Omwonenden Pauperparadijs: 'We stappen desnoods naar de Raad van State'

Een eerdere show van het Pauperparadijs
Een eerdere show van het Pauperparadijs © Ben van Duin/Pauperparadijs.nl
Ze zijn er helemaal klaar mee. Een derde keer Pauperparadijs in hun dorp Veenhuizen, zestig avonden lang in de zomer, dat trekken ze niet.
Drie gezinnen gaan daarom bij de gemeente bezwaar maken tegen de vergunning voor het theaterspektakel. Als dat niet helpt, gaan ze naar de rechter en desnoods naar de Raad van State.
'De maat is echt vol voor ons. Drie keer dit spektakel in een woonbuurt, dat kan toch niet!', zeggen ze tegen RTV Drenthe.
We zijn geen stelletje azijnpissers
Bezwaarmakers Pauperparadijs

Tranen vloeien

Strijdbaar zitten ze met z'n zessen aan tafel. Ze willen hun bezwaren eens goed uitleggen, want ze 'zijn geen stelletje azijnpissers'. Pauperparadijs beheerst al jaren hun leven. Het is een rollercoaster van emoties: na woede en frustratie volgen gevoelens van onmacht en onrechtvaardigheid. Het eindigt in radeloosheid: 'Waarom tellen wij niet mee?' Er vloeien tranen. 'Dit kost ons heel veel, vooral onze gezondheid', zegt Aletta.

Geen evenemententerrein

Volgens de drie families is het Gevangenismuseum, hun directe overbuurman, geen evenemententerrein. Zo'n luidruchtig theaterspektakel als Pauperparadijs, met live muziek en duizend man publiek dat luid applaudisseert en met veel lawaai vertrekt, dat hoort niet in een woonbuurt. 'Wij leven hier en we werken, maar daar houdt niemand rekening mee.'
Ze zien als een berg op tegen de komende zomermaanden, waarbij een derde reeks voorstellingen van Pauperparadijs wordt opgevoerd. 'Zo'n drie tot vier maanden kun je zomers lekker buiten zitten. Nou, wij dus niet. Zestig avonden zijn gevuld met herrie. En dan hebben we het nog niet eens over de middagen, als er repetitie is tussen één en drie. De cd hoeven wij niet te kopen, we kennen alles al van binnen en buiten.'

Niet slapen

Al twee keer eerder hadden de drie families lange zomeravonden met veel herrie. En dat was 'echt afzien'. 'Een snikhete zomer was het de laatste keer. We moesten de ramen wel open zetten, anders was het in de slaapkamer niet te harden. Maar al het geluid, dat komt hier binnen. Slapen 's avonds gaat niet, maar we moeten wel vroeg op vanwege ons werk. Wil jij 's morgens vroeg een chauffeur op de bus die veel te weinig geslapen heeft, maar wel jouw kinderen veilig moet wegbrengen?'
Die belofte van toen, 'het blijft bij één keer', die blijkt niks waard
Bezwaarmakers Pauperparadijs

Belofte niks waard

Het steekt de drie families dat zes jaar geleden 'plechtig beloofd is', toen het hele verhaal Pauperparadijs in Veenhuizen begon, dat het maar één keer zou gebeuren, zo'n reeks voorstellingen zomers op het binnenterrein van het Gevangenismuseum. 'Die toezegging kwam van toenmalig burgemeester Hans van der Laan. We mochten zelfs in zijn huis bivakkeren. Maar die belofte van toen, 'het blijft bij één keer', die blijkt niks waard. En weet je wat zo'n theaterproducent zegt, van Pauperparadijs? Die zegt: 'Ik heb mijn vrouw ook ooit eeuwige trouw beloofd, maar ik ben ook gescheiden'. Met andere woorden: beloftes, daar kun je niks mee.'
Wij willen financiële genoegdoening. Het kost ons ook heel veel: onze gezondheid
Bezwaarmakers Pauperparadijs

Geen vrienden

Johan en Monika, Sjoeke en Henk en Alletta en Eddy zijn vastberaden. Ze willen de strijd aangaan en ze laten dit keer niet zo makkelijk over zich heenlopen. 'We willen er echt alles aan doen om dit te voorkomen. We zijn er klaar mee dat ze geen rekening houden met onze belangen en zo makkelijk over ons heen walsen.' En het doet best pijn om deze stap te zetten. De families maken er in Veenhuizen ook beslist geen vrienden mee. 'Ik heb een feestje hier laatst bewust laten schieten. Ik was bang dat ik erop aangesproken zou worden en ik dan uit mijn slof zou schieten. Want het zit heel diep.'
Ook valt het de families op dat iedereen er de mond vol van heeft, dat de theatervoorstelling Veenhuizen zoveel oplevert. En dat het daarom mooi is dat er nu een derde editie komt. 'De ondernemers hier, de gemeente en ook de hele regio; die zouden er allemaal bij gebaat zijn. Zij dus vooral de lusten en wij de lasten? Dacht van niet; wij willen dan ook financiële genoegdoening', zegt Monika. 'Het kost ons ook heel veel: onze gezondheid. Want dit zorgt weer voor een hele hoop stress', zeggen Eddy en Alletta. 'Kijk eens wat je ons aandoet.'

