De tranen van Taaij en het begin van een nieuw tijdperk voor Lycurgus

'Het is vandaag een prachtige dag in april', zo neemt de coach van Lycurgus, Arjan Taaij, lachend de telefoon op. Niemand hoeft hem uit te leggen wat er op 24 april is gebeurd, vier jaar geleden. 'Wat denk jij?! Het zit al lang in mijn hoofd, gek', zo klinkt het bijzonder vrolijk aan de ander kant van de lijn. 'Het voelt misschien wel beter dan een verjaardag.'

'Omdat ik veel tijd over heb de laatste tijd, heb ik veel volleybal gezien van de laatste jaren, en dan kijk je oude wedstrijden terug die je gespeeld hebt. Ik heb 24 april 2016 al wel twee keer gezien. De hele wedstrijd, die uitzending van RTV Noord.'

'Het is zelfs zo dat als wij nieuwe buitenlanders contracteren, en dat doen we al jaren, dan stuur ik altijd de link van RTV Noord mee van die wedstrijd. En dan komen ze in Groningen, en dan denken ze: Huh, Alfa-college, 150 man? We zouden toch voor vierduizend man spelen? Wat is dit nou? Haha, nee hoor ik hou ze niet voor de gek, maar ik stuur wel wedstrijden door met een bijzonder karakter, en dan is die wedstrijd zeker', aldus Taaij.

'Spelen voor meer dan vierduizend man wel uniek. Kijk, bij een topclub in Italië of Duitsland gebeurt dat misschien. In België ook niet eens, want bij Maaseik en Roeselare daar kunnen niet zo veel toeschouwers in. Viereneenhalfduizend toeschouwers is wel uniek hoor.'

'De mooiste titel? Daar doe je andere prijzen tekort mee, maar ik hoef er niet omheen te draaien dat dit een hele bijzondere is, absoluut. De eerste blijft altijd bijzonder. Het was sowieso een heel bijzonder team, als ik aan dat jaar terugdenk, met echt ontzettend veel goede spelers.'

'Wytze Kooistra was er toen bij gekomen vanuit het buitenland, die was ook echt supergoed. Dennis van der Veen was er toen bij. Steven Irvin, echt een geweldige speler. Gino Naarden was er bij. Auke van de Kamp, die net kwam kijken en gelijk veel speelde, na de blessure van Chris Voth. Just Dronkers speelde toen op de libero positie.'

'Jacob Guymer die eigenlijk net kwam kijken en daarna veel groter geworden is. Hij is nu gestopt, maar hij heeft daarna bij een topteam in Finland gespeeld en is twee keer kampioen geworden daar en drie jaar lang in het nationaal team gespeeld van Australië.'

'En waar ik echt superwarm van word, dat is Jay Blankenau. Als ik aan de afgelopen zeven jaar denk, dan zijn er heel veel mooie spelers geweest, maar Jay was wel echt heel bijzonder. Hij was een fantastische spelverdeler, qua persoonlijkheid, in menselijke omgang, in werkattitude, een ontzettend sociale jongen. Ik wil daar niemand anders mee tekort doen hoor.'

'Als ik aan dat jaar terugdenk, we wonnen toen alles. We wonnen de supercup, de beker en het kampioenschap. We hebben één wedstrijd verloren in de Nederlandse competitie en dat was Orion, met 2-3 thuis in de reguliere competitie, voor de rest wonnen we alles. Het is het jaar geweest waarin we de meeste '3-0 wedstrijden' hebben gespeeld.'

'Het enige wat jammer was van dat jaar, is dat we zowel in de Challenge Cup (red. tegen Novy Urengoy, latere finalist) als in de CEV-cup (red. tegen Surgut, latere finalist) een ploeg uit Rusland tegenkwamen. Het was op zich wel mooi, maar ons team had wel het perspectief om Europees verder te komen. Maar als je dan in de eerste ronde gelijk een Russische ploeg treft, dan houdt het al snel op.'

De Groningse volleybalclub wilde dat seizoen een flinke slag maken. Door de jaren heen kroop Lycurgus steeds meer richting de top van Nederland. Drie keer eerder was de finale al behaald. In 2012 tegen Langhenkel uit Doetinchem, in 2013  tegen Landstede uit Zwolle en in 2015 was Landstede opnieuw de tegenstander, maar telkens bleven de Groningers achter met het zilver.

De club wilde vervolgens flink professionaliseren, waarvoor een aantal vrijwilligers na jaren trouwe dienst aan de kant werd gezet. Onder het motto 'Enjoy the show' werd een avond Lycurgus omlijst met veel muziek en lichtspektakel. En er werd in de play-offs voor het eerst in de clubgeschiedenis in MartiniPlaza gespeeld.

'Ik denk dat in die tijd de mindset wel veranderd is. Of beter gezegd, het heeft de mindset van nu veranderd. Doordat we toen de stap durfden te maken om in MartiniPlaza te spelen, heeft dat heel veel effect gehad op de toekomst, omdat we daarna natuurlijk heel vaak daar hebben gespeeld. Het jaar 2016 was natuurlijk, niet alleen voor mij, maar ook voor de club het jaar waarin alles op zijn plek viel.'

En over het interview na afloop bij RTV Noord, waarin Taaij in tranen uitbarst van vreugde, kan hij nog steeds wel lachen. 'Ik weet niet of ik daar altijd met trots op terugkijk, haha,  Ik ben natuurlijk sowieso wel een beetje emotioneel aangelegd, als het op zulk soort dingen aankomt. Maar het was gewoon een uitkomst van mijn eigen leerproces en mijn eigen ambitie, maar ook van een heel mooi team en een heel mooi jaar.' 

'Kampioen worden in Plaza, met meer dan vierduizend man.. Als ik in 2013 (red. toen Taaij als hoofdcoach begon bij Lycurgus) mijn ideaalplaatje had moeten opschrijven, dan hebben we dat in 2016 gehaald, zo kan ik het wel zeggen. Zo moest het gebeuren', besluit Taaij.