Column: Herstel

Ik kan me wel een voorstelling maken van wat sommige van die COVID-19-patiënten te wachten staat als ze wakker zijn geworden. Het is wellicht te vergelijken met hoe ik bijkwam in een Italiaans ziekenhuis na een hersenbloeding. Dat is nu ruim een half jaar geleden.

Het was een zonovergoten dag, die 21ste september afgelopen jaar, waarop mijn grote liefde Gea en ik trouwden in een café in de binnenstad. Alles wat we hoopten gebeurde die dag: het was mooi weer, het diner smaakte heerlijk, er werd veel gelachen, er was zoveel liefde. De band speelde geweldig, het was een prachtig feest.

Die week daarop gingen we op huwelijksreis. Naar het Comomeer, in ons lievelingsland Italië. En dat was al net zo fijn, al had ik af en toe wat zeurende pijn in mijn hoofd. En toen kwam die maandagochtend. Ik werd wakker met gruwelijke hoofdpijn. Een bloedvat in mijn hoofd was geknapt, zo bleek later. Op het moment was er alleen die pijn. En een gevoel van verlamming in mijn benen. En de waarschijnlijkheid dat hier mijn leven zou eindigen.

Mijn vrouw dacht daar anders over. Ze alarmeerde een ambulance en dirigeerde die naar het juiste ziekenhuis in Como waar de afdeling neurochirurgie weet wat te doen met dit soort letsel. De bloeding werd er vakkundig gestelpt en ik werd na een voor mij onbekende periode wakker. Met veel hoofdpijn. Waar ik van de broeders en zusters veel paracetamol tegen kreeg.

De weken daarop heb ik aan den lijve ondervonden met hoeveel liefde en toewijding de Italiaanse verpleging patiënten verzorgt. Ik doopte de Spaanse hoofdzuster Christina 'la Reina d'Espana' maar ze waren stuk voor stuk geweldig.

Die weken waren intens, verwarrend soms. Podcastafleveringen die op mijn telefoon stonden, klonken in mijn oren als opgenomen op de verkeerde snelheid. Ik zocht bij het spreken vaak naar woorden, vond het soms moeilijk om te praten, maar voelde wel dat ik beter werd. Mijn kinderen mochten mij maaltijden voeren, die heerlijk smaakten. We waren wel in Italië.

Voor ik me in herinneringen verlies: na een aantal weken konden we terugkeren met een ambulance naar het UMCG. Daar bleek hoeveel spiermassa een mens kwijtraakt, als die een paar weken lang alleen maar ligt. Een operatie aan mijn hoofd was nodig, waarna mijn revalidatie begon. En mijn Hollandse verpleegperiode. Met al evenveel aandacht en liefde als in Italië. Half november ben ik overgebracht naar Beatrixoord, waar ik verder kon revalideren en oefenen.

Ik hoop dat veel patiënten die nu op de intensive care verblijven, de kans krijgen om daar in Haren bij te komen en aan te sterken. Momenteel is de kliniek voor de meeste therapieën gesloten. Al die kundige, gedreven, geduldige en aardige mensen kunnen hopelijk weer snel bewijzen dat beschadigde lijven en leden nog heel veel kunnen verbeteren. Ik denk er met dankbaarheid aan terug.

Maar ik denk vooral aan al dat leed dat momenteel door het virus wordt aangericht. In het ziekenhuis in Como waren ze streng: ik mocht niet eerder dan in de loop van de middag bezoek ontvangen. Hoe onmenselijk zwaar moet het zijn voor al die patiënten en hun familie en vrienden, die elkaar helemaal niet kunnen zien. Soms alleen sterven.

Ik was al ver in mijn revalidatie, toen corona alles lam legde. Trainen doe ik nu thuis. Ik wandel met mijn vrouw. We zijn zo blij dat ik er nog ben. Ik denk regelmatig aan de hel waar ze in Italië doorheen gaan. En hoop zo dat er een vaccin wordt gevonden.

Tot die tijd zal ik nog beter worden en steeds meer kunnen werken. Zoals aan de podcastserie 'de Genezers'. Van harte aanbevolen, met een toepasselijke titel. Ik wens u allemaal heel veel sterkte. En hoop dat u niet vergeet, om af en toe te genieten van het leven. Dat in een paar weken tijd zo totaal overhoop is gegooid.