Voor Elkaar: Gea zit vrijwillig bij onbekenden aan het sterfbed

Tot voor kort kende je haar niet, maar nu houdt ze je hand vast tijdens je laatste uren. Gea Klein uit Wildervank zit vrijwillig aan het sterfbed van onbekenden, om ze te ondersteunen of bij ze te waken. 'Het is het omgaan met mensen. Dat geeft je voldoening.'
Klein is een van de vrijwilligers van de Stichting Vrijwillige Palliatieve Terminale Zorg Oost Groningen (VPTZ). Zij gaat langs mensen die ongeneeslijk ziek zijn. Op die manier worden mantelzorgers ontlast. De cliënten wonen nog zelfstandig of in een zorgcentrum.

Pensioen anders voorgesteld

'Ik heb wel iets met rouw', vertelt Klein. Haar zoontje overleed op jonge leeftijd. 'Als gezin hebben we samen afscheid genomen. De ander voelt: Je bent niet alleen.' Bij de dood van haar moeder ontdekte ze dat het fijn is voor degene die komt te overlijden dat er iemand in de buurt is.
Op dit moment gaat Gea langs bij de familie Breurken in Winschoten. De dood is nog niet nabij, maar ze hebben het wel moeilijk. De vrouw heeft een ernstige longziekte en heeft hulp nodig. Haar man kan niet voor haar zorgen, want hij kan slecht zien en heeft alzheimer.
Ineke Breurken heeft het door de ziekte erg benauwd. 'Je stelt je het leven anders voor als je met pensioen gaat. Het laatste jaar is alles heel snel gegaan.' Nu komen wekelijks vier vrijwilligers van de VPTZ een middag thuis langs. Ze helpen haar man, zodat zij naar fysiotherapie kan.

Erg dankbaar

Gea gaat wandelen met de man van Ineke, doet geheugenoefeningen of zit gewoon naast hem een boek te lezen. 'Je hoeft niet altijd wat te doen. Aanwezig zijn is soms al genoeg', constateert Klein. Voor zorgtaken als medicijnen of zuurstof toedienen komt de thuiszorg. Gea is er alleen voor 'warme zorg'; er zijn voor mevrouw en meneer.
Ineke Breurken weet niet hoe ze het had moeten bolwerken zonder de vrijwilligers van VPTZ. 'Dan had ik nog meer familie en vrienden nodig. Die zijn ook met pensioen en hebben hun eigen leven. En mantelzorg door kinderen houdt ook een keer op.' Ze is Gea en de anderen erg dankbaar.

Omgaan met de dood

Inmiddels werkt Klein al vijf jaar voor de stichting. 'Je bouwt in korte tijd een band met mensen op, en dan neem je ook weer afscheid', vertelt Klein. 'Ik kan er wel goed mee omgaan.'
De wensen van de persoon die stervende is zijn verschillend. Soms leest ze uit de Bijbel, andere keren masseert ze de handen of zit er gewoon stil naast.
Door de jaren heen heeft ze vele keren de dood van een van de cliënten meegemaakt. 'Maar het is anders dan de dood in een privésituatie. Als je eigen moeder of kind overlijdt staat dat veel dichterbij. Je blijft professioneel.'