Dagboek van een gezin in quarantaine

RTV Noord-presentator Edwin Pasveer
RTV Noord-presentator Edwin Pasveer © RTV Noord
Edwin Pasveer presenteert elke werkdag van 6.00 tot 10.00 uur Edwin op Noord op Radio Noord. Ook maakt hij deel uit van de eindredactie. Met zijn gezin moest hij de herfstvakantie vanwege een coronageval in quarantaine. Hij hield daarvan een dagboek bij. Over hoe de schrik en angst overgingen in berusting en ontspanning, met een knagend gevoel van onzekerheid.

Vrijdag

Eigenlijk hadden we er al geen rekening meer mee gehouden. Drie dagen eerder was onze jongste zoon getest omdat hij snotterig was. De klachten waren al weer verdwenen, maar de uitslag was nog niet binnen. School was dus nog verboden terrein. We maakten als gezin plannen voor de herfstvakantie. Op vakantie gaan zat er niet in, dus dachten we aan bios, bos of een dagje Bourtange.
Totdat om 15.30 uur mijn telefoon ging. Of ik de vader van M ben en wat zijn geboortedatum is. En oh ja, hij is dus positief getest. De schrik slaat me om het hart. Binnen no time zitten we als gezin om tafel. Het bron- en contactonderzoek begint gelijk. Met wie heeft hij voordat de klachten begonnen contact gehad? Waar zou hij besmet geraakt kunnen zijn? Hebben wij ook klachten? Ook krijgen we de spelregels rond quarantaine uitgelegd. Die zijn heel simpel: thuis blijven en de komende dagen ook wat afstand houden van onze besmette zoon, hoewel hij al zonder klachten is. Na een bel- en app-ronde van 3 uur -huisarts, sportclubs, school, werk, vrienden- bestellen we maar pizza. Om 21 uur liggen we al in bed en besluit ik voor de ogen dichtvallen een dagboek bij te houden.

Zaterdag

Om vijf uur al lig ik klaarwakker in bed. Vele gedachten spoken door mijn hoofd. Waar heeft zoon de besmetting opgelopen? Onze enige conclusie is school of voetbal. Maar we weten het niet en zullen het ook niet weten. Belangrijkste is dat de klachten niet terugkeren en dat wij geen klachten krijgen. Elke snif of kuch is verdacht. Hoe moet het met mijn toch kwetsbare ouders? We zijn de afgelopen week meerdere malen bij ze geweest om wat klusjes te doen. Wat moet ik nu regelen als ik zelf ook ziek ga worden? Het zijn de gedachten waardoor ik de slaap niet meer kan vatten. Naast me ligt mijn vrouw ook al naar het plafond te staren. We denken aan dezelfde dingen.
Om zes uur hup ik uit bed - lang leve mijn ochtendritme- en besluit even de tuin in te gaan, de beperkte buitenruimte waar ik nog mag komen. Iedereen in het dorp slaapt nog en ik snuif de frisse lucht op. Hoewel dit gewoon mag, voelt buiten zijn gek genoeg als “stiekem”. Voor de rest zal ik de komende dagen op de hometrainer mijn conditie op peil moeten gaan houden. Het is niet anders.
Zaterdag is boodschappendag. De voorraadkast en de koelkast zijn dus nagenoeg leeg. Met het schaamrood op de kaken mail ik lieve vrienden een lange lijst boodschappen.
De dag vullen we met lezen, spelletjes, sport kijken en kletsen. Iedereen is gelukkig nog gezond. 6504 nieuwe besmettingen vandaag in Nederland. Ik maak me zorgen.

Zondag

Opnieuw vroeg wakker. Op mijn telefoon bekijk ik wat filmpjes van een paar dagen eerder. Jongste dochter speelde onlangs in een musical en zou met haar groep een slotavond hebben, op gepaste afstand uiteraard. Corona bij haar broertje gooide voor haar roet in het eten. Ineens stonden vier van haar musicalvrienden voor onze deur te zingen. Op een filmpje is mijn dochter in tranen. Terugkijkend pink ik ook weer een traantje weg. Het is misschien klein bier, maar jongste dochter heeft dit jaar al veel moeten missen. Geen eindexamen, geen slotbal, geen examenreis met vriendinnen (waar ze lang voor gespaard had), geen echte KEI-week en een onwennig online begin van haar studie. Klap op de vuurpijl is haar musical. Twee jaar had de groep er naartoe gewerkt. Dochter leeft voor muziek en voor deze groep. Maar vier voorstellingen voor in totaal 800 man werden eerst vijf voorstellingen voor ruim 200 man en uiteindelijk twee voorstellingen voor in totaal 60 man (ouders veelal). Vol overgave, dat wel. Die twee voorstellingen waren vorige week. Net op tijd dus. Gisteren zou de laatste voorstelling zijn. Die was al afgelast.
Vandaag zou eigenlijk de Vier Mijl zijn geweest. Vorig jaar kwam ik in mijn slechtste tijd ooit puffend over de streep. Voor de laatste keer, nam ik me voor. Ik was er vandaag toch graag bij geweest. In plaats van dit mooie evenement nestel ik me vandaag op de bank voor de finale van Roland Garros, Max in de Formule 1, een bergetappe in de Giro en Oranje. Drukke dag hoor.
6378 besmettingen vandaag. Gaat niet goed. Vanuit onze quarantaine gaan we straks nog naadloos over in een lockdown.

