Column: De terugkeer van de thuiswerker (2)

Willem van Reijendam
Willem van Reijendam © RTV Noord
Onze thuiswerker is deze week zelfs een thuisblijver, nu hij met Lolo in thuisquarantaine zit. Daar komt een groeiende brij van deskundige opvattingen en ongefundeerde meningen op hem af. Het wordt steeds ingewikkelder om hoofd- en bijzaken te scheiden. Hij voelt zich betrokken, maar niet alwetend.

Maandag

Dit weekend rondgehangen in onze thuisquarantaine, ik in mijn oude trainingspak en Lolo in haar luipaard-onesie. Daarin ziet ze er erg lekker uit, maar je kunt alleen nergens meer bij. Bovendien was ze het hele weekend in de weer om een online tegendemonstratie te organiseren tegen de zoveelste demonstratie tegen maatregelen tegen corona. Mooi om haar nog zo betrokken te zien, terwijl ze tegelijk zwanger is en best wel bezig met Fidel/Rosa, afhankelijk van wat de twintigwekenecho ons gaat vertellen. Die demonstratie werd ten slotte een appgesprek met drie vriendinnen, maar het gaat erom dat je je positie bepaalt. Die van mij is: lekker op de bank en vierkant achter Lolo.
Vanochtend deden we allebei mee met de plenaire weekvergadering, de zogeheten Helikoptersessie, met Jelmer als Piloot 3.1 aan de stuurknuppel. (Hij zat, net als wij allemaal, natuurlijk thuis, dus dan heb ik zo mijn bedenkingen bij die knuppel, hahaha). Lolo valt als managementassistent Ingaande Post tegenwoordig onder Verbinding en heeft dus te stellen met dat valse kreng Ilona Staller. Dat wordt nog wat. We zaten gelukkig lekker samen voor één camera. Ik zag de meeste collega’s wat jaloers kijken: dat hadden ze niet achter mij gezocht!
Lolo had aansluitend nog een break-outsessie met de Focusgroep Diversiteit, die moet voorkomen dat de bedrijfskantine, als die weer opengaat, geen cultural appropriation meer bedrijft: niet zomaar Marokkaanse couscous op het menu, maar even uitleggen dat wij als Nederlanders proberen een authentiek Marokkaans gerecht na te doen, maar wel met respect. Lolo zegt terecht dat er naast corona heus nog wel ándere urgente problemen zijn. We zijn allebei heel betrokken.

Dinsdag

Ron Jeremy van Mediabeheer had vanochtend zijn kinderen om zich heen. School dicht wegens corona-uitbraak en of hij die koters maar even wil leren lezen en schrijven. En hij moest pizza’s met ze bakken en er dan bij vertellen dat dat een Italiaans nationaal product is.
Een Groningse viroloog pleit alweer voor reisbeperkingen en een avondklok (ik heb nooit geweten dat er zoveel virologen in Nederland zijn trouwens, zo vaak duiken ze op in het nieuws), we moeten voor allerlei operaties strakjes uitwijken naar Duitsland, verpleeghuizen worden massaal getroffen door corona en nou beginnen de scholen ook al te haperen.
En dan lees ik als klap op de spreekwoordelijke vuurpijl ook nog dat we bij Sint-Maarten straks de mandarijntjes en Twixen van drie meter afstand in een geopende zak moeten gooien. (Ik koop normaal gesproken alleen Twixen, maar Lolo vindt dat vast niet goed, want die is heel betrokken bij de volksgezondheid). Je voelt gewoon dat we langzamerhand weer helemaal terugglijden naar een lockdown. Ik merk het ook aan de chagrijnige sfeer tijdens de vergadering. Niemand lachte om mijn Trump-imitatie.
Later:
Nou blijkt ineens dat die twee prinsesjes nog een halve week vakantie hebben gehouden in Griekenland. Staat het hele land van op z’n kop. Wat maakt het uit wat die prinsesjes doen? Als het voor ons toch een Rosa wordt in plaats van een Fidel, dan zou ik haar als vijftienjarige ook niet het vliegtuig in sleuren, als ze nog met een romantische Griek staat te zoenen. Dan maar een vliegtuig later. Ik ben wel van de vrije opvoeding, geloof ik. En wie weet, komt Alexia wel hier in Groningen studeren, dat zou voor de stad net zoiets zijn als Robbens terugkeer bij de FC.

