Naar de kapper in coronatijd: 'Het is eigenlijk niet heel anders dan anders'

Het is maandagmiddag twaalf uur. Ik sta voor de deur van kapsalon Time Out in de Korrewegwijk in de stad. Op de deur staan vragen geplakt die ik een voor een voor mezelf beantwoord.

Heb ik coronagerelateerde klachten? Nee. Heb ik een huisgenoot met klachten? Ook niet. Heb ik het coronavirus al gehad? Nee en mijn partner ook niet. Ben ik in thuisisolatie? Nou, nee, want ik staat voor deur van de kapper.

Had ik een van de vragen bevestigend beantwoord, dan moest ik weer naar huis. Maar mijn afspraak kan gelukkig gewoon doorgaan. De deur wordt voor me open gedaan en ik mag naar binnen.

Als ik om me heen kijk, valt me een ding meteen op. Mijn kapper Olaf Pomstra heeft zelf wel heel rigoureuze maatregelen genomen. ‘Het haar hing half over m’n gezicht’, zegt hij lachend. ‘Ik heb in de derde week na de sluiting de tondeuse gepakt en het zelf maar gedaan.’

Qua maatregelen valt niet veel op. Bij de deur staat een pompje met desinfecterende gel waarmee ik mijn handen schoonmaak en behalve dat ze maar met z’n drieën in de salon staan, is het eigenlijk niet heel anders dan anders. Ik zie geen mondkapjes, geen handschoenen en geen schermen van plexiglas tussen de stoelen.

De telefoon staat roodgloeiend, vertelt de kapper als ik in de stoel ga zitten. Niet alleen voor afspraken, maar ook van aanbieders van bovengenoemde materialen. ‘Ze willen je van alles aansmeren’, zegt hij. ‘Van plexiglas tot desinfectiezuilen en mondkapjes.’

Mondkapjes heeft hij wel ingeslagen, voor flinke prijzen per stuk. Maar die worden alleen gebruikt als iemand het graag zelf wil. Van mij hoeft het niet. Verder zijn de kapmantels tijdelijk doorzichtige plastic wegwerpmantels. Voor nu komt dat goed uit, want dan kan ik tijdens ons gesprek meteen aantekeningen maken op mijn telefoon.

‘Dit is voor de eerste paar weken’, zegt hij. ‘Daarna zien we wel verder. Het is nu zo druk, daar kun je niet tegen wassen.’

Van die drukte zie je in de kapsalon niet zo veel, omdat het gereguleerd gaat. Maar toen ik woensdagavond - nog voor de persconferentie van premier Mark Rutte - via de app op mijn telefoon een afspraak maakte, zat alles al bijna vol. Na de persconferentie was de app zelfs overbelast.

Normaal gesproken worden er tienduizend afspraken per dag gemaakt in het systeem dat Time Out en andere kappers gebruiken, vertelt mijn kapper. ‘Nu zijn het er 7.500 per uur.’

De sluiting had niet veel langer moeten duren, laat hij weten. ‘Ik had het al met al wel twee of drie maanden vol kunnen houden.’ Hij kreeg eenmalig vierduizend euro van het Rijk en een deel van de loonkosten van zijn personeel werd vergoed door een overheidsregeling. ‘Maar dat is geen negentig procent hoor, eerder zestig.’

Voor ik het weet zijn we ruim twintig minuten verder en klaar. De kapmantel wordt weggegooid. Mijn haren worden opgeveegd en de materialen worden weer schoongemaakt. De volgende zit al klaar in de wachtruimte.

Ik had het zelf overigens zo slecht nog niet getroffen. Mijn laatste bezoek aan de kapper was namelijk op 23 maart. Die dag bespraken we tijdens de knipbeurt dat de kans groot was dat kappers moesten sluiten.

‘Ik weet niet of we het einde van de week halen’, zei mijn kapper toen. Nog diezelfde avond kondigde het kabinet aan dat kappers de volgende dag niet meer open mochten. Ik hoop voor mijn kapper, maar niet minder voor mezelf, dat het niet weer zo ver komt. Ik kan er in ieder geval weer een week of zes, zeven tegenaan.