Café overnemen in coronatijden: ‘Mensen verklaarden mij voor gek’

‘Wie neemt nou een zaak over in deze coronatijd?’, vraagt Lianda zich hardop af. ‘Mensen verklaarden mij allemaal voor gek, maar vinden het tegelijkertijd heel dapper en stoer!’

Lianda’s broer woont in Amsterdam, haar moeder in Winschoten. Omdat zij het in Amsterdam steeds drukker krijgt, kan Lianda haar moeder minder vaak bezoeken. Daar komt bovenop dat het vorig jaar iets minder goed gaat met haar moeder. Lianda besluit het roer om te gooien, verkoopt haar huis in Amsterdam en vertrekt naar Winschoten.

‘Ik was al wat langer klaar met Amsterdam. De drukte, de hectiek. Ik was toe aan meer rust en vroeger wilde ik altijd al een café. Dat kon ik nu combineren.’

Lianda heeft een café in Winschoten op het oog, maar dat is al vijf jaar gesloten. Zij komt in contact met ondernemer Luurt Duursema, op dat moment nog eigenaar van Woodies en Mambo Beachclub op het Marktplein.

‘Luurt had gehoord dat ik een café wil beginnen in Winschoten en hij zei dat hij wel iets voor mij had. Dat bleek te gaan over Woodies. Ik dacht: Pardon? Dat is wel heel erg heftig! Dat is één van de mooiste cafés in Winschoten! Maar ik kon het met de bank rond krijgen en besloot het te doen.’

Vanaf dat moment loopt alles anders dan gepland. Corona heeft ondertussen Nederland bereikt.

Vanaf 14 april zou Lianda de nieuwe eigenaar zijn, tien dagen later is het openingsfeest gepland. Maar op dat moment heeft het kabinet al besloten dat horecazaken gesloten moeten blijven.

Lianda: ‘Die periode was echt heel erg vervelend. Je hebt een café, maar die kun je niet openen. Gelukkig had ik een soort ‘coronaclausule’ in het contract staan. Dat hield in dat ik tijdens de coronacrisis niet voor de kosten hoef op te draaien, zoals bijvoorbeeld de huur.’

Ondertussen besluit de kersverse ondernemer dat zij de naam van het café gaat veranderen. Woodies verdwijnt, Sjoes verschijnt. ‘Mijn achternaam is Schuster, vrienden noemen mij altijd 'kleine Sjoes'. Dat leek me wel een goede naam. Ik heb trouwens ook nog even nagedacht over ‘Café de Jordaan’, maar dat leek mij in Winschoten niet zo logisch.’

Op 1 juni is het dan eindelijk zover: de deuren mogen open. Hét moment waar Lianda al die tijd naartoe heeft geleefd. ‘Ik heb die dag gewerkt, maar heb er bijna niks van meegekregen’, zegt ze hardop lachend.

‘Het idee was dat ik eerst vier weken zou meedraaien, maar dat kon natuurlijk niet. Ik moest op 1 juni de deuren openen en maar zien hoe alles gaat. Ik weet nog dat ik als een gek in de rondte heb gelopen, haha!’

Alles reilt en zeilt weer enigszins als vanouds op het Marktplein. De terrassen zitten ‘s weekends vol en Lianda is net zoals haar collega-horecaondernemers goed gestemd.

‘Ja, ik ben echt heel positief! De mensen komen gelukkig naar de terrassen, het zit in het weekend gewoon vol. Maar jeetje, het is aanpoten hoor. Ik had een klein café in mijn hoofd, niet zoiets groots als dit. Dit is topsport! Maar het is een goede keus geweest om dit te gaan doen. Ik maak mij ook niet zoveel zorgen. We moeten maar roeien met de riemen die we hebben en het ondertussen zo gezellig mogelijk maken.’