Zo gaat eten in een restaurant nu: 'Anders, maar toch een feestje'
2 juni 2020, 15:12 • 5 minuten leestijd
Net als musea, bioscopen en terrassen mogen ook de restaurants weer open. Verslaggever Jeroen Berkenbosch ging een hapje eten en deelt zijn ervaring.
Het mag weer. Dus besluit ik op tweede pinksterdag met mijn vriendin Yvonne uit eten te gaan. Ze heeft tijdens de coronacrisis een nieuwe baan gekregen en ik heb haar beloofd dat we dit met een etentje gaan vieren zodra het weer kan.
We wandelen maandagavond door de binnenstad. Onderweg naar het restaurant zien we veel vrolijke mensen. Er hangt een opgetogen sfeer. Op de terrastafels staan zoals vanouds bierpullen en borrelhapjes. Aangekomen bij het restaurant zien we dat er politie voor de deur staat. Wat is er aan de hand?
Wilt u dat niet doen mevrouw!
Een paar dagen eerder heb ik online gereserveerd bij het restaurant. Ik vermoedde dat het wel druk zou worden met mensen die, net als wij, zouden snakken naar een etentje buiten de deur.
Vragenlijst
Bij het maken van de reservering krijgen we de bekende vragen over COVID-19. Of we ons de laatste tijd ziek hebben gevoeld? Hoe we ons nu voelen? Of we iemand kennen die het coronavirus heeft gehad? Makkelijk: we voelen ons gezond, en kennen niemand persoonlijk die corona heeft gehad. Op naar de laatste vraag: Wat is de samenstelling van uw gezelschap? Die is wat lastiger.
We kunnen kiezen uit: gezin, huisgenoten, vrienden of collega’s. Ik ben (nog) niet getrouwd met Yvonne, dus wat zijn we? Huisgenoten of een gezin? Ik kies dat laatste.
Terug naar het restaurant. Twee agenten op een mountainbike zijn in gesprek met een medewerker van het restaurant. We besluiten ze voorbij te lopen.
Handen ontsmetten
Bij de ingang moeten we de vragen die we online hebben ingevuld opnieuw beantwoorden en onze handen ontsmetten. Als we binnen zijn, blijkt dat online reserveren niet nodig was geweest, er zit bijna niemand.
We vragen of we ook op het terras mogen eten, en dat mag. Terwijl we van ons aperitief genieten schreeuwt één van de agenten: ‘Mevrouw wilt u dat niet doen!’ Mijn vriendin kijkt verschrikt op. De agent springt op zijn mountainbike en fietst hard weg.
De agenten blijken het restaurant als uitvalsbasis te hebben gekozen om fietsers aan te spreken. In de binnenstad mag op veel plekken tijdelijk niet gefietst worden om voetgangers de ruimte te geven.
De agent keert terug naar zijn standplaats. Een terrasbezoeker vraagt of er al veel boetes zijn uitgedeeld. ‘Nee hoor’, zegt de tweede agent. ‘We waarschuwen vandaag alleen maar.’
Afrekenen op afstand
De gastvrouw bij de ingang wijst ons op de instructies op tafel. Het restaurant heeft een nieuw systeem. Om te bestellen moeten we eerst een qr-code scannen. Zo komen we op een website waar we onze bestelling kunnen plaatsen en ook direct kunnen afrekenen. Contact met de ober is er nauwelijks.
We hebben zin in tapas. Die moeten voornamelijk met de handen gegeten worden, maar ik heb ze tenslotte net gereinigd.
Het restaurant heeft het terras met een wit en rood lint afgezet, een apart gezicht. Tussen elke zitplek is keurig anderhalve meter vrij en er staan vooral tweepersoons tafels.
Drie dames kunnen zich niet vinden in deze tafelschikking en vragen of ze de tafels en stoelen mogen verschuiven. Dat is niet de bedoeling, maar uiteindelijk gaan ze akkoord met twee tweepersoonstafels .
‘Wij hebben ervoor gekozen om mensen zoveel mogelijk in tweetallen te laten zitten. Daardoor blijft er altijd genoeg loopruimte voor iedereen’, legt een medewerker ons uit. Voor gezinnen hebben ze wel een grote tafel beschikbaar.
Wij blijken in de looproute te zitten en het gevoel bekruipt me dat er zo wel veel mensen binnen mijn 'anderhalvemetergrens' komen. Maar ik stel mezelf gerust met de gedachte dat iedereen de coronavragen eerst keurig heeft beantwoord.
‘Hier is uw bestelling meneer.' Als ik mij omdraai zie ik achter ons tafeltje zonder stoelen, met daarop onze tapas, onder plastic folie. ‘U kunt het hier wegpakken en als u klaar bent weer neerzetten’, zegt de ober. Hij draagt plastic handschoenen.
Bij de tapas horen verschillende sausjes. Ik doop mijn stokbrood per ongeluk in de mosterd, in plaats van de tapenade. Die was voor de bitterballen die ik er extra bijbesteld had omdat ik daar gewoon zin in had. Zou ik het 'uit eten gaan' een beetje verleerd zijn? Verder smaakt alles prima.
Hoe ziet het eruit?
Op het terras waar wij zitten, gaat het allemaal heel keurig volgens de regels. Dat is een terras verderop wel anders . Daar zitten mensen in vier- en vijftallen bij elkaar, vaak niet op anderhalve meter afstand.
Wij krijgen alle tijd om rustig te dineren. De tijdsloten op internet suggereren dat we maar twee uren hebben, maar dat geldt waarschijnlijk alleen bij een vol restaurant.
Hoe het voelde? Als een feestdag. Geen gesprekken over corona maar gewoon over het alledaagse leven. Even verderop zitten ook mensen die iets te vieren hebben. De liefde. Wij proosten op Yvonne's nieuwe baan en voelen weer even een normaal leven.
Als we weggaan zien we hoe één van de obers naar ons tafeltje rent om het schoon te maken met desinfectiespray. Zodat er meteen weer nieuwe gasten kunnen aanschuiven. Hoe meer klanten, hoe meer inkomsten. En die heeft de horeca hard nodig.
