Column: Meindert

Twee gewone voetbalvelden met een gloednieuw strak kunstgrasveld ertussen. Een nieuwerwetse kantine met daarachter een al even nieuwerwetse sportzaal. 

De trotse man is Meindert Schollema, zo'n zes weken geleden op zijn voetbalveld van zijn geliefde cluppie, van zien Milnsum.  

Ik ben die dag invaller-verslaggever voor Noord. Ik kom nog een onderwerp te kort voor aan het einde van de dag. Ik herinner me het kunstgrasveld, waar Meindert me een paar weken eerder bevlogen over had verteld. 'Kin der wel n bouk over schrieven', zei hij toen met groot handgebaar. 

Ik Meindert bellen. 'Hest mie zeker weer neudeg', neemt Meindert op. Ik moet lachen en vertel dat ik die middag nog een reportage wil maken over het nieuwe kunstgrasveld.'Kom mor gewoon, ik bin der…'  

Als ik later op de dag over het betonpad van Oosterburen naar Middelstum rij en de toren van Toornwerd zie, moet ik denken aan een schitterend verhaal van Schollema. Het verhaal wat hij vertelde in de extra lange uitzending van Noordmannen over de winter van 1979, in februari van dit jaar. 

Het leger kwam in die horrorwinter met een Leopardtank om Middelstum uit de sneeuw te bevrijden. 

Wethouder Schollema van Middelstum reed mee in de tank om de weg te wijzen. Op Oosterburen stuurde hij de tank in het sneeuwlandschap langs de verkeerde kant van een boom zo de sloot in. 

Na de sneeuwbevrijding werd er door enkele Milnsumers een rondje om het dorp gemaakt in de tank. Op den duur was de tank van de tank leeg. 'Ach goei m mor vol en stuur de reken mor noar t gemaintehoes', had wethouder Schollema tegen Anno Blink met sigaar van het tankstation gezegd.

Wat Schollema niet wist dat er bijna duizend liter diesel in een tank van een tank gaat. Later moest Schollema zich op het gemeentehuis verantwoorden voor een rekening van een tankbeurt van 900 liter diesel.

Even voor vijven staat Schollema in gezelschap van manus van alles Jan Dijk, me voor de kantine op te wachten. Twee goedlachse mannen. Twee mooie kerels. 'Je voelt je ook meteen op je gemak', denk ik als ik met ze meeloop voor een kop koffie in de kantine. 

Als Jan de koffie haalt, vraagt Schollema hoe het met mij is en met mijn moeder. 'Hest t ook wel veur de koezen had mejong.' Hij doelt op het overlijden van mijn vader, de scheiding met Lientje en de operatie van mijn moeder. Schollema houdt een troostend verhaal over dat alles weer op z'n pootjes terecht zal komen. 

Jan zet de koffie op de bar en we krijgen het over roken. Jan is net een paar dagen gestopt. 'Wer ook tied', zegt Meindert. 'Tis stoer mor tis beter. Ik wait er alles van'. Jan knikt. 

We lopen naar buiten en Jan vertelt dat hij vanaf het dak van de sporthal een filmpje had gemaakt van het nieuwe kunstgrasveld. 'Ik mos der gewoon van schraiwen, zo mooi..' Nu is het de beurt aan Schollema om te knikken. En drie mannen zeggen even niks. 

Na het gesprekje op de radio praten we nog even na. Ik vraag Schollema of die nog wel voorzitter van de club blijft. Ik had ergens gehoord van niet. Zijn hoofd trekt even scheef. ' Wie hebben net joarvergoadern had. Ik stop der mit' en hij wijst over het veld. 'Tis kloar zo..' 

Als we afscheid nemen bedankt hij me hartelijk dat ik langs kwam. 'Ik mout joe bedanken', zeg ik. 'Ie wadden der veur mie…'  Schollema lacht, steekt zijn hand op.

'Wie zuggen mekoar vast wel weer….'  

Dat zal niet in deze wereld zijn. Meindert Schollema is vrijdagnacht 'oet tied kommen'. Een herinnering aan een mooi en warm mens blijft. 

Dien waarme blik dien waarme stem
het muik die zo vertraauwd

Dien laifde veur de mins 
heul sums aine dij graauwt

Voader veur elk 
voader veur Pieter en Bé

Man van Trieneke
man van t woord

Onder wottertoren van Pekel was dien stee
toorns van Doord en Milnsum was dien oard 

Noeit meer aan t hek van t voetbalveld 
of strunen langs t Botterdaip  

Dien waarme blik dien waarme stem
t muik die zo vertraauwd

Nou bister inains nait meer
as bruier Hindrik, over veer