoog zitten. Hij heeft fantastische dingen gedaan voor de FC en ik heb die in eerdere epistels ook aangehaald maar er zit me na al die jaren nog steeds wat dwars. En dat schuurt, dat wringt.
In november 2012 kwamen Henk de Haan en Hans Nijland naar de VV Engelbert. Praatje doen. De kantine zat bomvol. Ik mocht beide mannen introduceren. Henk was ouderwets aan het broez'n. Had de lach aan zijn kont hangen.
Hans vertelde smeuïge anekdotes. Over hoe hij door zijn voorgangers Everards en Van der Wal in de rol van directeur is geduwd. Hoe hij, samen met meesterscout Henk Veldmate, Luis Suarez heeft vastgelegd. En hoe hij cultheld Martin Drent wel moest schorsen nadat die in benevelde toestand zijn toenmalige trainer een kleine jachtkabouter noemde.
Het was eigenlijk allemaal wel prima. Mooie avond. Totdat de heer Nijland begon over de opening van de Euroborg. Hij betrok de zaal erbij. Hij maakte er een quiz van. Wie scoorde het eerste officiële doelpunt in de Euroborg? En wie het tweede? Het bleef angstvallig stil. Engelberters weten twee uur na afloop van een wedstrijd van het eigen eerste elftal al niet meer wie er hebben gescoord laat staan dat ze dat weten van de FC. Als gastheer voelde ik me ongemakkelijk. Naar Hans toe. Die keek schouderophalend de zaal in. 'Nee, niemand?'
Om verder gezichtsverlies te besparen riep ik uiteindelijk maar: '1-0 Nevland, 2-0 Buijs.'
Hans keek me dankbaar aan. 'Helemaal goed man. Je hebt een arrangement gewonnen voor de komende thuiswedstrijd tegen N.E.C.'
Hans ging door met zijn volgende anekdote. Paultje, de spits van het derde stootte me aan en siste: 'Uitslover.'
Na afloop van het officiële gedeelte en een paar glazen bier namen we afscheid. Heb de kaarten voor de wedstrijd tegen N.E.C. nooit ontvangen.
Eigenlijk helemaal niet erg. Heb helemaal niks met die club. Is ook weer niet erg. Hun supporters hebben waarschijnlijk helemaal niks met VV Engelbert. Supporters van die Nijmeegse club zijn wel heel precies in het uitspreken van hun N.E.C. Met puntjes. 'NEC zit hier,' zeggen ze dan als ze naar hun nek wijzen. Om daarna over hun hart te strijken: 'N.E.C. zit hier.'
Beste Hans, FC Groningen zit je in het hart. En vele supporters, niet alle want sommigen vonden je een afwasborstel, een slaif, een maale tute, hebben jou in hun hart gesloten.
Bedankt. Het ga je goed. En mocht je in je vrije tijd nog eens andere sportwedstrijden willen bezoeken: je bent van harte welkom bij mijn geliefde (nek, hart, DNA) Nic., met één punt.
Kaarten liggen voor je klaar.