Tariefsverhoging sportvelden roept emoties op: 'Niet iedereen heeft een dikke portemonnee'

Oosterparkers-vrijwilligster Wieneke Perk.
Oosterparkers-vrijwilligster Wieneke Perk. © Marten Nauta/RTV Noord
De publieke tribune zat tot en met de laatste stoel vol tijdens de bespreking van de begroting van de gemeente Groningen. Op die tribune had iedereen dezelfde noodkreet: verhoog de tarieven voor trainingsvelden niet.
Eén van hen is Wieneke Perk, secretaris en vrijwilliger bij voetbalvereniging Oosterparkers in Stad. Ook haar cluppie staat een verhoging van de veldhuur van 120 procent te wachten.

Uit het hart

'Het betoog kwam uit mijn hart', zegt Perk, gehuld in een trui van Oosterparkers. 'We hebben een heleboel cijfers voorbij zien komen, maar het ging mij erom om duidelijk te maken hoe machteloos je bent als vrijwillig bestuurder.'
'Je wilt je leden sport bieden en een familiegevoel geven. Daar ben je met hart en ziel mee bezig. Mijn 8-jarige buurjongetje was hartstikke verlegen en kwam na twee wedstrijdjes helemaal los. Het geeft kinderen zelfvertrouwen. Dat is wat sport doet.'
Je houdt van die club en bent één familie met elkaar
Wieneke Perk - VV Oosterparkers
'We doen het allemaal vrijwillig. Uur in, uur uit', gaat ze verder. 'En als je ziet dat het fundament nu onder je vereniging wordt weggehaald door keiharde bezuinigingen, word ik daar heel emotioneel van. Ik ben geen spreker in het openbaar, maar wilde hier toch het woord voeren namens mijn clubje.'
'Je houdt van die club en bent één familie met elkaar', benadrukt Perk. Ze kan het naar eigen zeggen niet uitstaan dat dit belang niet wordt gezien. 'Het wordt heel eenvoudig afgedaan met 'wat zijn nou twee tientjes in het jaar?' Kom op zeg, we zijn een volkssport. We hebben te maken met mensen die niet zo'n dikke portemonnee hebben. Die krijgen dit om de oren en dat om de oren. Zij gaan op een gegeven moment ook keuzes maken.'

Contributieverhoging

Volgens Perk is het namelijk onvermijdelijk om de contributie te verhogen als de bezuinigingen doorgaan. De hoop dat de politiek alsnog een streep zet door de plannen, heeft ze niet tot nauwelijks.
'Als ik de coalitiepartijen hoor die elkaar volledig dekken, heb ik daar een heel hard hoofd in. Ik kom hier niet met een opgelucht gevoel weg. Er wordt omheen gedraaid en zo lang ze één front vormen, is het een gelopen koers ben ik bang. Of iemand moet het licht nog gaan zien. Dat hoop ik dan maar', besluit ze.