Ainzoam: 'Het is net of je steeds meer paranoia wordt'

Ze hebben twee dochters en vijf kleinkinderen. 'Dat is echt rijkdom', zegt Koosje. 'We zijn normaal gesproken veel op visite bij de familie. Lekker uit eten met zijn allen. Oppassen op de kleinzoons. Of met een kleindochter naar het Groninger Forum'.

Het enige contact dat ze tegenwoordig nog hebben is vanuit de auto, met het raam op een kiertje.

Het leven ziet er heel anders uit de laatste weken. 'Het is alsof je steeds meer paranoia wordt. Het komt echt dichterbij, het virus. Er zijn mensen uit het dorp die het krijgen. En omdat de dagen zo anders zijn, duurt het ook zo lang. Terwijl het eigenlijk nog maar drie weken zo is', beseft Koosje.

'Normaal zijn we van de bezoekjes en het contact, maar dat kan allemaal niet meer.'

En zeker niet in het geval van Koosje, legt ze uit: 'In 2017 kreeg ik nieuwe donorlongen, en door de bijbehorende medicatie is mijn immuunsysteem erg laag. Dus ik zit echt in de risicogroep. Qua veiligheid durf ik ook geen contact te hebben. Met de familie in de tuin zitten, op afstand, is er nog niet van gekomen. En dat vind ik ook wel link, helemaal met kinderen die dichtbij kunnen komen. Dat doe ik liever niet, ik sluit het liefst alles uit.'

Daarom gaan Koosje en Jan dagelijks vroeg op pad om ergens te wandelen. 'Zeegse, Roden, Balloërveld. Of even bij Lauwersoog op de dijk. Ergens waar het rustig is.'

Op de terugweg rijden ze dan meestal even langs het huis van een van haar dochters, die ook in Aduard woont. 'Dan kijken we of de kleinzoons, waar we normaal wekelijks op passen, in de tuin aan het spelen zijn. Dan zwaaien we even, of maken we een kort praatje, met het raam op een kiertje.'

'Hoe is het? Verveel je je al? Hoe gaat het met je huiswerk? En zij stellen ons ook wel wat vragen, meestal over waar we gewandeld hebben. En dan rijden we weer door.'

'Dat geeft wel een goed gevoel, als je zo'n kort gesprekje hebt gehad', zegt Koosje. Maar dan wordt ze emotioneel en komen de tranen: 'Toch is het ook wel treurig, omdat je dan wegrijdt en denkt: ik had graag meer met ze willen doen.'

'Ik kan dan wel gaan skypen, maar dat wordt vast ook een grote huilpartij van mijn kant. Dat is een van de redenen dat ik denk: loat mor zittn.'

Dan krabbelt ze weer op: 'Het belangrijkste is dat iedereen gezond blijft en we mogen eigenlijk ook niet mopperen, we kunnen er gelukkig nog wel een beetje op uit.'

'Een lach en een traan, dat is belangrijk', zegt ze ferm. 'Even langsrijden, of bellen met mijn andere dochter en haar gezin in Alteveer. Of via WhatsApp rare plaatjes doorsturen. We proberen er ook wel een geintje van te maken.'

Koosje denkt dat haar man er net zo in staat als zij: 'Maar hij is meer een binnenvetter. Die zegt niet zoveel.'

Toch kijken ze al vooruit: 'Misschien dat we met z'n allen lekker ergens in een huisje gaan zitten als alles weer voorbij is. En fijn met iedereen barbecueën in de tuin als het mooi weer blijft. Ja, we maken al wel plannen, ook om elkaar er doorheen te slepen.'

'Want', besluit Koosje: 'Ede Staal zong het al: 't Het nog nooit zo donker west, of 't wer altied wel weer licht.'