Deze dag: Erik Hulsegge is jarig! En z’n tweelingbroer ook

Morgen zal er, als altijd, vanaf acht uur een nieuw verhaaltje op de website staan. Om half tien draagt Erik de ‘Noordmannenversie’ in goed Gronings voor. Zoals altijd zit broer Peter dan thuis naar de radio te luisteren. Met zijn vader, inmiddels 91 jaar oud. Samen luisteren ze naar Erik. Het is een zondagochtendritueel geworden.

Voor zover bekend zijn Erik en Peter de enige tweeling in Nederland die gescheiden opgroeide. Peter werd vijf maanden na zijn geboorte geadopteerd door een echtpaar in Middelstum. Erik kwam bij een familie in Westerlee terecht. Op hun zeventiende leerden ze van elkaars bestaan. Hun biologische moeder stond de twee roodharige jongetjes af onder de uitdrukkelijke voorwaarde dat ze nooit mochten worden gescheiden. Het gebeurde toch.

Bij het afscheid van Meindert Schollema, begin december, is Erik een van de sprekers. Broer Peter is bij de plechtigheid, want ook hij kende de overledene goed. Na afloop drinken ze met elkaar een glas, als een gast Erik bij de schouder pakt en complimenteert: ‘goud doan heur!’. Dan wijst de man naar Peter. Hij vraagt: ‘Kin hai dat ook?’ Erik kijkt z’n tweelingbroer schalks aan en zegt: ‘Mien bruier het ’t schreven en ik lees ’t veur’.

Zeventien jaar lang kenden ze elkaar niet. Erik heeft er in de loop der jaren wel eens over geschreven. In december nog. ‘Weggeefkinderen’, noemt hij het verhaal. Het gaat over wat er in het dossier staat van de Kinderbescherming. Welgeteld één zin daarin gaat over het scheiden van de twee roodharige mannetjes. Daarin staat dat ‘op dringend advies van psycholoog C.’, het Academisch Groningen besloten had de tweeling uit elkaar te halen.

Erik heeft geen begrip voor die beslissing. Maar als dat nou eenmaal de tijdgeest was, toen? ‘Nou, die tijdgeest was om rijke familie-imago’s hoog te houden, om een schande weg te poetsen’, schrijft hij in de column. ‘En de Kinderbescherming – let op het woord bescherming- liet zich daarvoor lenen. Dat is pas een schande.’

De laatste dertig jaar is er een bijzondere band ontstaan tussen Erik en Peter. Samen werden ze uitgebreid onderzocht door wetenschappers, onder andere in Amerika. Daarbij bleek dat ze veel lijken op elkaar, kijkend naar persoonlijkheidskenmerken. Als twee druppels water. Dat hun gedeeld DNA een hele grote rol speelt, ondanks de totaal verschillende opvoeding die ze kregen. En wat die opvoeding betreft: ‘we hadden het geluk dat we bij de allerbeste vaders en moeders terecht kwamen die je maar kan verzinnen.’

Vandaag zullen ze niet veel aan hun verjaardag doen, ook dat is kennelijk aangeboren. Een cadeautje geven ze mekaar niet, ze sturen wel een appje. Maar de bijzondere band en liefde voelen ze ook vandaag. ‘Misschien moeten we ooit een voetbalclubje trainen samen’ zegt Peter op mijn vraag wat ze nog ‘ns samen zouden kunnen ondernemen. Ook die passie delen ze.

Op deze dag in de geschiedenis, de zestiende mei, vieren twee bijzondere Groningers hun geboortedag. Mooie kerels. Van harte, mannen.