Column: Don't shoot the messenger

De toon is onveranderd neerbuigend. Ik ken de man, op het oog een weldenkend mens, niet. Hij kwam zonder kloppen - dat hoeft ook niet, maar het klinkt wel geinig - het stoombad in gelopen. Daarmee zit ik niet meer alleen hete lucht te happen.

‘Mooi dat het weer kan’, zei ik over in het stoombad zitten om een praatje te beginnen. De man zuchtte eens diep. En begon toen zijn relaas over het weer oplaaien van de corona, over de verdubbeling van het aantal gevallen.

Voor hem is duidelijk dat de media schuldig zijn aan de crisis. Zij zijn de aanjagers van al onze ellende. ‘Ze zijn weer lekker bezig’, zegt-ie nog eens met diezelfde neerbuigende toon.

Hij praat indirect over mij. Ik ben kennelijk verantwoordelijk voor coronazieken en -doden. Er gaat een golf van verontwaardiging door mijn naakt, zwetend lijf. Ik hap naar hete adem om hem van repliek te dienen. Ergens gaat een waarschuwingslampje aan in mijn hoofd. Ik houd mijn adem in en tel denkbeeldig tot tien. Ik bezig nog wat beleefdheden en verlaat de stoomcabine en stap onder de ijskoude douche.

Het is al de tweede keer deze week dat iemand mijn mediacollega's en mijzelf beschuldigt van de corona-shit. Eerder in de week zat ik op een terras op een idyllische binnenplaats van één van de oudste gebouwen van Stad aan de rand van de Vismarkt. Een man die ik al heel lang ken als een aimabel en intelligent mens, kwam met complete complottheorieën.

Corona is helemaal niet zo’n issue, meende hij. Een gewone griep heeft veel meer doden tot gevolg. De media en regeringen spannen samen om ons het leven zuur te maken, was zijn stellige overtuiging. Hij vergat even dat ik ook een mediamens ben.

Ach, dacht ik, het is weer hetzelfde liedje. De boodschapper heeft het weer eens gedaan. Het is menseigen. Iemand die met een boodschap komt die niet past in het straatje, die angst teweeg brengt of een ziel raakt, die wordt zelf het mikpunt van de boodschap.

Don’t shoot the messenger, gaf ik als een meewarig amen op het betoog van de man en bestelde twee bier bij het leukste meisje van de bediening.

‘Don’t shoot the messenger’. Het is al zo oud als het paard van Christus. Sterker nog: het is nog veel ouder. De Griekse schrijver en dichter Sophocles schreef het al vijfhonderd jaar voor Christus in zijn toneelstuk Antigone: ‘Niemand houdt van de boodschapper die slecht nieuws brengt’.

William Shakespeare deed het zo’n tweeduizend jaar later nog eens dunnetjes over in het toneelstuk Henri IV en in Anthony en Cleopatra. In het laatste stuk brengt een man Cleopatra de boodschap dat haar nieuwe geliefde al met een ander getrouwd is. Cleopatra dreigde de ogen van de boodschapper te gebruiken als ballen. Cleopatra was kennelijk geen meisje-meisje.

De angstige boodschapper, - ik kan me er iets bij voorstellen - komt dan met het antwoord 'Genadige mevrouw, ik breng wel het nieuws, maar sloot niet het huwelijk.’

Cleopatra was geen lieverdje maar ze schijnt wel heel mooi geweest te zijn. Wie ook mooi is, heel mooi zelfs, misschien wel de mooiste vrouw van Nederland, is Doutzen Kroes. Een mooie nuchtere Friezin, en na al die jaren overal in schaarse kledij te hebben rondgelopen, ook een vrouw van de wereld. Zou je denken.

Laat het Friese famke nou deze week een complottheorie in dezelfde lijn van de man op het Stadse terras de wereld in hebben geslingerd. Volgens Doutzen - ik vertaal hier een tikkeltje vrij, want ze schrijft in het Engels - veroorzaken de media, regeringen en grote bedrijven door middel van corona angst in de samenleving, zodat mensen beter in de macht kunnen worden gehouden. Althans, zij vraagt zich dat hardop af.

De schuld wordt door het mooie wichtje vooral richting media geschoven. ‘Het lijkt erop dat zij andere belangen hebben dan wij’, zegt ze letterlijk. Op de keper beschouwd denkt zij dus dat de mediawereld samenspant met politiek en bedrijfsleven tegen de gewone man of vrouw. Meer dan 30.000 mensen vinden het leuk wat zij in het Engels op Instagram heeft geschreven.

Ik heb bij ons, bij RTV Noord, nog nooit gemerkt dat wij moeten samenspannen tegen de gewone Groninger. Tegen Duurtje Delger uit Drieborg of Rooie Geert uit Sebaldeburen. Nu werk ik maar bij een klein omroepje, weliswaar een hele mooie omroep van Groningen, maar die heeft in de hele grote wereld natuurlijk geen enkele invloed.

Misschien zijn de media wel zo in de rest van de wereld. Misschien ben ik ook niet objectief. Misschien zie ik het niet meer, omdat ik tenslotte al een kwart eeuw in de mediawereld ben ondergedompeld.

Maar, vraag ik mij dan af, denken de mensen die met corona besmet zijn geweest, dit eigenlijk ook? Of de mensen die gezellig een biertje hesen aan de bar van een café in Hillegom en nu met z’n allen zijn geveld door COVID-19? Of de verpleegster die met gevaar voor eigen leven dag en nacht aan de bak moest op de Intensive care? Of de kinderen van het pas gepensioneerde echtpaar uit de Woldstreek dat stierf in het ziekenhuis zonder dat zij afscheid van pa en moe konden nemen?

Schuiven die ook de schuld in de schoenen van de media? Ik denk dat ik het antwoord wel weet.