'Voor je maten door het vuur, dat is alles waar je aan denkt'

'Een geweldige eer dat je op zo'n historische locatie zo'n onderscheiding mag ontvangen', zegt Harm. 'Het raakte mij wel het verhaal opnieuw te horen over wat wij gedaan hebben, ik en m'n maten.'

Harm, zijn achternaam is in verband met privacy en veiligheid afgeschermd, kwam in de provincie Uruzgan in 2007 plotseling onder zwaar vuur te liggen.

Zijn eigen lezing van de gebeurtenissen: 'Wij stuitten in 2007 op een vijandelijke hinderlaag die voorbereid was op het zijterrein van de weg, links en rechts. Er was zwaar vuur, echt gigantisch veel vuuroverwicht door de vijand.'

'Uiteindelijk heeft Arjen, de andere gedecoreerde, een deel van de actie voor z'n rekening genomen. En ik ben met mijn voortuig ingereden op de vijand om te zorgen dat de mannen die vastzaten uiteindelijk konden ontsnappen', aldus Harm.

'Het wapen waarmee wij werkten moest worden herladen. Ik moest op dat moment de vijand onderdrukken zodat mijn maat veilig zijn werk kon doen.'

'Er ging op dat moment niet eens zo veel door mij heen. Behalve dat je er voor je maten bent en voor elkaar door het vuur wil gaan. Dat is het enige waar je aan denkt. Je doet je werk en zorgt dat het goed gaat, omdat je je maten er heel uit wil hebben.'

Die kameraadschap kan de Groningse sergeant-majoor niet genoeg benadrukken. 'Je hebt een heel goede voorbereiding gehad, je bent getraind en je bent er voor elkaar. Dat is de motivatie: zorgen dat je er samen heel uitkomt en dat je de opdracht zo goed mogelijk uitvoert.'

'Het is een wonder dat tijdens dat gevecht niemand gewond is geraakt of is gesneuveld. Dat komt door een combinatie van training en geluk.'

'Als je terug bent op een veilige omgeving daarna haal je een paar keer adem. Je kijkt terug op wat er goed ging en wat de volgende keer beter kan. En je bereid je voor op de volgende opdracht.'

'We gaan het nu vieren met de mensen met wie we in 2007 samen vochten. Even de stad in en er op proosten.'

Ook vader Koos was bij de ceremoniële onderscheiding. Hij is zichtbaar vervuld met trots, al vertelt hij ook eerlijk regelmatig in spanning te hebben gezeten tijdens de uitzending van zijn zoon.

'Het is een vredesmissie, maar toch wordt het dan knokken op een gegeven moment. Je moet elkaar verdedigen. Ja, we zaten vol met spanning, zeker weten', zegt Koos op het Haagse Binnenhof.

'Je krijgt wel koude rillingen als je het hele verhaal hoort. Kijk, je ligt een keer op bed en dan denk je bijvoorbeeld weleens: 'Ja, waar moet die kist straks langs?''

Nuchterheid en bezorgdheid vechten om voorrang bij de ouders, vertelt Koos. 'Dat jeukte soms wel eens, als pa en ma zijnde. Maar je probeert ook die knop om te draaien en er niet te veel aan te denken. Die jongens moeten hun werk doen. Laten we dan maar weer hopen dat hij heelhuids terugkomt.'

Nu overheerst de trots bij pa. 'Fantastisch. Ik ben natuurlijk beretrots. Mijn snor ging recht omhoog staan, dat kan ik je wel vertellen. Ik ben een 100 procent trotse vader.'