'Is er een crisis nodig om bedrijven te laten vergroenen?'

Eén van mijn vele 'tegeltjeswijsheden' is: Op een puinhoop bloeit meestal wel weer een roos. Dat is zeker waar. Maar je hoeft toch zeker niet eerst puinhopen te creëren om rozen te kweken?

Ik wil uitleggen waarom het idee dat het maken van een puinhoop om pas daarna wat moois te scheppen inderdaad niet deugt. Ik neem als voorbeeld het thema duurzaamheid oftewel de volhoudbaarheid van onze huidige levensstijl.

Dit jaar word ik 61 en ik merk dat ik haast begint te krijgen met de levensmissie die ik mezelf heb toegekend: een betere wereld achterlaten dan die waar ik in geboren ben. Pff, ik weet het, dat is nogal een opgave.

Waarom die missie? Wel, in de jaren zeventig bereikte mij de eerste wekker, ook wel: wake up call. Dat was het rapport 'Grenzen aan de groei', van de club van Rome. Merkwaardig genoeg werd deze noodkreet niet opgepikt door regeringen, bedrijven en onderwijs. Er was geen enkele sector die het als topprioriteit bestempelde.

Het herhaalde zich op andere momenten, zoals bij Al Gore's film 'An Inconvenient Truth' en de recente toespraak van de jonge Gretha Thunberg voor de VN. Ik heb mijn 'wekkers' onderaan de blog op een rij gezet.

Elk decennium van mijn bestaan had zijn eigen wekker. Ik, en de wereld met mij, lijk wel erg op deze man. In het filmpje drukt een man op de wekker omdat ie denkt dat die af gaat. Wat er werkelijk gebeurt is dat een vrachtwagen achteruit zijn slaapkamer in dendert.

Dat is hoe we sinds de jaren '70 de planeet denken te redden. We drukken wel op wat knopjes maar doen niets aan de echte oorzaak van de problemen. We recyclen een beetje plastic, maar stoppen niet met de productie ervan. Het is beter iets dan niets, maar echt helpen doet het niet.

Waar ik naar toe wil, is het volgende: Ik organiseer lezingen rond het onderwerp Zinvol Leiderschap. Een van de sprekers daarin was serie-ondernemer Leen Zevenbergen. Hij vindt, terecht, dat iedere onderneming in de kern 'gewoon' duurzaam behoort te zijn.

Hij stelde vast: er is een crisis nodig voor echte gezamenlijke stappen naar een duurzame samenleving. Het gevoel van urgentie ontbreekt kennelijk gewoon. Moet dan dus toch eerst die puinhoop komen?

Zevenbergen vergeleek het met de tsunami die in 2004 de kusten van Aziatische landen teisterde en meer dan een kwart miljoen mensen het leven kostte. We gaven 211 miljoen euro uit aan hulp, maar besteedden geen cent vooraf om het te voorkomen. Terwijl bekend was dat het natuurverschijnsel op de loer lag.

Moeten we dus eerst een crisis beleven om de wereld in een richting te krijgen, of kan het ook anders? Ben ik onnozel, naïef en nog niet van illusies beroofd, zoals Huub van der Lubbe van De Dijk zingt in het nummer 'Een heel andere wereld'.

Wat mij betreft is het sleutelwoord 'verbinden'. Daar geloof ik in. Zelf ben ik al een actie voor meer verbinding gestart. Elke organisatie waar ik in geloof, daar wil ik me aan verbinden. Ik ben ervan overtuigd dat iedere onderneming de wereld mooier, beter of leuker kan maken. Samen zullen de ondernemers een zwerm vormen.

Welke kleine keuze maak jij? Wat is het duurzame doel van jouw onderneming? Door elkaar hierin te imiteren zorgen we naast verbinding voor een richting. Zodat we niet allemaal op een knopje van onze eigen wekker hoeven te drukken maar voorkomen dat de vrachtwagen achteruit binnen dendert.

Mijn wake up calls:
- Het Brundtland Rapport in 1987: Our Common Future 
- De toespraak van de 12-jarige milieuactivist Severn Suzuki voor de VN 
- De film An inconvenient truth van Al Gore (2006)
- De film Before the flood van acteur Leonardo DiCaprio (2016)