Rienk Mast beleeft kampioenschap vanaf bank in Amerika en 'kan niet wachten' op volgend seizoen

Mast zit momenteel bij zijn oom in Oregon aan de westkust van het land. Zijn oom werkt daar in de ICT, zodoende heeft hij daar een uitvalsbasis. Normaal gesproken zit hij op de campus van de Bradley Universiteit in Peoria, Illinois.

'Toen ze de lockdown afkondigden, was ik hier al. Ik zit hier nu al tweeënhalve week ongeveer. Het is altijd fijn om met familie te zijn, in plaats van ergens alleen in een kamertje. Mijn plan is nu om 6 april terug te gaan naar Illinois en hopelijk kan ik dan weer van de basketbalzaal gebruikmaken, maar ik verwacht eerlijk gezegd dat die lockdown nog wel even blijft.'

Ook terug naar Nederland was geen optie wat Mast betreft. 'In principe had ik terug gekund, alleen dan kom ik Amerika waarschijnlijk niet meer in. En ik hoop hier wel met de fysio mijn revalidatie af te kunnen maken en mijn werk voor school te doen, dus het voelde beter om hier te blijven.'

Zijn studie natuurkunde verloopt naar wens en is makkelijker te volgen vanuit Amerika. 'School is nu allemaal online. Dat wordt wel weer op gewone lestijden gedaan. Ik moet die lessen ook wel volgen op die tijden dus. Het is goed te doen. Het is ongeveer van hetzelfde niveau als wat ik de afgelopen twee jaar heb gedaan.'

Dan is het natuurlijk vooral de vraag hoe het fysiek met Mast gaat, aangezien hij met een flinke blessure aan zijn voorste kruisband in de linkerknie naar Amerika ging. Hierdoor beleefde hij een zogeheten 'redshirt year'. Hij speelde geen enkele wedstrijd, waardoor hij hierna nog vier jaar mag basketballen voor Bradley.

'Aan het einde van het seizoen, ongeveer drie weken geleden, begon ik eigenlijk grote delen van de training weer mee te doen. En dan zonder fysiek contact. Partijvormen konden dus niet, maar ik doe wel skillwork, hookshots, baloefeningen, conditie en schieten.'

'Ik zit nu ongeveer negen maanden na mijn operatie en elf maanden nadat ik geblesseerd raakte. Voor het herstel staan normaal ongeveer negen maanden en ik lig op schema en we hebben de tijd. Ik moet fit zijn in augustus à september. Dan beginnen we weer met officiële trainingen voor volgend seizoen. Zoals ik me nu voel, ben ik er ook wel positief over dat ik dan weer volledig fit ben.'

Ondanks de blessure, heeft Mast een mooi seizoen beleefd met zijn team, waarbij hij altijd op de eerste rang zat. 'Ik heb geen wedstrijdkleding aangehad dit seizoen, maar zat in mijn gewone kleren aan het einde van de bank en ben een beetje aan het aanmoedigen.'

En niet voor niks, want zijn team reikte dit seizoen tot grote hoogte in de Missouri Valley Conference. In totaal spelen 354 scholen in Amerika verdeeld over 32 van deze 'Division I basketball conferences'. In Mast zijn conference spelen tien ploegen, die komen uit Illinois, Iowa, Indiana en Missouri. 

In de reguliere competitie eindigde Bradley als vierde, en vervolgens wist het team van Mast het eindtoernooi (een soort play-offs) te winnen, waardoor ze voor de vierde keer in de historie van de universiteit deze titel pakten (1980, 1988, 2019, 2020).

'Ons seizoen was tot dat moment redelijk verlopen. We hadden wat blessures van belangrijke spelers, waardoor we uiteindelijk ook wedstrijden verloren, die we niet hadden moeten verliezen. Daarom begonnen we als nummer vier aan het toernooi. We waren zeker niet de favoriet', blikt hij terug.

'Ondanks dat ik het hele seizoen niet heb gespeeld, keek ik wel erg uit naar dat eindtoernooi. Dat was in een enorme arena, met heel veel van onze fans, dus het was uiteindelijk een supermooie ervaring. Ik heb alles meegemaakt vanaf de bank, dus dat was wel mooi.' 