'Stuur mij maar op cruise'

Ze neigen bijna naar onbetaald verlof, omdat ze met de verstoring van tientallen avonden niet normaal naar bed kunnen. En dan ook weg uit het dorp. En dat willen ze gecompenseerd hebben. 'Wij moeten 's nachts rond half twee, twee uur al op pad, omdat we in de regio kranten bij depots afleveren voor de krantenbezorgers. 's Avonds moeten we dan al slapen, maar met Pauperparadijs lukt dat straks niet', vertellen Henk en Sjoeke. 'Stuur mij maar op een cruise', grapt Sjoeke, ook al is het hele verhaal 'bittere ernst'. Ook beide jonge kinderen van Johan en Monika doen 's avonds geen oog dicht, want zodra zij naar bed gaan, begint het lawaai.
Dat het Gevangenismuseum drommen publiek trekt en het dorp ook uitpuilt op speciale dagen zoals de Landlopersdagen, daar hebben ze verder weinig moeite mee. 'Dan is het een dag of een weekend druk, maar dit zijn maar liefst zestig avonden. En we hebben er al negentig gehad, hè? Vergeet dat niet.'

In huizen geïnvesteerd

Ze hebben het idee dat alles rond het Pauperparadijs zo overgewaardeerd wordt 'dat het er even niet toe doet dat er ook nog mensen in het dorp wonen, die moeten werken'. En de drie families wonen er al tientallen jaren. Ze voelen zich onrechtvaardig behandeld.
'Wij hebben veel in onze huizen geïnvesteerd en er nooit een stuiver voor gekregen. Vier jaar heb ik moeten wachten op een vergunning voor een dakkapel, omdat het moest passen in de stijl van Veenhuizen. Maar als de gemeente gevraagd wordt om een vergunning voor een theaterspektakel, alweer voor de derde keer, dan kan dat zomaar?', vraagt één van de mannen zich af.
De vergunning is nog maar net door de Stichting Pauperparadijs aangevraagd, blijkt deze week uit de gemeentelijke bekendmakingen van Noordenveld. Dan moet het college van B en W officieel nog beslissen, maar burgemeester Klaas Smit heeft al aangekondigd dat ze meewerken. 'Omdat dit theaterevenement van groot belang is voor Veenhuizen, de gemeente en de regio', zei Smit al eerder in een gesprek met de bewoners.

Applaus toch niet afschaffen?

Zijn toezegging, dat in de vergunning rekening wordt gehouden met hun wensen om de overlast te beperken, daar kopen de families weinig voor. 'Mensen schreeuwen toch in de nacht, roepen naar elkaar of ze met iemand kunnen meerijden. Hoe wil je dat voorkomen? En het applaus na afloop, dat is tot in de wijde omgeving ook te horen. Dat kun je toch niet afschaffen? Zie je dat al gebeuren?'
Ze balen ervan, dat het verzoek om de vergunning nog maar net binnen is bij de gemeente. 'Dan wordt het weer heel laat, voordat we naar de rechter kunnen. Want eerst komt er straks weer zes weken tijd om bezwaar te maken. En alles bij elkaar duurt het weer zo lang, dat de rechter straks zegt: 'Er is nu al zoveel geld in de voorbereiding gestoken, dat zou kapitaalvernietiging zijn'. Want we hebben het schema gezien, eind april beginnen ze al met de opbouw.'

Duidelijkheid toekomst

En mochten ze de derde keer Pauperparadijs, net als de twee keren ervoor, met gerechtelijke procedures toch niet kunnen tegenhouden, dan willen de drie gezinnen duidelijkheid voor de toekomst. 'Waar eindigt dit? Want na Pauperparadijs, wat komt er dan weer bovendrijven?'
'Straks is ons dorp ook nog Unesco Werelderfgoed, wat gaat dat brengen? We willen dat de gemeente ook inziet dat het dorp Veenhuizen geen evenemententerrein is, maar een woonbuurt met een museum ernaast en een gevangenis.'