Ainzoam: Dirkje en Sjoerd vierden hun 55-jarig huwelijk via Skype

Dirkje in haar tuin
Dirkje in haar tuin © Cunera van Selm/RTV Noord
Groningers die vanwege het coronavirus hun familie niet meer kunnen zien, een pasgeboren kleinkind niet in de armen kunnen sluiten of eenzaam thuis zitten. Je leest hun verhalen in onze serie Ainzoam.
Vandaag het verhaal van Dirkje en Sjoerd uit de stad Groningen, die al hun hele leven samen zijn, maar elkaar nu niet mogen zien. 
Een voicemailbericht: 'Goeiemorgen, je spreekt met Dirkje, ik woon bij je in de straat. Misschien wil je me terugbellen, en misschien ook niet. Dank je wel, dag!' Een uur later zitten we op plastic stoelen in haar tuin, twee meter tussen ons. 
Dirkje is 75 jaar. Een Friezin, zelfs na 55 jaar Groningen kan je dat nog horen. In 1965 is ze getrouwd met Sjoerd. Sjoerd was machinist bij het spoor en zij werkte als gezinsverzorgster, beiden zijn ze al lang met pensioen. Ze hebben drie zoons.

Naar Maartenshof

Sjoerd heeft al jaren ziekte van Parkinson. Z'n doen en denken worden er door aangetast. Uiteindelijk gaat het echt niet meer thuis en sinds het voorjaar van 2019 woont hij in Maartenshof in de stad, op een speciale afdeling met acht Parkinsonpatiënten. 
Dirkje gaat daar iedere ochtend om kwart over tien naar toe. Om de was te brengen, Sjoerd te verzorgen of met hem te wandelen. Om pannenkoeken te bakken voor de afdeling. Ze is er de hele dag en iedere avond brengt ze hem zelf naar bed.
Maar dan wordt het donderdag 12 maart. Dirkje haalt Sjoerd die dag op om te wandelen. Ze is ongerust, heeft 's ochtends op internet gelezen dat de verpleeg- en verzorgingshuizen vanwege de corona misschien dicht gaan. Na de wandeling neemt ze Sjoerd mee naar huis. Maartenshof belt: Dirkje, je moet Sjoerd nu terugbrengen. Ze doet het niet. Ze wil hem nog even bij zich houden om hem in alle rust uit te leggen wat er aan de hand is. Uiteindelijk mag het.
Dat hele weekend zijn ze samen in het huis waar ze 40 jaar woonden. Ze praten over van alles, ook over doodgaan en over hun begrafenis. Maandagochtend brengt ze Sjoerd terug en nemen ze afscheid, niemand weet voor hoe lang.

Samen bidden

Sindsdien Skypen ze, 's ochtends, 's middags en 's avonds. Op hun 55ste trouwdag laat Dirkje Sjoerd via de Skype liedjes horen van Ede Staal, dat vindt hij mooi. En Het Dorp, van Wim Sonneveld. Soms kibbelen ze, wordt Sjoerd boos omdat hij iets wil wat niet kan. En soms bidden ze samen, handen gevouwen voor het beeldscherm. Voor de kinderen en kleinkinderen en dat ze elkaar de volgende ochtend weer mogen zien. 
Maar steeds vaker valt Sjoerd tijdens het skypen zomaar in slaap. Dirkje ziet dat hij achteruitgaat en steeds meer vergeet. Hij heeft ook al drie weken geen fysiotherapie gehad. De verpleegsters doen wat ze kunnen, dat weet ze ook wel. Maar de onmacht, dat ze haar man, haar Sjoerd nu zelf niet kan helpen, zorgt voor stress, migraine en slapeloosheid.
Ze wil geen ouwe jammerpiet zijn zegt ze, haar handen en stem trillen. 'Maar weet je wat ik het liefste zou willen? Dat we als bruine beren in winterslaap konden gaan tot dit allemaal voorbij is.'
Wil je ook jouw verhaal delen met RTV Noord?
Stuur een e-mail naar ainzoam@rtvnoord.nl met daarin je telefoonnummer en in het kort jouw verhaal. En wie weet kan je met jouw verhaal ook steun bieden aan andere Groningers die in hetzelfde schuitje zitten.