Door de mand: kippenvel en tranen vechten bij Kees Vlietstra om voorrang

Kees Vlietstra
Kees Vlietstra © RTV Noord
Kop in het gras!, schreeuwde clubscheidsrechter Nanno toen ik de zestien meter in dribbelde. We speelden met Engelbert 3 tegen Wedde 2. Een zondagochtend in april. De zon stond laag, het gras hoog. Ik speelde rechtsback en waande me Dani Alves.
Echter waar Alves als een TGV bij Barcelona over de rechter flank raasde, zo waggelde ik als een boemeltreintje mét restauratiewagon over de rechterkant van Engelbert. Meestal was ik in eerdere situaties de bal ter hoogte van de dugouts al weer kwijt, maar niet deze zondagochtend. Als Koko Koning van de Kluts Hoekstra frommelde ik me richting strafschopgebied. Wat te doen? Hier was ik in balbezit nog nooit geweest.
Spits Filosofen Paultje schreeuwde, smeekte, gilde dat ik het leder naar hem moest schoppen. Hij stond helemaal vrij. Schijt dacht ik. Nu is het mijn beurt. Eindelijk. Ik zag de keeper een paar passen naar voren doen. De laatste man van Wedde stormde op me af. Filosofen Paultje stond te gillen.
Plaats van handeling was inmiddels het zestienmetergebied geworden. Aan de kant van de kantine waar de spelers van het eerste zich verzamelden voor de uitwedstrijd tegen VVK. Ze schreeuwden me naar voren. Toen de ietwat corpulente libero van Wedde een sliding inzette hoorde ik Nanno schreeuwen: Kop in het gras!
Dictatoriaal als ik was opgevoed volgde ik zijn bevel op. Penalty versieren. Ik liet me vallen over het uitgestoken been van de libero. Met mijn kop in het gras. Echter, de libero was nog bezig met het inzetten van zijn sliding. Bij hem ging het ook niet zo soepel. Zijn uitgestoken been was nog niet op de plek waar ik dat been verwachtte. Dan maar over mijn eigen benen. Ik tackelde mezelf. Potsierlijk zweefde ik richting penaltystip.
De keeper van Wedde pakte de bal op. Paultje draaide zich schouderophalend om en slofte naar de middellijn. Ik had de bek vol gras. De wisselspelers sloegen als applaus schaterlachend tegen de dugout. Nanno kwam langs me lopen. Hé Robben, dat was echt de allerslechtste schwalbe ooit.
Tsja, Arjen Robben is coming home en ineens is al het sportnieuws van afgelopen week vergeten. En het was best bijzonder sportnieuws, wat maar weer eens aangeeft hoe groot de impact is van de terugkeer van de verloren zoon.
Toch even terughalen. Maandagavond gaf ik ten tijde van de uitzending van Veronica Inside een korfbalclinic in Goutum, onder de rook van Leeuwarden. Het was snikheet. Jappie uit de D1 trainde in een Cambuur shirt. Vond ik mooi. Moest door het shirt van Jappie aan Wilfred Genee denken die te pas en te onpas laat weten dat Cambuur zijn cluppie is. Vind ik ook mooi. Dat je voor je club staat. Dat je die in goede maar zeker ook in slechte tijden steunt. Je bent als fan één van en één met de club. Schouder aan schouder. Bokkie staan. You'll never walk alone.
Toen ik rond middernacht de racisme-uitzending van VI terugkeek had Wilfred niet meer helemaal de teamspirit als uitgangspunt. Hij liet in zijn rol als presentator maar ook als teamlid van VI zijn medespeler Johan Derksen keihard vallen. Met verbazing gekeken. De vragen en opmerkingen richting De Snor waren inhoudelijk prima. Het wrange zat hem in het feit dat juist Genee ze stelde en maakte. Was niet helemaal You'll never walk alone. Verward in slaap gevallen.
Over You'll never walk alone gesproken. Donderdagavond werd Liverpool kampioen van de Premier League. Eindelijk. Kwam een filmpje op Twitter voorbij waarin architect Jürgen Klopp vertelt wat het kampioenschap voor hem, zijn team, de club en de stad betekent. Oude zwart-wit beelden afgewisseld met de huidige juichende spelers. Muziek start, violen. Gerry begint te zingen. En ja hoor, ben verdomme vijftig jaar en daar kwamen ze hand in hand: kippenvel en tranen.
In die emotionele toestand kwam ik al surfend op de site van onlineveilingmeester.nl. De supportersvereniging van de FC heeft onder leiding van Sjoerd Jan Gispen en de Maarschalk van Meerstad Niels Hilboesen, een veiling met allerlei FC attributen georganiseerd. De opbrengst gaat naar de club. En zoals je nooit boodschappen moet doen als je honger hebt zo moet je zeer zeker niet in een emotionele nostalgische bui op de Laat ons weer eens samen juichen veiling uitkomen. Mijn bod op het singeltje van Piet Fransen met de meezinger Mijn FC Groningen staat nog steeds bovenaan het linkerrijtje.
Tsja, en dan is het zomaar zaterdagmiddag. Ik zit met vrienden Harrie en Menno op het terras van Harrys Café in Engelbert. Krijg een pushmelding binnen op mobiel.
BREAKING
ARJEN ROBBEN MAAKT COMEBACK BIJ FC GRONINGEN!??
Laat het Menno en Harrie lezen. Ongeloof, blijdschap, trots en verbazing vechten om voorrang. Waar Harrie begint over de boost die het de club gaat opleveren (seizoenkaarten, sponsoren) en ik watertandend denk aan het vooruitzicht om wereldspeler Robben te zien counteren bij RKC uit, plaatst ziener Menno één en ander even in Engelberter perspectief:
Alles mooi en goud mor Arjen blift een man van glas en wie kerels van t glas: Nog ain doun?
Thuis in Meerstad kijk ik voor de twintigste keer het filmpje van de FC over de comeback van Arjen. En ja hoor, ben verdomme vijftig jaar en daar komen ze weer, they never walk alone, kippenvel en tranen. Mijn jongste zoon kijkt me smalend aan.
Iets zegt me dat je dit gaat gebruiken in je column pap.
Zondagmiddag. Gedachten dwalen tijdens de persconferentie af naar komend seizoen. Benieuwd met welk rugnummer Ramon Pascal Lundqvist gaat spelen nu zijn nummer 10 naar Robben gaat. Benieuwd of Arjen gaat spelen op dat klote kunstgras bij Heracles. Benieuwd of coach Buijs de wereldster Robben durft te wisselen en hoe Arjen daar dan weer op reageert. Benieuwd hoe Arjen op Tommie Beugelsdijk af dribbelt, hoe Tommie op zijn buik valt met de kop in het gras. Hoe Arjen tijdens de 4 Mijl, die vanaf nu wordt omgedoopt tot pelgrimstocht, voor zijn huis aan de Hereweg bekertjes water uitdeelt aan de duizenden recreatielopers.
En shit, ik moet nog een column schrijven. Moet ineens aan mijn Spaanse collega Santiago Nolla denken. Die schreef in 2012, na weer een wervelend optreden van Lionel Messi in een wedstrijd tegen Real Zaragoza in zijn column maar drie woorden. Meer niet.
Sobran las palabras.
Vrij vertaald: 'woorden schieten tekort'.'
Heb wat meer woorden nodig gehad. En die schieten inderdaad allemaal tekort. Excuses.
Arjen, welkom thuis en mocht mijn bod op het singeltje van Piet Fransen het hoogste blijven dan is die voor jou.
Mijn FC Groningen.