Mortuariummedewerker: 'Door corona draai ik diensten van 12 uur'

Marloes Dol (38) werkt al veertien jaar in de mortuaria van Cura Mortu Orum (CMO) in Noord-Nederland, Ze heeft duizenden overledenen de noodzakelijke verzorging gegeven, voor de lichamen vrij werden gegeven aan de uitvaartleider. Maar zoiets ingrijpends als de coronacrisis heeft ze nog nooit meegemaakt.

'Op donderdag 12 maart kregen we de boodschap dat ons team in verband met de veiligheid werd opgesplitst. Normaal rijden we allemaal heen en weer tussen de twee ziekenhuizen in de stad Groningen en die in Heerenveen en Drachten, maar binnen een uur was geregeld dat ik alleen nog maar in het mortuarium van het UMCG zou werken.'

De diensten werden verlengd van acht naar twaalf uur per dag, vier dagen per week, omdat zij met twee anderen het hele UMCG-mortuarium draaiende moet houden: verzorgingen doen, de administratie afhandelen, zorgen dat de lichamen klaar liggen voor de uitvaartleiders en talloze kleine diensten, van advies tot het vinden van oplossingen in bijzondere situaties.

'Zo werd ik net gebeld door een nabestaande die persoonlijk aangifte wil doen van overlijden, maar dat heeft in verband met corona wat extra voeten in de aarde. Daar doe ik dan mijn best voor, om toch een afspraak te regelen en dat lukt vaak ook.'

In het mortuarium is het altijd al stilletjes, maar sinds de coronacrisis is het helemaal eenzaam voor Marloes. Zij krijgt af en toe bezoek van uitvaartondernemers die een overledene komen halen, maar verder houden vooral de doden haar gezelschap. Zelfs de overdracht aan de collega's bij de aflossing gebeurt nu telefonisch en digitaal.

Ook de werkwijze is anders, tenminste als het gaat om overlijden door corona. Marloes heeft al drie van deze verzorgingen gedaan. Het betekent om te beginnen veel omkleden: voor de sluis naar de intensive care, waar je alleen in vol ornaat met beschermende kleding naar binnen mag, bij het vertrek uit de ic alles weer uit en bij het begin van de verzorging weer beschermende kleding. Het lichaam, dat normaal onder een blauwe doek op een brancard vervoerd wordt, moet in een bodybag om verspreiding van het virus in het ziekenhuis te voorkomen.

De verzorging vindt ook meteen plaats en er mag hooguit één familielid bij aanwezig zijn, maar daar heeft nog niemand gebruik van gemaakt, omdat het steeds om slachtoffers uit Brabant ging. Marloes werkt dus in stilte door: 'Het is een waanzinnig contrast, de totale stilte hier en de hectiek op de ic's. Dat is bizar om mee te maken. Het is daar vreselijk druk. Gelukkig heb ik kunnen meemaken dat familie afscheid kon nemen van iemand die aan corona overleed.'

Als de lichamen eenmaal zijn verzorgd, worden ze opgehaald door uitvaartverzorgers. Het valt Marloes op dat niet duidelijk is hoe de regels precies zijn: 'Iedereen interpreteert ze anders, de één kit de kist helemaal dicht, een ander doet het lichaam eerst 24 uur in de koeling en een derde vindt het zelfs goed als het wordt opgebaard.'

Hoewel het aantal coronadoden, zeker in Groningen, in het niet valt bij het aantal reguliere sterfgevallen, verwacht Marloes dat ze nog wel even vast zit aan het schema waar ze nu in leeft: 'Ik denk dat we nog een tijdje zo door moeten, in elk geval tot 1 juli. Ik vraag me af hoe het moet met de vakantie.'

Thuis heeft ze niet veel rust, want daar wachten haar twee kinderen. Marloes houdt van haar werk, maar baalt dat ze door de school van haar kinderen in de nek wordt gehijgd over het thuisonderwijs dat ze ook nog moet geven: 'Ik vind echt dat ze geen rekening houden met werkende ouders. Mijn man heeft ook een vitaal beroep, dus de kinderen kunnen twee dagen per week naar de kinderopvang, maar dat maakt het werk wel zwaar.'