'Sommige jongeren zijn banger voor een boete dan voor corona'

Alleen bij voetbal- en basketbalveldjes zijn jongeren te vinden. Ze houden nauwelijks afstand, hoewel ze daarmee risico lopen op een boete. En daar zijn de jongeren volgens jeugdwerkers banger voor dan voor besmetting met corona.

[Media:92421}

Als straatwerker staat de 62-jarige Shem Rogers van WIJ Groningen regelmatig tussen de politie en de jongeren in. Samen met collega Richenel Sidin loopt hij dagelijks door Selwerd, Paddepoel en Vinkhuizen om contact te houden met (probleem)jeugd. Ze weten precies waar ze het liefst zitten. Maar nu is alles anders.

'Normaal gesproken hoor je hier al de stemmetjes van de jongeren', zegt Shem als hij langs een blok huizen richting een speeltuin loopt. Maar op één kind op de schommel na, is het uitgestorven. 'Dit is wat je hebt deze dagen. Het is saai.'

Bij de voetbalkooi aan de Grote Beerstraat is het wel raak. Een groep van tien scholieren is aan het voetballen. Afstand houden is lastig bij het spelletje. Eén van de jongens drukt zijn tegenstander in de hoek van de kooi om de bal af te pakken. Het wordt een contactsport.

Shem spreekt de jongeren gelijk aan: 'Jongens, stel je voor dat jij of je ouders ziek worden. Dan moet je hele familie in quarantaine en ben je echt twee weken thuis. Ga twee tegen twee spelen en houd afstand.'

Ze lijken te luisteren, al is het voor even. 'Niet iedereen houdt zich aan de regels, maar we willen het wel bespreekbaar maken', zegt Richenel. 'Zeker met dit mooie weer willen jongeren naar buiten. Ze voelen ook groepsdruk om samen te komen, dus ik snap de gedachten.'

Even later staan ze toch weer met z'n allen te voetballen op het veld, juist als twee politieagenten langsfietsen. Het potje voetbal valt onder samenscholing en dat is vanwege het coronavirus tijdelijk verboden. De boetes kunnen oplopen tot vierhonderd euro.

De agenten geven geen bon, maar wel een waarschuwing. Richenel: 'Ze weten heus wel dat ze het virus kunnen krijgen, maar zijn niet bang. Ze zijn jong en willen met dit weer alles kunnen doen. Ze nemen de boete wel serieus en vragen hoe hoog die is. Dat is voor hen belangrijker.'

Eén van de jongeren vertelt aan Richenel dat hij het thuisblijven lastig vindt: 'Mijn moeder wil liever niet dat ik naar buiten ga. Ik heb een zieke zus die nieuwe nieren nodig heeft. Ze zit elke week uren aan de dialyse. Maar ik wil ook graag chillen.'

Ook voor de straatwerkers is het lastig. Normaal gesproken juichten zij het juist toe om een potje te voetballen. Ze organiseren regelmatig toernooitjes, maar dergelijke activiteiten kunnen nu niet doorgaan.

'Dat missen ze', zegt Shem. 'Het contact is minder. Maar de vertrouwensband die we hebben, blijft. Als het voorbij is, zijn we er weer. Ze weten dat ze op ons kunnen bouwen, ook al zitten ze nu niet in de wijk. En als er echt iets is, hebben we contact via de telefoon en kijken we wat we voor ze kunnen betekenen.'