Column: Steen door het raam

© RTV Noord
Boem!!! Ik zit rechtop in bed door het geluid van een enorme explosie. Even denk ik dat ik droom maar Lientje zit net zo rechtop naast me. Slaapdronken en geschrokken tegelijkertijd kijken we elkaar aan. Wat was dat?
Ik vlieg uit bed. Als ik de trap af ren, denk ik dat de verwarmingsketel is ontploft. In de bijkeuken blijkt de ketel nog puntgaaf. Terug in de keuken zie ik ook niks aan het fornuis. 
Bij de voordeur ook niks te zien. De woonkamer is ook zoals ie hoort te zijn. In het halfdonker voel ik een koude tocht. Lientje staat plotseling naast me. Ze loopt naar het voorraam en trekt de gordijnen opzij. 
In het schijnsel van de lantaarnpaal zie ik een enorm gat in het raam. De vensterbank ligt bezaaid met stukken glas. Dan zie ik 'm ineens liggen. Op de parketvloer ligt een kei. 
Een vloek komt over mijn lippen. Steen door het raam! Iemand heeft de kei, die ik herken als eentje uit onze eigen tuin, dwars door het raam gegooid. Er komt woede in mij op. Als ik de ontredderde blik van Lientje zie, ook angst. 
Ik moet denken aan dit voorval jaren geleden, Lientje en ik hadden net 'verkeerntjederij', als ik de blik van Willem zie in de spiegel van de visagieruimte van RTV Noord. Willem is journalist, een brutale luis in de pels, een pitbull op zoek naar onrecht die niet meer loslaat als ie beet heeft. En dat scherp en breed uitmeet op het wereldwijde web van de Stad. 
Bij Willem zijn vorige week een aantal stenen door de ruit gesmeten. Willem heeft - net als ik toen - een vermoeden wie het gedaan heeft. 'Hoe ist?' vraag ik aan zijn spiegelbeeld. 'Ja gaat wel, beetje last van de rug…', is het antwoord met een toon waar heel veel inzit. 
Ik wil weten of ie er wel van slaapt. 'Dat gaat prima, maar de eerste nacht niet. Ik zat vol adrenaline', zegt ie. Ik herken het. Ik had het ook: de adrenaline van woede en angst. 
Iets langzamer dan die kwam trekt de adrenaline ook weer weg. En gaat het leven door. Willem deed aangifte bij de politie en het kwam groot in de media. Ik heb destijds de politie nog wel gebeld, maar weet niet eens meer of er daarna nog iets mee is gebeurd. 
De dader ligt op het kerkhof. Waarschijnlijk bij Willem ook. Ik schreef jaren geleden stukjes met nog een scherpe pen en kreeg nog wel eens een boze brief, bedreiging of woedende mensen op de stoep.
Mijn scherpe pen is gesleten en heeft een romantisch puntje gekregen. De boze reacties hebben plaats gemaakt voor overwegend lof. Ik vraag me nu ineens af: Heb ik me laten leiden door de steen door het raam of is het de leeftijd? Of misschien wel allebei?
Een dag later sprak ik een man, de meest goedmoedige kerel die ik ken. Hij was bijna dood geweest toen hij zijn buurman te hulp schoot. Bij de buurman was ook een steen door het raam gegooid. De man had zijn buurman geholpen bij het opruimen van de rotzooi, toen de daders terugkwamen en de buurman met een zwaard te lijf gingen.
Het zwaard had de buurman ternauwernood gemist. Maar raakte vol de neus van de achteruit deinzende behulpzame man. Het incident bleef doorsudderen en zo werd de behulpzame man zelf slachtoffer van terreur.
Uiteindelijk moest hij samen met zijn zwangere vrouw hals over kop met behulp van de dorpsbewoners vluchten naar een ander huis in het dorp. 
Als hij het vertelt, zie ik dat hij het herbeleeft. Die angstige momenten, de vrees voor zijn leven en dat van zijn vrouw. Hij kijkt op en staart voor zich uit. 'Ik hoorde het pas achteraf', zegt hij dan. 'Maar mensen uit het dorp hebben ons huis die nachten erna bewaakt…. ' Ik zie ontroering in zijn ogen. 
Hij is nooit uit het dorp weggegaan. Niet geweken voor terreur. Het dorp, zijn werk, de mensen en de kinderen waren hem te lief. De daders zijn al lang verdwenen. De vogels zijn gevlogen. 
Boem!!! Gistermorgen weer een enorme knal. Ik ben al wakker maar de schrik is er niet minder om. Het klinkt heel dichtbij. Met ingehouden adem luister ik of het misschien bij de buren vandaan komt. Ik moet weer denken aan een steen door het raam. Dan hoor ik 'Pok...pok...pok!!' 
'Pok..pok...Pok' Steeds harder. 
Wat is dit!!?? Ik ren de overloop op en wil de trap al aflopen als ik boven mijn hoofd beweging zie. Een kraai - bij nader inzien een kauw - timmert met zijn snavel op mijn dakraam. Het is eigenlijk geen dakraam maar een doorzichtig plastic bovenlicht. 
Tot mijn woede zie ik dat er al twee scheuren in de plastic ruit zitten. 'Pok...pok...pok!' De kauw timmert onverstoorbaar verder. Ik schreeuw iets van 'vot doe rot beest!'. Het helpt niks. Hij stopt alleen even, kijkt mij aan met zijn zwarte kraalogen en timmert dan weer verder. 
Ik pak het eerste het beste wat in mijn buurt ligt, een dikke bos sleutels - en gooi die naar het raam. Door de knal en gerinkel schrikt de timmerkauw en vliegt weg. De bos sleutels belandt beneden in de gang op mijn grote glazen bloemenvaas. 
Als ik de scherven bijeen veeg stel ik me voor dat ik de schade opgeef bij de verzekering. Dat de man van de verzekering mij dan vraagt of ik de dader ook ken, zodat zij de schade kunnen verhalen. Ik de verzekeringsman dan aan kijk en zeg: 
'Ik geloof dat de vogel is gevlogen….' 

Erik Hulsegge