Column: De terugkeer van de thuiswerker
De thuiswerker, weet u nog wel? Hij verliet ons, tegelijk met de eerste golf, voor een verblijf in het Boheemse Paradijs in Tsjechië, en mét de tweede golf spoelt hij weer aan in Groningen. Zou hij hier, tussen het geklaag en gezeur van Willem Jengel en diens kudde huilebalken, nog kunnen aarden? We lezen mee in zijn dagboek.
Maandag
Lolo is alweer vijftien weken zwanger, (meteen na die eerste nacht in de tent al, een hole in one!), mijn koude sales komen hier maar niet op gang en de wifi hier in Malá Skála is traag als erwtensoep, zeker als je ook nog een schoonmoeder hebt die de hele dag online The Bold and the Beautiful (Bájecní a bohatí) wil kijken, met de nodige spanningen tot gevolg. Alles opgeteld hebben we besloten dat we teruggaan naar Groningen. Mijn huis staat toch leeg, want mijn wiskundeneefje is een paar weken geleden in een corpshuis gaan wonen, waar Rossi als huiskat de overgebleven shoarma mag opeten. Thuis kan ik eindelijk weer gewoon videobellen met de camera aan (ik begin zelfs die lepe kop van Jelmer te missen) en Lolo wil toch liever in Nederland bevallen. Voor de corona hoeven we het niet te laten, want op de kaart kleurt Tsjechië nog roder dan Nederland. Vandaag pakken we onze spullen en morgen knallen we met de Yamaha naar Hannover. Niet de hele ruk ineens, in verband met de toestand van Lolo. We hebben ons allebei vanochtend weer eens laten testen en kunnen met onze negatieve uitslag terecht in een hotel.
Dinsdag
Het was een mooie rit vandaag, met Lolo tegen me aangeklemd achterop de Yamaha, maar wel kouder dan mijn koudste sale. Ik ben blij dat we de reis in tweeën hebben geknipt, ook voor dat wurmpje in Lolo’s buik. Eerst was ik wel een beetje beduusd dat ik op mijn 42ste nog vader zou worden, maar ik raak opgewekt bij de gedachte dat mijn zoon (hoop ik) later met mij mee kan reizen op de motor. Ik ben nu Zen en de Kunst van het Motoronderhoud aan het lezen, dat gaat daar ook over. Heel diep en filosofisch, echt iets voor mij. Zojuist hebben we op de hotelkamer naar de persconferentie van Mark Rutte gekeken. Zonder zijn Irma, gelukkig, want anders had ik weer een jaloerse tirade van Lolo over me heen gekregen, die in mijn dagboek heeft zitten neuzen en dus weet dat ik een beetje op Irma was. Vanuit Tsjechië heb ik de discussie over het coronabeleid gevolgd, vooral omdat Sjoerd en Bobbi Eden er elke vergadering ruzie over kregen. De maatregelen worden door de Bobbi’s onder ons gezien als een onterechte straf voor slecht gedrag. Je hoort al die zeikerds alweer klagen: ‘Onze pleziertjes worden afgepakt door de pedofielen van de Bilderberggroep’, op dat drammerige toontje van ze. Sjoerd zal wel hebben zitten juichen, die houdt wel van duidelijke regels. Ik ben er ook wel blij mee, want ik ben toch al graag alleen, of met Lolo. Wel zielig voor de horeca. Ik ga een spaarpotje aanleggen dat ik in restaurants ga uitgeven zodra het weer mag.
Woensdag
Nou, daar zitten we dan, in thuisquarantaine. De plant is doodgegaan en op de kattenbak lag een soort toren van drollen, maar verder had mijn wiskundeneefje het netjes achtergelaten. Het verplichte thuisblijven is ergens wel rustig. Veel meer dan lezen en onze huidhonger stillen zit er vandaag niet in. Lolo is het kamertje waar mijn halters, mijn trainingsmat en ingestorte sit-up bench liggen aan het uitruimen. Die heeft nu al nestdrang. Morgen hoef ik pas weer te werken dus vandaag hang ik een beetje rond op Twitter, beetje gekkies kijken, nou ik toch niks beters te doen heb. Ik lees van alles over dat verbitterde debat, als je die oprispingen van Willem Jengel en de zijnen zo mag noemen. Dat verongelijkte toontje hier, dat had je daar in Malá Skála niet. Mijn schoonmoeder noemde Lolo en mij al verwende kinderen als we iets zeiden over de internetverbinding, kun je nagaan wat ze van die ontevreden clubjes hier zou vinden. Straks wordt het eten bezorgd: ik heb kipkluifjes besteld, want die Tsjechische knedliky kwamen mijn neus uit. Van Lolo mag ik twee keer per week vlees eten.
Donderdag
Tijdens de vergadering, geleid door Jelmer, die als Piloot 3.1 zijn muffe trui heeft verruild voor een kordaat jasje, ging het alleen maar over die hossende mensen op het Plein, van ‘Schandalig’ tot en met ‘Begrip’. ‘Het is allemaal geopolitiek van de cabal’, kraamde Bobbi Eden uit. Ook ons bedrijf raakt blijkbaar gepolariseerd. Ik kon nu tenminste weer de gelaatsuitdrukkingen zien van mijn collega’s en zij vonden dat ik er goed uitzag. Jelmer nam me naderhand in een break-outsessie even apart over mijn koude sales. Hij vindt dat ik nog wel de nodige stappen moet maken.
Vrijdag
Bam! Meteen ’s ochtends een koude sale gescoord bij een uitgeverijtje in de stad dat in het nieuws is als vermeende voorpost van het corona-activisme. Ik dacht, geinig, die bel ik gelijk even. Ik hoorde door de telefoon zo’n vette klik van een opnameapparaat, zodat je weet dat het gesprek wordt meegeluisterd door de AIVD, of misschien ook wel door QAnon, of misschien ook wel voor trainingsdoeleinden, maar het gesprek was totaal niet spannend. Die Tom Zwitser was heel beleefd, een soort filosoof of zoiets, (ik heb maar niet gevraagd of hij ook kon jodelen, hahaha) en toevallig kon hij wel wat van onze producten gebruiken. Ik kon ’m wel zoenen! Ik belde meteen met Jelmer dat ik een lead had en incasseerde zijn complimentje met gepaste bescheidenheid.
Later:
Terwijl die Duitsers thuis dus keurig mondkapjes dragen, zijn ze aan onze kant van de grens net zo slordig in hun gedrag als Nederlanders. Ik zag ze op het nieuws met z’n allen staan drommen bij die ene hangende keuken in Appingedam. Blijkbaar laten mensen hun volksaard thuis. Als ze dat met hun corona nou ook zouden doen... Na vier maanden Tsjechië snap ik dat gereis ook niet. Het is heerlijk om gewoon thuis te zijn. Hopelijk denken Willem Alexander en Máxima er na hun retourtje Griekenland ook zo over.
