Winkelen en thuiswerken: ‘Gebruik je gezonde verstand’

Ik moet de werkvloer vermijden; sinds bijna drie maanden werken alle verslaggevers vanuit huis. Dat betekent: digitaal vergaderen, aan de keukentafel monteren en lunchen met mijn vriendin. Het heeft voor- en nadelen, zullen we maar zeggen.

Omdat de koelkast de hele dag binnen handbereik is ben ik meer gaan eten, met alle gevolgen van dien: ik ben een paar kilo aangekomen en scheurde zelfs uit mijn broek. Ik probeerde het nog te verbergen maar mijn vriendin had me direct door.

‘Wat heb jij nou?’

‘Niks hoor.'

Ze zag de grote scheur en keek mij streng aan.

Ik heb maar een spijkerbroek, dus er moet meteen een nieuwe komen. Meestal regel ik dat online, maar om de plaatselijke middenstand te steunen besluit ik naar de binnenstad te gaan.

Ik ben niet de enige. Zelfs op deze doordeweekse dag lopen er veel mensen in de Herestraat. De meesten houden afstand, ook in de rijen voor de winkels. Maar los daarvan ziet de bekendste winkelstraat van Groningen er behoorlijk vertrouwd uit. Er zijn zelfs alweer colporteurs die je op anderhalvemeter lidmaatschappen en abonnementen aanpraten.

‘Ik sta liever niet in de rij natuurlijk maar dat is nu de werkelijkheid’, zegt een man tegen me. Hij staat samen met zijn dochter te wachten voor een populaire sportzaak. Er staat een lange rij, net als even verderop voor een kledingzaak.

‘Snel even de stad in kan niet meer. Je moet er rekening mee houden dat je overal moet wachten’, constateert een dame die samen met haar vriendin in de rij staat. Ze heeft gemerkt dat de ene winkel de regels strikter hanteert dan de andere. En dat het veiligheidsgevoel per winkel dus verschilt. Dat laatste valt mij ook op.

Als ik een grote kledingzaak binnen wil lopen moet ik eerst vijf minuten voor de deur wachten. Bij de ingang staan een beveiliger en een medewerker met mondkapje die bijhouden hoeveel klanten er in- en uitgaan. Voor ik naar binnen mag moet ik mijn handen ontsmetten. In de winkel dragen alle medewerkers een mondkapje.

Ik kan de juiste broek niet vinden, dus op naar de volgende zaak. Daar gaat het er heel anders aan toe. Geen mondkapjes, beveiliging of medewerker die bijhoudt hoeveel mensen er binnen zijn. Klanten krioelen door elkaar en sommigen lijken de anderhalvemeter-regel compleet vergeten te zijn.

Hier voel ik me niet veilig en ik besluit naar Bedum te gaan, daar moet ik toch zijn voor een nieuwsreportage.

In Bedum is het een stuk rustiger dan in de stad. De kledingzaak die ik inloop heeft geen pijlen op de grond, geen looprichtingen of bordjes die me erop attenderen dat er anderhalve meter afstand gehouden moet worden. Wel staat er handgel met het verzoek om de handen te reinigen.

‘Wij hebben er voor gekozen om in de winkel zo weinig mogelijk aan te passen. In de media is er genoeg aandacht voor, dus klanten denken er zelf wel om’, zegt eigenaar Corina Agema.

Haar partner Marco Taatgen deelt die mening. ‘Wij vinden het niet nodig om mensen op een schreeuwerige manier met allerlei tierelantijnen te wijzen op het feit dat ze anderhalvemeter afstand moeten houden.’

Wel staat er een tafel voor de kassa om te zorgen dat mensen daar niet te dichtbij komen.

De kleding die een klant past wordt direct weer in het rek gehangen en niet eerst gestoomd of gewassen. ‘Dat hoeft volgens mij niet’, zegt Taatgen. Een enkele keer moet hij iemand aanspreken of een verzoek weigeren. ‘Mensen vragen soms of we de maat aan de binnenkant van een shirt willen bekijken. Dat doen we nu even niet.’

Nu ik toch onderweg ben ga ik ook nog even langs de lokale groente- en fruitboer. Ook hier geen pijlen of linten. Wel bordjes die me erop attenderen dat ik afstand moet houden en dat er maximaal drie klanten in de winkel mogen zijn.

‘Ik krijg door de coronacrisis meer klanten. Die vinden het fijner om hier te komen dan in de supermarkt waar je al snel met veel mensen bent. Mijn zaak heeft een open gevel en is ruim’, zegt groenteboer Anne Schuitema. ‘Ook gaan mensen gezonder nadenken over eten. En daar hoort natuurlijk een sinaasappel bij.’

Ik krijg er gratis een mee.

Betalen kan hier nog gewoon in contanten. Via een bakje wordt het geld uitgewisseld, na gebruik wordt het ontsmet. Schuitema verricht alle werkzaamheden met plastic handschoenen aan.

‘Ik merk dat klanten zich goed aan de regels houden. Af en toe schiet het er even bij in. Maar als je ze er dan op wijst is het prima. Ik hoef dus ook niet veel maatregelen te nemen’, zegt Schuitema.

Terug in de kledingwinkel. ‘We moeten niet doorslaan met allerlei maatregelen maar juist proberen het normale leven weer op te pakken’, zegt Marco Taatgen, terwijl hij mij een spijkerbroek overhandigt die een maatje groter is dan de vorige.

‘Mensen moeten hun gezonde verstand gebruiken', zegt hij.

Dat laatste moet ik onthouden. Vooral als ik de volgende keer tijdens mijn werkdag weer eens naar de koelkast loop.

- Alles over de coronacrisis