Eerst de aardbevingen, nu een verwoestende brand: 'We zijn alles kwijt'

De brand is vermoedelijk aangestoken
De brand is vermoedelijk aangestoken © ProNews
Na jaren van aardbevingsstress en -zorgen was er een gelukje voor de familie Klok: via VakantieVeilingen kon het gezin voor drie euro even naar de Ardennen. De welkome vakantie kent echter een verschrikkelijk einde: woensdag ging hun boerderij in Roodeschool in vlammen op.
Het gezin woonde er al niet meer, want de boerderij was door aardbevingen niet meer veilig om in te wonen. Wel stond een deel van hun inboedel nog in het gebouw. ‘Gelukkig de foto’s niet, die hebben we meegenomen’, vertelt moeder Monique Klok. Het is niet de eerste tegenvaller voor het gezin. Al zeven jaar leven ze tussen hoop en vrees.

Waar het begon

De ellende begon in augustus 2012 toen de beving in Huizinge, 3,6 op de schaal van Richter, plaatsvond. Monique zat thuis op haar stoel toen het gebeurde. Eerst wist ze niet wat er aan de hand was. Door deze aardbeving kwam het hele plafond naar beneden. ‘Maar toen wisten we niet waar we moesten zijn’, aldus Monique.
Een jaar later, in 2013, kwam er duidelijkheid. ‘Na de tweede aardbeving werd ons verteld waar we heen konden. Toen bleek dat we tienduizend euro schade hadden. 'We dachten: wat veel geld voor onze boerderij. Maar als het met dat geld kon worden hersteld, moet je dat doen.’
‘Toen liep het bedrag ineens op naar twintigduizend euro schade’, vervolgt Monique. ‘Weer een extern bedrijf zei zelfs dat er voor vijftigduizend euro aan schade was. Toen hebben we met het bedrijf en de NAM gesproken en werd het teruggedraaid naar dertigduizend en later twintigduizend.’
We moesten maar in een caravan gaan wonen, maar dat is met twee volwassen kinderen niet te doen
Monique Klok
Kortom, het liep niet echt lekker. Bovendien liet het herstel van de boerderij in de praktijk op zich wachten. ‘Steeds kwam het er niet van', blikt Monique terug. 'De kleine schuur bij het huis zou ook opgeknapt worden. 'Volgende maand', zeiden ze dan. Iedere keer weer. En zo gingen er jaren overheen.’

Kinderen naar oma

De tijd vloog voorbij en daarmee ook het vertrouwen in de veiligheid van hun boerderij. Monique: ‘In 2015 zijn de kinderen bij oma gaan wonen. Ze hebben daar twee jaar gewoond, puur vanwege de angst voor een nieuw aardbeving. Ik weet nog dat ik bij ons thuis in 2016 een AOS-melding (melding acuut onveilige situatie , red.) heb gedaan', schetst ze de ernst van de situatie.
Er kwam een inspectie en de boodschap voor Monique en haar gezin was kort maar krachtig: ze moesten binnen 24 uur het huis uit. ‘Het huis was op twaalf punten onveilig verklaard. Vervolgens zijn er maar drie van die punten aangepakt, aan de rest is niks gedaan.’

In een caravan

‘We moesten maar in een caravan gaan wonen. Maar dat is met twee volwassen kinderen niet te doen. Een andere optie was een woonunit. Dat vond ik niet erg, alleen zat er meer dan een jaar levertijd op. Ik wilde niet nog een jaar in een onveilige woning wonen, dus dat ging ook niet door.’
Uiteindelijk besloot ze het heft in eigen handen te nemen en vond ze een andere woning. ‘Hier konden we tijdelijk in. Eigenlijk was het te duur, maar omdat alle andere woonopties niet door konden gaan, mochten we met gratie in die woning. Hier zouden we een half jaar wonen, maar ondertussen wonen we hier alweer drie jaar. We staan nog wel gewoon ingeschreven in Roodeschool, want het zou maar een half jaar duren.’

