Ainzoam: 'Mijn moeder bezoeken wil ik nog niet, ook niet als het nu weer zou mogen'

Tineke Bouwman (60) uit Ten Boer was optimistisch voordat de persconferentie begon. 'En ook wel spanning. Ik dacht: nou, kom maar op, zeg het. Maar er kwam niks uit', zegt ze teleurgesteld. Haar moeder (90) is dementerend en woont in De Bloemhof bij haar in het dorp.

Stadjer Karin Bouwmeester (51) haar moeder (72) woont in Maartenshof in Stad, maar zij had wat minder hoge verwachtingen vooraf. 'We zaten zoals altijd met de hele familie te kijken. Er werden wel wat versoepelingen voor bijvoorbeeld de horeca genoemd. Dat is begrijpelijk.'

'En hoezeer ik mijn moeder ook weer wil zien, voor de veiligheid van haar is het wel beter van niet. Het zijn dubbele gevoelens. Je wil haar zo graag weer in de armen nemen, maar je wil ook dat ze langer blijft leven en niet door corona wordt aangevallen. Ik ben daar nog wel huiverig voor. Haar bezoeken zou ik daarom persoonlijk nog niet willen, ook niet als het vanaf vandaag weer had gemogen.'

Tineke heeft iets minder begrip voor de keuze van Rutte: 'De oudjes worden aan de kant gezet, zo lijkt dat. Tuurlijk, de horeca krijgt een klap, daar moest iets mee gebeuren. En het is goed dat er weer meer gesport kan worden. Maar er is niet alleen jeugd, we hebben ook andere mensen. Ik vond het een beetje een teleurstelling.'

'Doe dan één keer per week één persoon erin, met een mondkapje. Dan heb je nog even een half uurtje contact.'

Het is ook de onduidelijkheid waar Tineke het moeilijk mee heeft: 'Ze zeiden wel dat er 25 verzorgingstehuizen langzamerhand los mochten. 25 over heel Nederland. dat is ja niks. En per wanneer? Daar werd niet over gesproken. Misschien dat we deze week bericht krijgen ofzo, ik heb geen flauw idee. We wachten gewoon af, meer kun je toch niet doen.'

'Toen Rutte en de minister hun praatje hadden gedaan, zapte ik ook naar een andere zender. om te kijken of een journalist er nog een vraag over zou stellen. Maar nee, ik vond het een beetje jammer.'

Beide moeders maken het naar omstandigheden goed. 'Het personeel in De Bloemhof heeft mijn moeder geknipt in een kappersstoel. Blij dat ze was! Wat zijn ze nog ijdel op die leeftijd', grinnikt Tineke.

Toch hebben beide vrouwen wel moeite met de situatie en ze lijken het door de dementie ook niet altijd te snappen. Dat is voor Tineke de reden om geen gebruik te maken van de optie van De Bloemhof om met haar moeder te praten via een microfoon in een partytent.

'Die tent staat dan buiten tegen het raam en mijn moeder zit binnen. Maar ik doe het niet, dat wordt niks. Ik denk dat ze vreselijk emotioneel wordt en dat wil ik niet. Mijn hart zegt: doe het maar. Alleen je kan elkaar niet aanraken, mag niks. Ik bel dan liever even.'

Bij de moeder van Karin in Maartenshof is die optie er ook. Zij heeft er wel gebruik van gemaakt, maar ze heeft hetzelfde gevoel als Tineke: 'Je kan haar niet knuffelen, niet zoenen. Ze is eigenlijk nog dichterbij dan eerst, maar je mag nog steeds niks. Dat is wel moeilijk.'

'Toch was het wel fijn', weet ze nog: 'We hebben over ditjes en datjes gepraat, en over haar kwaaltjes. Ik had haar zus meegenomen. Helaas was ze ons bezoekje een paar dagen later weer vergeten, maar op het moment zelf was ze heel blij. Lachen, grapjes maken.'

Het was een lichtpuntje voor Karin, die het er wel moeilijk mee heeft: 'Soms krijg je een dipje, dan heb je het even niet meer. Ik wil er zo weinig mogelijk over nadenken. Ik lees geen krant, ik lees geen Facebook, ik kijk geen televisie. ja, alleen als Rutte er op is.'

Beide vrouwen zien 1 juni als hun 'stip aan de horizon'. 'Ze hebben gezegd dat dan iedereen getest kan worden. Misschien dat dat voor een versoepeling van het bezoek kan zorgen.'

Ook willen ze allebei een dikke pluim geven aan het personeel dat zich over hun moeders ontfermt: 'Ze verdienen echt een lintje, allemaal!'