Woensdag

De Groningse gemeenteraad komt met een inspraaksessie ‘Praat met de raad’, zorgverzekeraar Menzis organiseert over een paar weken ‘Half uurtje door je buurtje’ en kinderen die te weinig onderwijs hebben gehad, kunnen ‘Cultuur in je tussenuur’ krijgen van een theatergroep. Wat maakt corona toch een creativiteit in de mensen wakker! Ik voel dat ik in staat ben voor de zaak ook zo’n pakkende slogan te verzinnen, want ik wil van die koude sales af. Ik heb ’m alleen nog net niet.
Ik lees dat Tsjechië in lockdown is gegaan, dus daar ben ik net op tijd weg, en de kans dat mijn schoonmoeder zich bij ons voegt is in één klap ook weg. Lolo zou dat ook niet willen, die bloeit hier weer helemaal op. Ze is heel betrokken bij haar werk.
Later:
Onder de indruk van die prachtige toespraak van Willem-Alexander. Nou, dat zie ik Jelmer dus niet doen, zo’n toespraak. En dan die dramatische blik van Maxima, je ziet gewoon hoe erg ze het voor ons vindt. Ik heb grote bewondering voor ons vorstenhuis. Sjoerd was het tijdens onze midweekborrel met mij eens. Volgens hem kost het vorstenhuis nog geen tientje per inwoner per jaar, terwijl elke gekozen president natuurlijk weer nieuw behang, nieuwe meubels en, en een nieuw logo op zijn theekopjes moet hebben. Een tientje: dat zijn twee veganistische hamburgers per jaar. En wat een mooie slogan; ‘We zijn betrokken maar niet onfeilbaar.’ Die had ik zelf willen bedenken voor onze zaak.

Donderdag

Nog twee dagen en dan zit onze thuisquarantaine erop. Niet dat er buiten nou zoveel te beleven is, maar even boodschappen doen of samen een middagje de provincie inknallen op onze Yamaha, daar heb ik wel zin in. Aan mondkapjes zijn we nou wel gewend. Wie er nou nog steeds geen draagt in de supermarkt, wordt al beschouwd als een aso. Alleen Bobbi Eden moet zo nodig met een Lange Frans-muilkorf rondlopen, omdat ze zich gemuilkorfd voelt door de pedofielen van de Bilderberggroep. Vandaag tevergeefs alle studentenverenigingen gebeld, voor een koude sale, omdat ze nu toch al in het nieuws zijn met hun voorzichtigheidscampagne ‘Daar doen we het voor’. Ik heb met ze te doen. Mijn wiskundeneefje appt me dat hij nu uit arren moede maar is gaan studeren. Je moet toch wat, als student.

Vrijdag

Tom Zwitser heeft niks meer laten horen over zijn bestelling. Volgens Jelmer heeft hij ook niks betaald. Toen ik hem probeerde te bellen, kreeg ik te horen dat hij met zijn hele staf naar de internationale conferentie in Rijsel was. Dat voorspelt niet veel goeds voor mijn eerste koude sale en hij ziet er nog wel zo keurig uit. Echt een filosoof, dat zie je zo. Ik hou me maar bij mijn eigen levensmotto: ‘Geef nooit op.’
Gelukkig is het bijna weekend en dan gaan we naar buiten. En zondag een uurtje langer blijven liggen. Op de valreep bedacht ik eindelijk een goede slogan voor onze zaak: ‘We zijn verbonden, maar niet altijd bereikbaar.’