'Ik denk dat er zo'n vijfduizend toeschouwers waren bij de ontknoping. Het was een enorm grote hal. Ze hadden daar het ijshockeystadion van het lokale NHL-team voor afgehuurd. Daar kunnen wel achttienduizend mensen in. Ze hadden het bovengedeelte afgeschermd met gordijnen, dus je had alleen het onderste gedeelte dat voor driekwart vol zat, denk ik.'

Zijn ploeg had zich met de winst van het conference-toernooi geplaatst voor het 'NCAA Division I Men's Basketball Tournament', een toernooi voor de beste 68 scholen van Amerika om het landskampioenschap. Maar dat ging vanwege de uitbraak van het coronavirus voor het eerst sinds de oprichting in 1939 niet door.

'Iets meer dan twee weken geleden hoorden we dat het eindtoernooi niet door zou gaan en het weekend daarvoor wonnen we de titel. Ik denk dat we wel een kans hadden gehad om daar een wedstrijd te winnen en naar de volgende ronde te gaan, want het is gewoon een knock-outsysteem.'

Tot nu toe heeft Mast dus alleen kunnen proeven van het niveau in zijn eigen conference, dat misschien wel te vergelijken is met Nederland. 'Het is lastig te zeggen. Het hele team is erg jong, dus eigenlijk voelt het een beetje als een jeugdteam. In Nederland zouden wij zeker niet één van de topteams zijn, maar voor de vierde of vijfde positie spelen.'

'Het is wel heel mooi hoe het basketbal hier leeft', vindt Mast. 'Als je op straat loopt, kan het zomaar zijn dat iemand met je op de foto wil. Dat gebeurde nog niet bij mij, maar als ik met mijn teamgenoten rondliep, gebeurde dat wel bij hen.' 

Misschien dat het volgend seizoen ook wel zo met Mast gaat, wanneer hij weer aan basketballen toekomt. Hij geniet nu al, maar het wordt waarschijnlijk alleen nog maar mooier. 'Het bevalt zeker heel goed. Ik kijk enorm uit naar volgend seizoen. Ik lig er al zo lang uit, dus ik kan echt niet wachten.'

In het nieuwe seizoen is hij eindelijk af van de blessure die hij opliep aan het einde van zijn tweede en laatste seizoen bij Donar. De club waarmee hij een landstitel, beker en supercup won en halve finale van de Europe Cup mee bereikte. Hij volgt Donar vanuit Amerika nog steeds, voor zover dat mogelijk is.

'Door het tijdsverschil (zeven uur, red.) waren heel veel wedstrijden net tijdens onze trainingstijden, dus ik heb niet alles kunnen volgen. Maar ik keek wel altijd de interviews na de wedstrijden en de hoogtepunten, dus ik heb het wel geprobeerd te volgen.'

Dat niet alleen, ook Groningen zit nog vaak in zijn gedachten. 'Ik mis het niet per se, maar ik kan niet wachten om weer terug te zijn. Dat gaat om familie, vrienden en ook gewoon de stad, waarvan je weet waar alles zit. Met kerst is de familie hier wel vijf dagen geweest. Verder hebben we heel veel contact via FaceTime.'

Rienk Mast tijdens het seizoen 2018-2019 in actie voor Donar tegen Landstede (Foto: JK Beeld)

Zijn huisvesting in Amerika is wel iets anders dan in Groningen. 'Ik woon op dit moment nog op de campus van Bradley in een 'dormgebouw'. Dit is verplicht voor alle eerstejaarsstudenten. Daar zijn geen keukens, er is één gedeelde toiletruimte en ik heb een kamer van ongeveer twintig vierkante meter die ik deel met één van mijn teamgenoten.'

'Deze zomer verhuis ik naar een appartementencomplex net buiten de campus. Hier wonen al mijn oudere teamgenoten. Daar is het een stuk ruimer en beter wonen.'

'De universiteit zelf is hier wel gezellig, maar in de stad waarin die universiteit ligt, zou ik honderd procent niet willen wonen als ik afgestudeerd ben. We gaan het per jaar bekijken en dan zien we wel hoe lang het duurt. Je weet nooit of je een keer ergens een leuke aanbieding krijgt. Maar ik ben op dit moment niet van plan om ergens anders naartoe te gaan.'