Ten Posters zijn wachten beu: ‘Hadden al twee jaar klaar moeten zijn’

Met z’n allen staan ze in de straat. Een straat waar bij meerdere huizen aardbevingsvlaggen aan de gevel hangen en waar al tijden netten over het dak heen zijn gespannen, zodat er geen vogels of andere dieren gaan nestelen.

De ene helft van de huizen in de Jan Zijlstraat staat leeg. Het zijn huurwoningen van Wierden en Borgen en zij zijn al verder in het traject. De andere helft van de straat zijn koopwoningen en de eigenaren van die huizen kunnen niet veel anders dan afwachten.

Maar dat willen ze niet meer. Ze zijn het wachten zat. Het is tijd dat er iets gaat gebeuren, vinden ze. Nu echt.

‘Wij zijn één van de eerste groepen met een versterkingsadvies’, zegt Joost de Niet. ‘Maar we zijn straks de laatste waar het aangepakt wordt.’

Straatgenoot Douwe Kosmeier: ‘Als we de eerste berichten hadden moeten geloven, dan hadden we nu al twee jaar in onze nieuwe woning moeten zitten. Maar we staan nu nog steeds hier in de straat met een camera op ons gericht, met de vraag: wat gaat hier allemaal mis?’

Het antwoord daarop is volgens Kosmeier: 'Te veel.' Maar wat precies, is niet altijd duidelijk. De versterkingsoperatie is voor veel inwoners een ongrijpbaar monster geworden. In Ten Post kregen ze vorige week het bericht dat er opnieuw vertraging is ontstaan.

Ina Veldhuis noemt het een rotweek. ‘En dit is niet de eerste keer dat we een rotweek hebben. Het is de zoveelste keer. We zijn er gewoon klaar mee.’

Roelf Schlukebir woont al meer dan 35 jaar in de Jan Zijlstraat. De gepensioneerde basisschoolleraar hoopte samen met zijn vrouw van hun oude dag te kunnen genieten. Maar eigenlijk wordt dat plezier hen ontnomen, vindt hij.

‘We wachten al zo lang op vooruitgang, maar elke maand wordt je weer teleurgesteld omdat er weer iets wordt uitgesteld’, verzucht hij.

Voor hem op de eettafel liggen stapels aan papieren van allerlei organisaties waar hij de laatste jaren mee te maken heeft. ‘We willen eindelijk wel eens een keer resultaat zien.’

De afgelopen jaren hobbelen de bewoners van versterkingsbijeenkomst naar versterkingsbijeenkomst. Soms in het dorpshuis, maar meestal in de kerk bij hen in de straat.

Geert Hennie Woltjer woont een paar huizen verderop. Vanuit zijn kamer ziet hij de kerk staan. ‘Deze kerk staat hier nu 55 jaar’, vertelt hij. ‘Maar er is nog nooit zoveel onzin uitgekraamd als tijdens die versterkingsbijeenkomsten in de laatste jaren.’

‘Achteraf zijn dat allemaal bijeenkomsten geweest die totaal geen zin hebben gehad’, stelt Schlukebir vast. ‘Het was om ons rustig te houden, maar verder is daar niets uitgekomen.’

Van de landelijke, regionale en lokale politiek verwachten de Ten Posters ook niet veel. ‘Van Den Haag naar Groningen is heel ver, van Groningen naar Den Haag is niet zo ver’, legt Woltjer zijn frustratie uit.

Schlukebir schreef meermaals brieven naar het gemeentebestuur van eerst Ten Boer en nu Groningen. ‘Maar je krijgt gewoon geen reactie. Moet er dan toch een beving van 5.0 op de schaal van Richter komen, voordat ze een keer wakker worden?’

Het moge duidelijk zijn: in het dorp modderen ze ongewild nu al jaren aan en het einde is nog niet in zicht.

‘Het is om boos, murw, moedeloos en depressief van te worden, en dat al zoveel jaar’, vertelt Ina Veldhuis. ‘En het speelt elke dag een rol. Dat vind ik nog het ergste. Het komt niet uit je systeem. En als het dan een keer wat beter gaat, dan krijg je een bericht dat de versterking alweer is vertraagd. Het is gewoon bleh.’

Dat gevoel willen ze in de Jan Zijlstraat niet meer. Het is tijd voor actie. Ze hebben daarom twee heldere boodschappen voor de NCG en de beleidsbepalers.

De eerste is simpel: praat met ons. Want dat gebeurt nauwelijks, zegt Schlukebir. Kosmeier: ‘Als we vragen hebben, dan krijgen we daar geen antwoord op. Het is trekken aan een dood paard.’

Ingrid Grims: ‘Het is echt alsof je tegen een muur staat te praten. Niemand doet iets. Echt niemand.’

De tweede boodschap - en misschien wel belangrijkste - is: ga aan de slag.

‘Doe gewoon wat je moet doen en dat is ons een veilig huis bezorgen’, zegt Ina Veldhuis getergd. ‘En niet over drie maanden, over zes maanden of over tien maanden, maar nu. Gewoon nu!’

De Nationaal Coördinator Groningen laat in een reactie weten dat begrip te hebben voor het 'langdurige voortraject' en noemt dat voor eigenaren en bewoners 'heel vervelend'. 'Wij doen dan ook onze uiterste best om er nu zoveel mogelijk vaart achter te zetten', schrijft de NCG.

Maar bij die belofte houdt de NCG een slag om de arm: 'Helaas zijn er door NCG in het verleden ook toezeggingen gedaan die we niet hebben kunnen waarmaken. Dat geeft onrust en daar moeten we van leren; het gaat altijd om voorlopige planningen. In de praktijk blijkt helaas dat het in elke fase van het traject vanwege onvoorziene gebeurtenissen noodzakelijk kan zijn om de planning aan te passen, waardoor het traject langer duurt dan voorzien in de voorlopige planning.'

Lees hier de volledige reactie van de NCG.