Column: Schoenmaker

© RTV Noord
Mijn schoenmaker doet aan toneel. Hij oefent z'n rol tijdens het schoenlappen, tekstboekje boven z'n leest.
Zoals iedere vrouw ben ik gek op schoenen. Nieuwe schoenen zet ik het liefst op m'n nachtkastje om er 's avonds en 's ochtends verliefd naar te kijken. Zonde om er op te lopen.
Maar hoe je 't ook wendt of keert, schoenen slijten. Wie van schoenen houdt is dus vaste klant bij de schoenmaker. Vroeger gingen we met onze schuin afgetrapte zolen naar meneer Grosman op het winkelplein in de buurt. Een nogal norse man die ook sportkleding verkocht. Achter een smoezelig gordijn wurmde ik me in mijn eerste bordeauxrode turnpakje.
In Groningen vond ik een geweldige schoenmaker, een pientere vakman met kurkdroge humor. Hij vertelde over de toneelclub in z'n dorp, waar hij al jaren de sterren van de hemel speelde. Na mijn verhuizing lag z'n zaak helaas niet meer op de route, en ging ik naar een concurrent.
De concurrent verknalde eerst een spekzool van m'n zoon. Te dicht bij de rand gestikt, waardoor-ie afbrokkelde. Iedereen verdient een tweede kans, dus bracht ik er daarna een kapotte schoen van mezelf. Een sandaal met een hak van kurk en twee bandjes over de wreef. Een bandje met een gespje en een bandje dat eerst door een lusje op de hak moet, en daarna voorlangs kruislings over het andere bandje en dan door het gespje. Lees maar even terug als het je te snel gaat.
Het lusje op de hak was afgescheurd. Omdat ik graag wilde dat hij voor de tweede kans zou slagen, legde ik de nieuwe schoenmaker uit dat het riempje eerst op een bepaalde manier door het lusje moest, voor hij het vast zou naaien. Ik stelde voor de andere schoen als voorbeeld (in spiegelbeeld, dat wel) achter te laten.
Beledigd keek hij me aan en snauwde geïrriteerd: 'Wil je 't zelf soms even doen?' Een paar dagen later blijkt dat dat inderdaad beter was geweest. Het riempje zit verkeerd om, ik kan de schoen zo niet aan en helaas kom ik daar thuis pas achter. Nu ben ik degene die geïrriteerd is maar iedereen verdient een derde kans. Ik spring weer op de fiets en neem meteen even de portemonnee van m'n man mee; het stiksel zit los.
Je zou een 'sorry' verwachten, maar nee hoor: 'We maken allemaal wel eens een foutje, jij verspreekt je ook wel eens op televisie, toch?' Ik zeg niks.
Voor de reparatie van het portemonneetje (ongeveer tien seconden werk) brengt hij 3,50 euro in rekening. Thuis ontdek ik dat het lusje nog steeds verkeerd zit en de portemonnee compleet  dichtgestikt is, er kan geen duppie meer in. Het is de druppel. Dan maar omfietsen, ik ga terug naar m'n eerste schoenmakersliefde.
Hij staat me voor de deur al op te wachten, toneeltekstboekje in de hand. 'We doen 'Het spookkasteel' en ik heb de hoofdrol', glundert hij. Gratis repareert hij m'n schoen.

Cunera van Selm