Maandag

Corona is niet alleen een lichamelijke ziekte. Het is een psychologische mindfuck. Bij elke kuch denk je gelijk dat het mis is, in deze situatie. Bij het opstaan voel ik een klein kriebeltje in de keel. De hypochonder in mij is ook gelijk wakker. Dat kuchje zit er natuurlijk wel vaker, maar nu zet het me gelijk aan het denken. En ik begin te rekenen. Zoon was op woensdag al klachtenvrij. We werden op vrijdag gebeld. Toen gingen onze 10 dagen quarantaine in. Maar als we op woensdag (een dag na de test) gebeld waren, zouden de 10 dagen quarantaine twee dagen eerder begonnen zijn en waren we dus ook twee dagen eerder klaar. Ik besluit ruggespraak te houden met de GGD. Mijn conclusie klopt: we mogen gaan tellen vanaf het moment dat zoon klachtenvrij was. Tot zaterdag in afzondering dus. Tenzij iemand klachten ontwikkelt. Gelukkig is niemand in huis ziek, en zijn vrouw en dochter inmiddels negatief getest.
In de middag zitten we in een voorzichtig najaarszonnetje -met jas- lekker in de tuin. Eigenlijk is het wel ontspannen zo. We hoeven helemaal niets en genieten van het moment.
6854 besmettingen vandaag. Dat valt behoorlijk tegen. Benieuwd wat Rutte en De Jonge morgen gaan zeggen.

Dinsdag

De hometrainer maakt dagelijks overuren. Een uur flink doortrappen. Ontzettend saai, maar Netflix tijdens het zweten brengt afleiding.
In april zat ik ook noodgedwongen thuis. Een acute ontsteking van de blinde darm velde me van de ene op de andere dag. Na drie dagen ziekenhuis moest ik thuis weer aansterken. Optimistisch dacht ik na een paar dagen weer te kunnen werken. De realiteit bleek twee weken te zijn. Deze week thuis voelt anders. Het is niet dat we niets kunnen, we mogen niet zo veel. We kletsen veel met elkaar en we bellen wat, maar even fysiek kletsen met vrienden of familie zit er niet in. Dat blijft beperkt tot onze vrienden die onze boodschappen voor de deur zetten en met wie we dan op twee meter afstand even bijkletsen.
Ik heb mezelf voorgenomen elke dag iets aan te pakken. Deze week mag niet geruisloos voorbij gaan. Ik had immers al een week vakantie opgenomen. Elke dag moet zinvol zijn, vind ik. Vandaag wordt het fotoarchief bijgewerkt. Kasten zijn al opgeruimd en de achtertuin is inmiddels winterklaar. Meer dan 7400 besmettingen er bij. We zien gezamenlijk de persconferentie van Mark en Hugo. Voor het eerst in maanden kijken we als gezin een film: Bohemian Rhapsody. Die muziek is dus van alle tijden.

Woensdag

Om zes uur wakker. De gisteren aangekondigde maatregelen gaan door mijn hoofd. Arme ondernemers in bijvoorbeeld de horeca. Het is een zure appel waar we met z’n allen weer doorheen moeten bijten. De maatregelen zijn pittig, maar als het ons allen helpt dan moet het maar. Wat is een paar weken of maanden op een mensenleven? En het beroep op ons allen is helder: laten we ons nou allemaal aan de maatregelen houden.
Zoon wilde komend weekend ontzettend graag weer gaan sporten. Voor ons voelde dat wat ongemakkelijk. Hij is klachtenvrij, is officieel uit quarantaine (hij wel, wij nog niet, zo werkt dat) en mag dus gaan en staan waar hij wil. Maar toch. Moet je hem alweer in teamverband laten sporten en wat vinden zijn teamgenoten en hun ouders daarvan? Mark en Hugo nemen de beslissing voor ons: teamsport ligt er uit.
Ondertussen tellen wij onze zegeningen. Zoon is nu een ruime week klachtenvrij en niemand in huis is ziek geworden. Prijs de dag niet voor het avond is, maar we gaan er vanuit dat we geluk hebben gehad. Een besmetting achter de voordeur en toch is verder niemand in huis besmet geraakt.
De herfstvakantie volledig in eigen huis doorbrengen is anders dan we gewend zijn. Omdat we niets hoeven (en kunnen) zorgt het voor ontspanning. Er staat een weekje geen druk op. 7296 besmettingen vandaag, ik kijk er niet meer van op.

