Door de mand: voor Kees Vlietstra kwam de zomer 5 kilo te vroeg

Columnist Kees Vlietstra
Columnist Kees Vlietstra © RTV Noord
De zomer kwam vijf kilo te vroeg. Dat werd me akelig duidelijk gemaakt door wat 'vrienden' tijdens een midweekje Ameland.
Voor de strandtent van Hollum lag ik na een frisse duik op te drogen op mijn FC Groningen-badlaken. Boekie lezen. 'The cost of these dreams' van Wright Thomas. Sportverhalen buiten de sport. Citaat op de achterflap: 'Whether it be Michael Jordan or Tiger Woods or Lionel Messi or Pat Riley, he (Thomas) strips away the self-serving myths and fantasies to fully reveal his characters, and what drives them, in a way that few others can.'
Heerlijk moment altijd om de eerste pagina van een boek open te slaan. Na de eerste twee bladzijden hoor ik mijn vrienden aan komen lopen: 'Most ais kieken wat n kloede. Kom jongs, wie motten hom redden. Nat hollen en noar zee rollen.'
What drives the sportman? Heb daar afgelopen zomer veel over nagedacht. Wat zijn de drijfveren van een sporter, wat bezielt een coach om te coachen? Waarom korfballen mijn spelers? Wat zijn míjn doelen als coach?
Vijf kilo. Voor en na Ameland heb ik als korfbalcoach, zonder enige vorm van vliegschaamte, in China en Zuid-Afrika mogen vertoeven. In China als bondscoach van Jong Oranje. Voorbereidingstoernooi. Wedstrijden tegen China en Taiwan. Was pittig. Net als het eten. Bij elke maaltijd moest ik aan mijn ouders denken, 'eten wat de pot schaft jongen', waardoor ik pas na een week doorhad dat er daadwerkelijk een groot calorieverschil bestaat tussen een Chinese rijsttafel en een Chinese rijstwafel.
In Zuid-Afrika was ik aan het bijbeunen als assistent-bondscoach van Engeland. Van 1 tot 10 augustus werd het WK korfbal namelijk in Durban gespeeld. Nederland werd oppermachtig wereldkampioen in een stad waar het voetbal Oranje tijdens hun WK in 2010 in de 1/8 finale met 2-1 won van Slowakije (huiskamervraag: wie waren de Nederlandse doelpuntenmakers? Tip: beide kaal en beide dit jaar gestopt)
Het was trouwens nog een heel gedoe om vanuit Meerstad naar Durban te reizen. Mijn koffer was zoekgeraakt ergens tussen Londen en Johannesburg. Dat was niet tof. Nadat ik melding had gedaan bij de balie van British Airways kwam er een sjofele man op me toelopen. Hij kon me wel helpen. Fluisterend vertelde hij me dat ik snel geld kon verdienen. Moest ik alleen even 7000 xtc pillen en wat voorgedraaide joints verkopen op de afterparty van het WK. Vooral de Hongaren zouden gretige afnemers zijn. Hij had ook al wat foldertjes gedrukt. Prijslijsten in het Slowaaks, Chinees, Surinaams en uiteraard in het Hongaars. Wel zo makkelijk. Ik twijfelde. Toch maar niet gedaan. Komen praatjes van.
Vijf kilo. Om snel te integreren met mijn Engelse vrienden heb ik twaalf ochtenden een full English breakfast genuttigd. Was al snel one of the guys. And girls. En of je nou de jonkies van Oranje in China of de big girls and boys van Engeland in Zuid-Afrika begeleidt tijdens zo'n evenement; je krijgt weinig tot niets mee wat er zich afspeelt in de rest van de wereld, laat staan in Groningen. Je leeft in een tunnel, in een cocon van een eikenprocessierups.
De beslissende poulewedstrijd was voor Engeland tegen het zwaar favoriete België. Engeland heeft in de historie van het internationale korfbal nog nooit van België gewonnen. Ik had de English squad voorgehouden dat als 'we' tien keer tegen de Belgen zouden spelen, we er tien van zouden verliezen. Máár, hield ik ze voor, dit werd de elfde. De onze. Ze geloofden me. Ze geloofden in zichzelf. Tot 2-2 ging het nog. We rustten bij 14-5. Voor België. Na de bespreking in de pauze nog even snel naar de wc. Die baked beans in tomatensaus van het Engelse ontbijt gingen een eigen leven leiden. In hurkzit toch ook even op mobiel kijken. FC Groningen wint bij Emmen. Inwendig juichend loop ik na het handjes wassen de sporthal in. België wint met 27-13.
Oranje wordt uiteindelijk wereldkampioen, de Belg tweede, China vierde en Engeland negende. De afterparty, zonder xtc en joints, was geweldig. Engeland haalde hier wel een podiumplek.
Op het vliegveld van Durban zit ik aan een hamburger tegenover de topscoorder van het WK. Shay Conroy heeft 35 goals voor Ierland gescoord. Komend seizoen gaat hij weer spelen bij mijn geliefde Nic.
'Wat zijn eigenlijk jouw doelen?', vraagt hij. 
Zit even met mijn mond vol hamburger en tanden. Wat zijn mijn doelen? Wat drijft me?
Eigenlijk wil ik het komende seizoen het leuk hebben. Wil dat mijn spelers het leuk hebben. Dat ze nog beter worden in samen zijn. Wil lachen. Veel lachen. Spelers helpen nog beter te worden in iets wat ze al hartstikke goed kunnen. Een team maken. Spectaculair spelen. Af en toe een wedstrijdje winnen. Koesteren. Lachen. Veel lachen. Mijn spelers succes laten beleven door differentieel leren. Liefhebben. Kippenvel krijgen voor, tijdens en na iets bijzonders. Lachen. Verhalen maken. En iets met die vijf kilo.