Door de mand: Kees Vlietstra heeft ook maar een mening

Kees Vlietstra
Kees Vlietstra © RTV Noord
Vrijdagavond. 'Hé pap, waarom zijn de lichtmasten boven de Euroborg aan?', vraagt oudste zoon terwijl we over de ringweg van Meerstad naar Hoogkerk rijden. De FC moet zondag toch uit naar Fortuna?
Ik kijk naar het felverlichte stadion. De Groene Kathedraal met de Stoker en de Brander als masten is als een schoener in de mist. Mooi plaatje.
Zou het niet weten jongen, antwoord ik. Tijdens het uitspreken van mijn onwetenheid weet ik al wat zijn reactie zal zijn. En ja hoor, ik ken hem goed: 'Wat zou je zeggen als je het wel zou weten?'
Glimlachend doe ik de radio aan. Radio 1. Met de neus in de boter. Voorbeschouwing op de vrouweninterland Nederland-Estland in... de Euroborg. Zonder wat te zeggen wijs ik naar de radio. Hij kijkt me aan. En ja hoor daar komt ie, de dooddoener. De zin die een einde maakt aan alle discussies en tegenwoordig alle complottheorieën rechtvaardigt: 'Dat is ook maar een mening pap.'
In Hoogkerk stapt hij uit. Lekker trainen. Hij wel. Jaloers en in gedachten rij ik terug. Denkend aan sporten onder kunstlicht. Altijd iets magisch. Zo ligt Sportpark Corpus den Hoorn er fel verlicht bij. Zie de hockeyvelden van GHBS liggen.
Mijn auto wordt weer een tijdmachine. Zie mezelf hockeyen in klas 3D van de ALO. Eerste uur op een vrijdagochtend, herfst 1992. Afsluitende wedstrijd, 3C-3D. We staan onder druk. 3D is beter. We verdedigen met 10 man in onze eigen cirkel. Als rechtsback ros ik de bal over de middellijn naar niemandsland. Of toch, naar teamgenoot en spits Lucien. Die zit echter in kleermakerszit op de 23-meter lijn. De bolle kant van zijn stick als een waterpijp voor zijn mond. Docent Timmers kan deze actie niet waarderen. 3C wint maar 3D gaat in polonaise naar de kleedkamer.
Aan de andere kant van de ringweg ligt de verlichte atletiekbaan van Groningen Atletiek. Ik zit nog steeds in tijdmachine. Eind jaren 70. Welgeteld is kleine Keessie een kleine maand lid van GVAV. Kon niet meekomen. Geen tot weinig succesbeleving en het ontbreken van een bal leidde tot opzeggen van het proefabonnement.
Ter hoogte van de prachtig verlichte Euroborg meldt de radioverslaggever van dienst dat Daniëlle van der Donk de Oranje Leeuwinnen op voorsprong heeft gezet. En het kan hier zo maar eens een monsterscore worden, sluit hij af.
Voetbal volgen via de radio is heerlijk. Ik besluit nog even door te rijden over de ringweg. Op zoek naar verlichte sportvelden in stad. Dat bijzondere universum van gras en kunstlicht.
De velden van voetbalvereniging Lewenborg liggen achter een geluidswal. Tijdmachine brengt me naar koude zaterdagochtenden met warme koffie langs de lijn van de kunstgrasvelden. Pappas en mammas van Engelbert F3 verbloemen hun kater door betrokken maar onfeilbaar hard aan te moedigen: Toe nou gebakkies, naar vóóóren!
Van der Donk maakt de tweede en Jackie Groenen de derde voor Oranje. Inmiddels sta ik op de parkeerplaats van de sporthal van het Alfa-college op Kardinge. Het is donker en stil. Dit is de thuishal van mijn geliefde korfbalclub Nic. Hopelijk mogen we snel weer écht trainen en spelen.
Tijdmachine brengt me naar april 2009. In een rechtstreeks duel met kampioen KZ moeten we in een bomvolle sporthal, zelfs mijn kroegvrienden uit Engelbert zijn te kijken, winnen om play-offs af te dwingen. Studio Sport maakt opnamen. Na afloop van de verloren wedstrijd word ik als losing coach geïnterviewd voor de camera. Vanuit mijn ooghoek zie ik de dorpsraad van Engelbert; Menno, Panda en Rooie Joek, de speciaal voor deze wedstrijd gelegde televisievloer betreden. Ze gaan op hun klompen hoofdschuddend achter de camera staan. Ik ben zwaar teleurgesteld maar kan mijn lachen niet inhouden. Het interview is nooit uitgezonden.
Ik rij door. Rondje Ring. Sherida Spitse maakt uit een penalty de 4-0. Ter hoogte van de afslag naar De Hoogte staat nu een gigantische woontoren. Vroeger lagen hier de velden van VVK. Via mijn tijdmachine denk ik terug aan de begintijd van OOG TV Sport. Presentator Wilfred Genee kondigt een wedstrijdverslag aan, VVK-De Vogels. Commentator van dienst is de onvolprezen, toen al, Piet van Dijken. Die begint zijn commentaar met:
'Beste kijkers, we komen erin bij de stand 2-1 voor VVK. We hebben alle drie de goals gemist bij het verwisselen van de filmbanden. Tis naait aans.'
Eindstand 2-1.
Bij de afslag naar de campus van het Zernikecomplex schieten mijn gedachten alle kanten op. De velden van de Knickerbockers en van Forward liggen er fel verlicht bij. Anderhalve meter training. O, wat verlang ik terug naar de tijd dat we écht mochten sporten. Voetballen met Engelbert 3 tegen die, zoals onze laatste man Gringo Martens altijd zei: kutstudenten van Forward. Raken waar je ze kan raken.
Volgende halte. Sportpark West-End waar Gruno, Groninger Boys, OZW, Club Brothers en Lycurgus sporten. Nostalgie in helder licht. Ook hier alleen maar anderhalve meter trainingen waar normaal vele hele meters bier na afloop van de trainingen genuttigd worden. Zucht.
De tweede helft van de Oranje Leeuwinnen zie ik vanuit een ooghoek voor de tv. Ze winnen met 7-0. Uit de kleedkamer komt via Twitter een geënsceneerd vreugdedansje. Zucht.
Een dag later komt oudste zoon eten in Meerstad. Hoe was de training gisteren? vraag ik.
'Oh, ging wel lekker. Ik schoot alleen als een kikker.'
Ik glimlach jaloers. Wil ook weer met mijn selectie écht trainen. Échte wedstrijden spelen. Onder magisch kunstlicht. Veld of zaal, maakt me niets uit.
We praten nog even over de corona maatregelen en zijn verwachtingen voor sport en school. Ik geef aan dat ik bang ben dat er straks een volledige lockdown wordt afgekondigd. Hij kijkt me smalend aan en met zijn antwoord laat hij blijken het licht nog niet te hebben gezien.
'Tuurlijk pap. Dat is ook maar een mening.'