Donderdag

Opnieuw vroeg wakker. Een ritme haal je niet zomaar uit de mens. In bed gaan mijn gedachten terug naar de afgelopen maanden. We zijn echt voorzichtig. In de radiostudio begint mijn dag dagelijks met het volledig schoonmaken van mijn werkplek, al ruim een half jaar lang. In winkels draag ik een mondkapje, ik hou afstand en was mijn handen stuk. Mijn vrouw doet hetzelfde Maar het virus kan toch je huis binnen komen. Een moedeloze gedachte. Dat blijkt ook als ik vandaag hoor van bekenden dat ze besmet zijn. Gelukkig alleen met milde klachten tot nu toe. Ook zij gaan in quarantaine.
Ondertussen sla ik de werklaptop ook maar eens open. Er staan drukke weken in mijn agenda en een beetje vooruit werken kan geen kwaad. Het geeft afleiding en energie. Voor Edwin op Noord (dagelijks van 6 tot 10 uur op uw Radio Noord) bedenk ik leuke nieuwe dingen. Ik krijg alweer zin in volgende week. En het is nog maar donderdag in mijn vakantie. De laptop gaat weer dicht.
Edwin Pasveer in quarantaine achter zijn laptop
Edwin Pasveer in quarantaine achter zijn laptop © Eigen foto
In een week als deze is er geen ritme. En dat is wel eens prettig. Een ochtendshow presenteren vergt normaal een strak ritme en discipline. Gelijk opstaan als de wekker gaat, in de middag even bijslapen, iedere avond nog even de laptop aan om alvast wat dingen voor te bereiden voor de ochtend en natuurlijk vroeg op bed. Van het voetballen zie ik vaak alleen de eerste helft. Deze week kijk ik elke voetbalwedstrijd helemaal uit. Maar wat zou ik weer graag op zaterdagochtend in weer en wind zelf langs de lijn staan om mijn zoon aan te moedigen.
7833 besmettingen vandaag. Ik grap dat we morgen maar eens gezellig een dagje thuisblijven.

Vrijdag

De voorlaatste dag. Het valt uiteindelijk reuze mee in Huize Pasveer. Er zijn velen die het veel erger getroffen hebben. Mensen die doodziek zijn of door ander ongemak altijd aan huis gebonden zijn. Waarom zou ik dan gaan zeuren? We hebben domweg geluk gehad. Tijdens het ontbijt opper ik dat dit misschien wel eens niet de laatste keer quarantaine is geweest voor ons gezin. Zoon is ziek geweest en zal dat, ga ik vanuit, niet zo snel weer worden. Maar onze dochters gaan naar hun studie, sporten, hebben een bijbaantje. En ook wij komen in contact met andere mensen, op het werk en in de supermarkt, hoewel we echt proberen afstand te houden. Een virus is zo weer binnen. Het stemt niet vrolijk.
De ramen zijn gelapt, de badkamer weer schoon, administratie gedaan, de koelkast heeft een schoonmaakbeurt gehad. Met een glimlach bedenk ik dat we bij een volgende quarantaine niets meer te doen hebben. Hoewel ik dat vast niet weer zal combineren met een vakantie.
Net geen achtduizend besmettingen vandaag.

Zaterdag

De laatste dag van onze thuisquarantaine. Of is die laatste dag al voorbij? De GGD zei deze week aan de telefoon dat we tot zaterdag in quarantaine moesten blijven. Tot of tot en met? Ik weet het niet. Omdat we het zekere voor het onzekere nemen, blijven we ook vandaag gewoon thuis. Het bevalt ons prima. Makkelijk praten natuurlijk, nu niemand ziek verder geworden is. Ik weet het.
In deze vakantie wilden we ook wat uitstapjes in de provincie maken. Maar wat nou als we onze zoon niet hadden laten testen? Hij was immers alleen maar wat verkouden, zoals elke herfst wel gebeurt. Wat nou als we dus gewoon waren doorgelopen? Wat nou als we op die manier tijdens die uitstapjes anderen hadden besmet? We moeten met z’n allen in de wereld nog voorzichtiger zijn. Het moet gewoon.
8184 nieuwe besmettingen vandaag, opnieuw een dagrecord. Een week geleden stond dat getal op 6504. Waar staan we over een week?

Zondag

De vakantie is bijna voorbij. Onze thuisquarantaine ook.
Morgen mogen we weer. We mogen weer naar werk en school. We mogen weer boodschappen doen en gewoon op straat komen zonder scheve ogen te verwachten. De mondkapjes liggen klaar. We zijn nog meer op onze hoede. Maar wanneer sluipt de nonchalance er weer in?
Ik schuif voor vandaag het doemdenken opzij. Morgen om 4 uur gaat de wekker. Om zes uur mag ik Groningen weer wakker maken. Heerlijk.