Teleurgestelde bewoner Pepergasthuis: 'Dit is onbegrijpelijk'

'Ik ben heel teleurgesteld', herhaalt De Vink nog maar eens. 'Ik vind het vooral ook onbegrijpelijk. De werkelijkheid van het Pepergasthuis en de mensen die hier wonen, heeft niets meer gemeen met de abstracte, juridische criteria die ergens in Utrecht of Den Haag worden aangelegd. Het is niet te snappen. Dat zeggen ambtenaren van de gemeente trouwens zelf ook.'

De Vink ervaart de jongste beslissing om het Pepergasthuis te verkopen als 'diefstal van zijn rechten'. 'Als ik steel, dan word ik daarvoor gestraft. Maar als de Autoriteit Woningcorporaties het doet met goedkeuring van de minister, dan mag het kennelijk wel. Ik vind dit een groot onrecht.'

Bram de Vink kwam in 1991 in het Pepergasthuis te wonen. 'Met de belofte dat de tradities die hier al 600 jaar golden tot in lengte van dagen zouden worden gecontinueerd. Ik zie dit als het einde van het hofje.'

Dat De Vink er in principe kan blijven wonen telt niet voor hem. Want: 'Als een commercieel iemand het overneemt, ga je er altijd op achteruit. Een sociale verhuurder zit in een heel andere denkwereld dan een commerciële verhuurder. Die is kouwer, zakelijker, calculerender en veel meer op de eigen ik gericht.'

Ja, geeft De Vink toe: hij is wel eens prettiger de kerst in gegaan. 'Ik wil niet zeggen dat dit exemplarisch is voor Nederland, maar ik vind dit een onheilspellende gebeurtenis. Dat dit kan. Buiten ons om. Dat dit door mensen 600 jaar lang is gecontinueerd, en dat daar nu, zonder reden, een breuk in komt. En alleen om geld. Dat doe je gewoon niet. Onethisch.'

De gemeente zegt zich niet neer te leggen bij de verkoop, dus daar hoopt De Vink dan maar op. 'Ik heb alle hoop nog niet verloren. Ik heb er nog steeds vertrouwen in dat het recht zal zegevieren.'