'We vinden van alles rondom het azc in Ter Apel'

22 juli 2019, 18:30 • 4 minuten leestijd

Een deel van de vondsten die Willeke en Wim hebben gedaan

'Deze spullen vinden we rond het azc'

'Kijk', zegt Willeke Vroom uit Ter Apel. Ze woont samen met man Wim, op ongeveer een kilometer van het aanmeldcentrum voor asielzoekers in Ter Apel. 'Deze doos zit vol met spullen die we achter ons huis vinden.'

De doos zit vol met paspoorten, tondeuses, weegschaaltjes en een poeder dat cocaïne kan zijn. 'Het meeste vinden we dicht bij de bushalte. En dit is nog maar een heel klein beetje. Het meeste ligt al bij de politie.'

Het afgelopen jaar was er veel te doen om het aanmeldcentrum voor asielzoekers in Ter Apel. Dat is anders dan andere azc's. Alle vluchtelingen die Nederland binnenkomen, moeten zich eerst melden in Ter Apel. Zo ook asielzoekers uit veilige landen. Zij zorgen voor problemen in en om het dorp.

Deze week duiken we in de problemen, en zoeken we naar de verhalen erachter.

Iedere ochtend laat Willeke haar hond uit in een rondje achter haar huis. 'Die vindt ook heel veel, als 'ie gaat snuffelen.'

De sloot bij de halte, die droog ligt, ligt bezaaid met verscheurde officiële papieren. Volgens Willeke en Wim vinden ze ook messen, sleutels en pepperspray.

De politie bevestigt dat er spullen worden gevonden in het gebied rond het azc. Die vindt de politie zelf, of worden door de vinder bij een wijkagent ingeleverd. 'Het gaat bijvoorbeeld om reispapieren, medicijnen, telefoonkaarten en soms drugs.'

Wat gebeurt er vervolgens met de spullen? 'Identiteitspapieren worden daar waar mogelijk herleid naar personen. Andere goederen worden vernietigd.'

Over de reden dat de spullen worden achtergelaten zegt de politie het volgende: 'In sommige gevallen kan het zijn dat personen de procedure willen beïnvloeden door zich van goederen te ontdoen. Naar aanleiding van elke aanmelding vindt onderzoek plaats om de identiteit vast te stellen. Personen moeten altijd meewerken aan onderzoek, als ze dat niet doen kan dat consequenties hebben voor de asielprocedure.'

Het rondjes lopen met de hond achter huis begon als een soort traumaverwerking. 'Ik durfde hier eigenlijk niet meer te wandelen', zegt Willeke. 'Maar ik dacht: ik woon hier. Ik moet hier gewoon kunnen lopen.'

'Een obsessie is het niet, maar het is wel een soort verslaving geworden', zegt Willeke erover. 'Ik vind vier of vijf keer per week wel iets. Het werd een soort kick. Nu ga ik 's morgens eigenlijk gewoon bewust zoeken.'

Ik durfde hier eigenlijk niet meer te wandelen, maar ik dacht: ik woon hier

Willeke

De twee Ter Apelers krijgen geregeld te maken met de gevolgen van het aanmeldcentrum. Omdat ze er dicht bij wonen, maar ook omdat Wim in mei 2018 een winkeldief tegenhield in het centrum van het dorp.

Dat ging niet zonder slag of stoot. Wim werd in zijn bovenarm gestoken met een stanleymes. Het leverde een slagaderlijke bloeding op. 'Ondanks dat je wilt helpen, krijg je een mes door je arm', zei Willeke er eind vorig jaar over.

De gevolgen zijn duidelijk zichtbaar. Het litteken zit er nog steeds, en zijn pink staat wat krom. 'Er zit geen gevoel meer in en op sommige plekken is geen spiervorming meer. Het komt nooit meer goed', zegt Wim.

Wim laat zijn wond zien

Op die manier worden ze dagelijks aan het incident herinnerd. 'En het had ook anders af kunnen lopen. Voor hetzelfde geld had je hem door je hals gehad.'

Positieve ervaringen met het azc hebben Wim en Willeke ook. Een paar jaar geleden belde een man uit Eritrea bij ze aan. 'Die was helemaal overstuur. Hij moest naar Emmen, en zei dat niemand hem wilde binnenlaten, vanwege zijn huidskleur. Toen hadden we zoiets van: zo willen we niet denken.'

De twee lieten hem binnen en brachten de man naar het station in Emmen. 'We hebben jarenlang een kerstkaart van hem gekregen, als dank', zegt Willeke. 'Dat geeft me een goed gevoel, dat vind ik fijn. Al weet ik niet of we het nu opnieuw zouden doen.'

Wim en Willeke laten hun ervaringen meewegen in het stemhokje. 'We stemmen rechts', zegt Wim, zonder een partij te willen noemen. Meer vluchtelingen willen ze absoluut niet, maar ondanks hun ervaringen hoeft het aanmeldcentrum van Wim en Willeke niet te verhuizen.

'Mensen die echt hulp nodig hebben, die moet je hulp bieden', zegt Willeke. 'Maar', vult Wim aan, 'dan heb je het over echte hulp, over echte vluchtelingen. Niet over een groep mensen die hier zomaar voor de lol komt, voor een beetje rotzooi.'

Deze week schrijven we verschillende verhalen over de problemen rond het aanmeldcentrum voor asielzoekers in Ter Apel. Morgen lees je het verhaal van supermarkteigenaar Harry Stuulen: 'Ik merkte dat we gingen discrimineren, tegen eigenlijk alle buitenlanders.'