Ainzoam: 'Het verdriet dat je haar niet kan zien en de hoop dat ze je blijft herkennen'

'Daar woont ze nu drie jaar, nadat ik haar eerst vijftien jaar heb verzorgd. Maar op een gegeven moment kon dat niet meer. Ze kan zichzelf niet meer verzorgen, laatst is ze gevallen..', begint Karin het verhaal over haar moeder. Door een depressie, scheiding en de dementie heeft haar moeder haar hele leven veel verzorging nodig gehad. Iets wat grotendeels voor rekening van Karin en haar familie kwam.

De verhuizing naar Maartenshof viel haar moeder zwaar: 'Ik hoor hier niet thuis, ik kan wel voor mezelf zorgen, zegt ze dan. En ook deze situatie, met corona, begrijpt ze niet altijd. Ze heeft er veel moeite mee, en dat is voor mij en mijn zusje, maar ook voor mijn kinderen, een grote klap.'

Waar haar moeder altijd veel contact had met haar familie, is dat nu weggevallen. 'Alleen af en toe een telefoontje. En de verpleging doet nu ongeveer 1 keer in de week een Facebook-zwaaimomentje. Soms is mijn moeder dan in de war. Ik ben mijn kinderen kwijt, zegt ze dan. Ze mist ons wel en is toch ook wel blij dat ze ons dan even kan zien. Maar dan begint ze al snel over haar kwaaltjes, dat ze in de war is, dat ze haar vaste dingetjes mist. De bingo, een wandelingetje, het muziekuurtje.'

Karin wordt emotioneel als ze terugdenkt aan het moment dat ze een kaartje kreeg vanuit Maartenshof. Namens haar moeder, geschreven door het zorgpersoneel. 'Toen gingen de tranen wel vloeien. Je hebt verdriet dat je haar niet kan zien, je hoopt dat ze je blijft herkennen. Het voelt als een leegte. Je blijft de zorgen houden en het zit 'm in de afstand, dat blijft moeilijk', zegt de Stadjer.

Karin en haar man zijn maatschappelijk zeer actief. Haar man is beheerder van het multifunctioneel centrum in De Wijert. Op die manier zijn ze bijvoorbeeld betrokken bij de Indische soos Matahari, maar ook bij kookploeg Krentjebrei. Vandaar dat Karin niet alleen zorgen heeft over haar eigen moeder, maar over veel meer Groningse ouderen.

'Ja ik maak me daar wel zorgen om. Niks gaat door. Al die mensen die we hielpen kunnen elkaar niet meer zien. Maar gelukkig zijn er ook mooie voorbeelden van buren die hun oudere buurtgenoten helpen. Dat doet me goed.'

Door haar maatschappelijke betrokkenheid heeft Karin veel bewondering voor het zorgpersoneel van bijvoorbeeld Maartenshof. 'Dat is een zwaar beroep hoor, want die maken ook heel wat mee nu. Toch proberen ze er in deze situatie het beste van te maken. Echt respect voor hoe ze dat doen.'

Ook wil Karin expliciet benoemen dat muzikale troost erg belangrijk is voor haar moeder en de medebewoners van Maartenshof. 'Bijvoorbeeld coverband Ten Speed en het duo MaJa treden bij allerlei zorginstellingen op in de tuin, of desnoods op een hoogwerker. Ook bij mijn moeder buiten bij Maartenshof, dat was de eerste keer weer dat ik mijn moeder zag. Ze genoot echt, maar de andere bewoners en de verpleging ook.'

De enige andere keer dat ze haar moeder in coronatijd zag, was via het balkon. 'Ze zit in een rolstoel dus contact via het raam kan niet echt. Maar de verpleging kon haar gelukkig even naar het balkon rijden toen ik daar wat spulletjes bracht. Dat vond ik heel fijn en dan heb je de tranen in de ogen. Maar dat laat je niet zien aan je moeder, want dan wordt ook zij weer verdrietig.'

De laatste paar weken geven Karin een beklemmend gevoel. Huilend zegt ze: 'Je maakt je zorgen om echt alles. Omdat ik altijd alles regelde rond mijn moeder voel ik veel verantwoordelijkheid. Maar mijn dochter bijvoorbeeld, die werkt elke dag in de supermarkt zonder echte bescherming. Je kan niet even kletsen met je vriendinnen. Alles spookt constant door je hoofd, ik slaap slecht. Maar ook wij blijven altijd zeggen, net als veel anderen in deze Ainzoam-serie: kop d'r veur!'