‘Daar word je zo moe van’

Al die stress deed het gezin geen goed. ‘Mijn man is ondertussen afgekeurd door de stress, dat sloeg op zijn rug. Ik heb PTSS door de aardbevingen. We zijn allebei ons werk en geld kwijt. Gelukkig konden de kinderen wel weer bij ons wonen’, vertelt Monique.
De rest stond gewoon in huis, maar dat is nu afgefikt en dus hebben we geen inboedel meer
Monique Klok
‘Omdat het een tijdelijke woning was, hebben we er niks aan gedaan. De inboedel bleef gewoon in ons oude huis staan.’ Monique vroeg of er hekken om het pand konden worden geplaatst, maar dit was niet nodig. ‘Dat zou alleen maar hangjongeren uitnodigen. Ook vroeg ik om zeecontainers, zodat onze inboedel daarin kon worden geplaatst. Dat moest ik zelf maar met een aannemer regelen, maar er is helemaal geen aannemer', zegt ze verbouwereerd.
Een deel van de inboedel stond daardoor in de schuur, die in 2018 ingestort is. ‘De rest stond gewoon in ons huis, maar dat is nu afgefikt en dus hebben we geen inboedel meer. We hebben woensdag nog met de NAM gebeld, maar die zegt: ‘Het is júllie huis’. Ondertussen hebben we niks meer en wordt alles op de lange baan geschoven. Daar word je zo moe van.’
Dit slechte nieuws kreeg de familie dus in de Ardennen. 'Die vakantie konden we via VakantieVeilingen regelen: voor drie euro naar de Ardennen. Dan denk je dat je er na al die jaren eventjes tussenuit kan en dan krijg je dit. Ook dit wordt ons weer afgenomen.’

De paarden

Gelukkig konden de paarden mee naar de ‘tijdelijke’ woning. ‘We zijn allang blij dat de paarden met ons konden meeverhuizen. Anders waren ze nu ook omgekomen. Die paarden zijn alles voor onze kinderen. Ze bekostigen zelf alles wat de paarden nodig hebben, want wij kunnen ons dat niet veroorloven. Mijn dochter heeft bijvoorbeeld bij een hoefsmid stage gelopen, dus die kan de hoeven zelf onderhouden.’
We moeten wel doorgaan, je kunt niet anders. Maar eigenlijk gaat het niet
Monique Klok
Door de brand breekt voor Monique en haar gezin een nieuwe periode van onzekerheid aan. ‘Wordt het nu een gevecht tussen de NAM en de verzekering? Gaat het nu nog langer duren? Wat nu?’, vraagt ze zich af. Over de verzekering heeft Monique ook zorgen. ‘Op de site van Nationale Nederlanden staat dat de inboedel niet verzekerd is als het huis langer dan twee maanden leegstaat. Is alles dan weg, krijgen we niks meer?’
‘Een week of twee geleden stond er graffiti op de muur, maar toen dacht ik nog: dat is aan de buitenkant, dat kunnen we nog wel weer schoonmaken.’ Positief blijven is lastig, merkt Monique. ‘We moeten wel doorgaan, je kunt niet anders. Maar eigenlijk gaat het niet.’

‘Die gaskraan blijft open’

Monique is ervan overtuigd dat het allemaal nog lang niet klaar is. ‘Denk je werkelijk dat die gaskranen dichtgaan? Die gaan niet dicht. Als er weer een strenge winter komt, gaan ze gewoon weer open. Niet iedereen wil of kan de overstap naar waterpomp maken, dat bestaat niet. Die beloftes uit Den Haag, daar hebben we niks aan, die gaskraan blijft toch wel open.’
Eerder werd al bekend dat de brand vermoedelijk is aangestoken. ‘Via via hoorden we dat er jongeren naar de politie waren gegaan, die wisten waarschijnlijk wie het had aangestoken’, vertelt Monique. Al zou bekend worden wie daarvoor verantwoordelijk is, haar huis krijgt ze er niet meer terug, net als de inboedel. ‘We zijn alles kwijt.’