Diliana is ambulanceverpleegkundige, juf en moeder tegelijk

'Het gaat goed met me, maar het werk is nu erg stressvol. Iedere dag is spannend. Ik geef mijzelf vrijwillig bloot aan mensen die besmet kunnen zijn met het coronavirus. In het ziekenhuis is dat anders, daar weten ze met wat voor soort patiënt ze te maken hebben. Dat weet ik eigenlijk nooit.'

'Alles aan mijn werk is veranderd. Ik begin mijn dag samen met de chauffeur op onze hoofdpost, maar daar kunnen we niet meer gezellig koffiedrinken. De helft van het aantal stoelen is weggehaald. Alles om zo min mogelijk collega's in contact met elkaar te laten komen.'

'Voordat we op pad gaan moeten we ons goed voorbereiden. Als we van de meldkamer horen dat we naar iemand toe moeten die mogelijk een COVID-19-infectie heeft, moeten wij ons helemaal inpakken. Dan trekken we een overall aan, een bril en handschoenen. Kortom, het bekende plaatje. Ik ben volledig onherkenbaar.'

'Daarna sta ik er eigenlijk grotendeels alleen voor. De ambulancechauffeur mag niet meer met mij mee naar binnen, als ik iemand in een woning moet helpen. Dan is het echt aanpoten.'

'Als iemand mee moet naar het ziekenhuis, wordt het pas echt lastig. De familie mag niet meer mee. Daar heb ik het op dit moment heel zwaar mee. Er is niemand die ze dan kan steunen. Ik haal dagelijks familieleden huilend uit elkaar. Ik mag geen hand meer op hun schouder leggen, maar soms gaat dat gewoon niet.'

'Gisteren vervoerde ik een oude vrouw die al heel lang ernstig ziek was. Ze had tranen in de ogen en vroeg of ze mijn hand mocht vasthouden. Ik zei: 'Natuurlijk'. Het kon niet anders. Normaal gesproken zouden patiënten het niet eens vragen, dan pakken ze gewoon je hand.'

'Drie weken geleden had ik mijn meest ingrijpende dienst. De ziekenhuizen in Brabant moesten per direct worden ontlast en ik moest helpen met het ophalen van coronapatiënten. Om 19:00 uur werd ik opgeroepen, drie uur later zat ik in het ziekenhuis. Onderweg ging er van alles door mij heen. Ik had verhalen gehoord over hoe het er daar aan toe ging.'

'Ik werd direct met mijn brancard naar de corona-afdeling begeleid. Veel tijd om te praten was er niet. De verpleegkundige gaf ons alle nodige informatie over de patiënten. Alles was nieuw voor mij. Ik had nog nooit een longfoto van een coronapatiënt gezien. Ik moest binnen no-time een zo goed mogelijk beeld krijgen van het ziektebeeld.'

'Ik schrok van wat ik hoorde. De verpleegkundige vertelde mij dat iemand binnen tien minuten ontzettend kan verslechteren. Ook kan iemand er heel goed uitzien, maar er werkelijk heel slecht aan toe zijn. Gelukkig ging de terugrit met de patiënt goed. Ik hoefde nergens in te grijpen.'

'Mijn drie kinderen zijn weleens bezorgd. Ze vragen iedere dag: 'Mama, heb je nog een coronapatiënt gezien?' Ik werk al heel lang in de zorg, dus ze schrikken niet meer zo gauw. Ze weten ook goed wat er speelt. Ze kijken allemaal het Jeugdjournaal.'

'Wat het wel lastig maakt, is dat ik geen tijd meer voor mezelf heb. Soms kom ik thuis na een 24-uursdienst en dan willen de kinderen direct aandacht. Van verpleegkundige ben ik dan ineens juf, want ik moet ze ook nog thuisonderwijs geven. Dat legt een enorme druk op je.'