Een nieuw begin voor Dirkje en Sjoerd

Dirkje en Sjoerd met hun pasgeboren kleindochter
Dirkje en Sjoerd met hun pasgeboren kleindochter © Eigen foto familie Nieuwland
Stralend staat ze me op te wachten in de deuropening, ‘Is het niet geweldig hier?’ Dirkje en Sjoerd Nieuwland wonen sinds een maand in een nieuw zorgappartement in Haren. Daarmee komt voor hen een eind aan een zware tijd.
In maart en april schreef ik ook al over Dirkje Nieuwland (75) uit de stad Groningen die vanwege de coronacrisis haar man Sjoerd (79) in verpleeghuis Maartenshof niet meer kon bezoeken. Uiteindelijk haalde ze hem naar huis. Deze week appt ze me: 'Maak je ons verhaal nog compleet?'
Een paar dagen later krijg ik een rondleiding in hun nieuwe ruime appartement. Gelijkvloers, twee slaapkamers, een eigen terras op het zuiden en uitzicht op een rij bomen. ‘Kijk, een roodborstje, zie je ‘m?’ Echt gewend zijn ze nog niet: ’Het is onwerkelijk, alsof we in een luxe hotel zijn, met iedere dag heel lekker eten.’
M’n grootste angst was dat ik het niet zou redden
Dirkje Nieuwland
De laatste keer dat ik haar sprak had Dirkje haar man Sjoerd (79), die lijdt aan Parkinson, net weggehaald uit het verpleeghuis. ‘Een beslissing met het hart, niet met het verstand’, zei ze toen: ‘We gingen allebei kapot van heimwee.’

Zware periode

Het thuishalen van Sjoerd betekende dat Dirkje haar eigen leven opgaf. Bijgestaan door thuiszorg zorgde ze dag en nacht voor haar man, hielp hem met alles, sliep in de woonkamer naast zijn bed op een stretcher. ‘De heupen deden me toch zeer, en toen verdraaide ik ook nog m’n knie. Maar goed, ik heb het overleefd. Dat was m’n grootste angst, dat ik het niet zou redden.’
Meteen toen Sjoerd thuiskwam had Dirkje hen samen ingeschreven voor een woonzorgappartement in Haren. Op 1 juli kwam de verhuiswagen en waren ze de eerste bewoners van het nieuwe complex. Hier kan Sjoerd 24 uur per dag de zorg krijgen die hij als parkinsonpatient nodig heeft. In ruil voor hun privacy, dat wel. ‘Ik heb nu afgesproken dat de zorgmedewerkers in principe na half acht ‘s avonds niet meer komen. En laatst hadden we de predikant op bezoek, toen heb ik gezegd dat ik een uur niet gestoord wilde worden.’
Ze zit op haar nieuwe terras tussen kleurige bloemen en vertelt over de periode die achter hen ligt. Die extra zwaar was omdat bij een van hun zoons kanker werd ontdekt. Hoe hij na zijn operatie dolblij kwam vertellen dat er geen uitzaaiingen waren. En er was meer goed nieuws; ze kregen er een kleindochter bij. ‘Een heel mooi popje, we zijn afgelopen weekend wezen kijken.’

Een rood theeserviesje

Sjoerd slaapt, dat doet hij steeds meer. ‘Hij wordt wel minder’, zegt Dirkje, ‘hoewel hij voor z’n gevoel alles nog kan. Hij haalt z’n mes en vork door elkaar. Laatst werd hij zondags wakker en zei: Ik moet naar school, ik moet naar school. Ik zei: Prima dat je naar school wilt, maar je weet toch wel dat scholen op zondag dicht zijn? Toen was het goed.’
Door het virus werden we eerst gescheiden, maar uiteindelijk weer bij elkaar gebracht
Dirkje Nieuwland
Het oude huis staat te koop. ‘We zijn in alle hectiek nogal hals over kop vertrokken en hebben van niemand afscheid genomen. Ik hoop maar dat ze ons dat niet kwalijk nemen.’ Ze waren er 40 jaar lang heel gelukkig, maar ze mist het niet. ‘Ik was er gisteren nog even maar het zegt me niks meer. Al onze meubels en spullen zijn nu hier, als ik een laatje open trek heb ik m’n eigen rommeltjes.’ Bij de verhuizing kwam een rood theeserviesje boven water, ontroerd laat ze het zien, ‘daar speelde ik mee als klein meisje’.

Weer samen

Het nieuwe appartement voelt als een nieuw begin. Dirkje heeft haar eigen leven weer een beetje terug. Elke dag wandelen, eens per week sporten, op pad met de kleinkinderen. Ze slaapt weer op een zacht matras.
Maar het belangrijkste is dat ze samen is met Sjoerd, dag en nacht. Ook als er een nieuwe corona-uitbraak zou komen. ‘Door het virus werden we eerst gescheiden, maar uiteindelijk heeft het ons weer bij elkaar gebracht.’