Door de mand: Kees Vlietstra krijgt kippenvel in het Stadspark

23 juni 2019, 20:00 • 5 minuten leestijd

Columnist Kees Vlietstra © RTV Noord

Zaterdagmiddag, Café de Kleine Oosterpoorter, Groningen. Luisterend naar de stamgasten wacht ik op mijn broer. Vanuit dit café gaan we samen naar het festival Stadspark Live.

'Hé Henkie,''zegt Koos. 'Jij bent laatst toch nog in Thailand geweest? Was dat voor de vrouwen of voor het voetbal?'

Koos begint te lachen. 'Nou in ieder geval niet voor het vrouwenvoetbal. Ik zag ze laatst tegen Amerika spelen. Stonden er zes speelsters in de muur bij een vrije trap. Drie hadden hun handen voor de puut.'

De meningen aan de bar over het WK vrouwenvoetbal zijn verdeeld. Henkie vindt het niks. Koos vindt het drie keer niks. Ik stem blanco. Je mag het volgens de zogenaamde kenners in Studio France niet met mannenvoetbal vergelijken. Vind ik onzin. Waar moet je het dan mee vergelijken, 3-3 basketbal of met de 11stedenzwemtocht van Maarten?

Heb aan de andere kant ook te weinig wedstrijden gezien om een genuanceerde mening te ventileren. Daar is trouwens ook geen ruimte voor in de Kleine Oosterpoorter. Voor nuance. Koos gaat nog even door.

Kan FC Groningen die rechtsbuiten van Oranje niet kopen? Hoe heet ze ook alweer, die snelle met dat dambord op de kop?'

Henkie haalt zijn schouders op. 'Weet ik veel, ik kijk alleen maar naar rugnummers.'
Koos laat het er niet bij zitten. 'Och, toe nou. Het is net die Eljero Elia maar dan met lippenstift.'
Henkie is wel klaar met dat vrouwenvoetbal. 'Maakt me niet uit hoe ze heet. Wat veel belangrijker is, is dat ze bij de FC nog even een paar écht goede spelers halen. Ik snap niet wat die Fladderak nou weer wil met die Bijl.'
De mannen aan de bar schieten in de lach. 'Nee piemel', zegt Koos. 'Die kerel heet Fledderus. Niet Fladderak.'
Mo de barman doet er nog een schepje bovenop. 'Rondje Fladderak doen, Henkie?'
'Stik de moord','antwoordt Henkie. 'Doe ze allemaal maar een biertje van mij.'

Mijn broertje komt binnen. 'Moi. Hou wodt?'
We drinken een biertje en proosten op een mooie dag. Er komen nog drie gasten binnen die bij het pokertafeltje bij het raam gaan zitten. Mo bezorgt ze zonder te vragen hun drankje.
'Ben je afgevallen?', vraagt Joop aan een van de nieuwkomers. Die antwoordt trots met een westers accent: 'Ja, man. Twee kilo al.'
Andy zit in de hoek en neemt de Hollander van top tot teen op. 'Zo mienjong, twij kilo. Hest dien noagels knipt?'

Stadspark Live begint om 13.00 uur met Daniël Lohues. Dat halen we niet meer. Zelfs niet als we met een noodgang 'op fietse' naar het Stadspark zouden knallen. Nog maar een biertje dus. De stamgasten zijn nog steeds aan het praten over afvallen en diëten. Appie wenkt Mo.
'Geef die Vlietstra broertjes één van mij.' Tijdens het proosten roept hij over de bar: 'Hé broertjes, weten jullie wel dat hij hetzelfde dieet volgt als ik?' Hij wijst naar de Hollander. Met zijn andere hand wrijft Appie over zijn strakke overhemd. 'Ik volg net als hij het kievit dieet. Dan mag je alles eten behalve kievit.'

Tegen onze zin zijn we uiteindelijk toch maar naar het Stadspark gefietst. We waren niet de enigen. Het was gezellig vol op de drafbaan. Alleen maar leuke mensen. We stonden bij een groepje voetbalvrienden van Helpman te luisteren naar The Specials. Niets bijzonders. Mijn gedachten dwaalden af. We stonden namelijk ongeveer op hetzelfde plekje als twintig jaar geleden tijdens het Rolling Stones concert. Dat was nog eens special. Tot de knieën in de blubber. Satisfaction.

Drafbaan Groningen. Wat een prachtig terrein eigenlijk zo midden in de stad. Opeens realiseer ik me ook weer dat in verschillende periodes in de vorige eeuw het binnenterrein van de drafbaan gebruikt werd als sportveldencomplex. Er werd gevoetbald en gehandbald en ook mijn geliefde Nic. speelde korfbal op het middenterrein. In drie vakken. Heilige grond al met al. Speciaal.

In de pauze tussen de optredens van The Specials en Anouk loop ik naar de urinoirs. Ik was niet de enige.
Er zijn strikt gescheiden rijen. Mannen en vrouwen. Voor de vrouwentoiletten staat een file tot aan de kinderboerderij. Bij de mannen gaat de doorstroom vlotter. Dat komt doordat er ook urinoir eilandjes staan. Meerdere vrouwen sneaken naar de rij van de mannen. Hoge nood of slim zakendoen. Je mag het mannen-en vrouwenplassen dan wel niet vergelijken van Studio France, maar Stadspark Live gaf toch maar weer eens aan dat het afwater technisch toch beter is om over te stappen naar gender neutrale wc's.
Maar goed, tijdens het urineren moest ik weer denken aan de conversaties aan de bar eerder die middag. Zo echt, zo puur. Het leven is mooi.

En het werd nog mooier. Anouk begint te zingen. Kippenvel. Wat een stem. Mijn broer slaat een arm om heen. Hard en vals zingen we mee. De voetbalvrienden van Helpman staan ook naast elkaar. Schouder aan schouder. Als in een voetbalmuurtje. Handen voor de puut.