Basketballer Rienk Mast gaat bijzondere tijd tegemoet in Amerika

‘De Amerikaanse verkiezingen zijn natuurlijk wel een belangrijk iets, maar omdat ik geen invloed heb op de uitslag, is het niet iets waar ik echt mee bezig ben. Natuurlijk volg je de polls en debatten wel, maar uiteindelijk ga ik ervan uit dat de uitslag van de verkiezingen niet mijn dagelijkse leven drastisch gaat veranderen. Toch is het zeker bijzonder om de verkiezingen mee te maken terwijl ik in de VS ben’, aldus Mast, die zich er meer op verheugt dat hij na een zware blessure eindelijk weer kan basketballen.

Rienk Mast vertrok vorige zomer, na twee seizoenen (2017-2019) bij het eerste van Donar, uit Groningen om te gaan basketballen voor Bradley University in het Amerikaanse Peoria, Illinois. Vanwege een zware blessure aan de voorste kruisband in zijn linkerknie beleefde hij een zogeheten redshirt year. Hij speelde geen enkele wedstrijd, waardoor hij nu nog vier jaar mag basketballen voor Bradley.

Wel zag hij begin maart vanaf de bank hoe zijn ploeg kampioen werd van de Missouri Valley Conference. In die conference spelen tien ploegen, die komen uit Illinois, Iowa, Indiana en Missouri. Vervolgens werd het March Madness eindtoernooi afgelast, vanwege de coronacrisis, en ging Mast tijdelijk bij zijn oom en tante wonen in Oregon.

‘Het was erg leuk om zo lang bij familie in Oregon te zijn, zeker omdat ik ze al zo’n drie jaar niet meer had gezien. Ik heb daar ook een nieuwe hobby ontdekt: mountainbiken. Ze hebben daar veel heuvels en bossen, waar veel paden doorheen lopen. Dus gedurende die drie maanden zat ik zeker twee keer per week op m’n mountainbike. Halverwege juni was het tijd om weer terug naar Peoria te gaan.’

‘Ik had ook heel goed weer naar Nederland kunnen gaan, om thuis de zomer door te brengen, maar voor mij was het erg belangrijk om dat zomerprogramma met Bradley te doen. Ik lag er toen inmiddels een volledig jaar uit en wilde, wanneer ik eenmaal vrijgegeven was door de dokter voor honderd procent belasting, rustig aan de trainingsopbouw werken met de fysiotherapeut, die me de afgelopen zeven tot acht maanden had begeleid bij het grootste gedeelte van mijn revalidatie.’

‘In Peoria ben ik nu verhuisd naar een appartement, met twee slaapkamers, twee badkamers, een keuken, een woonkamer en een wasmachine. Dat maakt het leven gedurende coronatijd een stuk makkelijker dan hoe ik tijdens mijn eerste schooljaar leefde. Dat was in een dorm, met één kamer met twee bedden en twee bureaus voor mijn kamergenoot en mezelf.’

‘Ons team was een van de weinige teams die afgelopen zomer hebben kunnen trainen. Dat was erg ingewikkeld, met veel regels. Zo mochten we voor de eerste drie tot vier weken maar met twee spelers tegelijk krachttrainen en in de basketbalzaal, die twee volledige velden heeft.’

‘Later zijn we in kleine groepjes van vier à vijf spelers gaan trainen. Dit was allemaal nog zonder coaches, die het grootste gedeelte van de zomer niet tegelijk met spelers in de zaal mochten zijn. In de laatste paar weken van de zomer hebben we met het gehele team plus coaches kunnen trainen.’

‘Voor mij was het erg fijn om op deze manier langzaam weer alle basketbal-bewegingen te kunnen oefenen. Springen, richtingsveranderingen, balans, verdedigende houding en slides waren bijvoorbeeld dingen waarbij ik echt merkte hoeveel impact de blessure op mijn lichaam heeft gehad. Langzaamaan, met veel herhaling en tijd in de zaal, ging het steeds wat beter.’

‘Op dit moment zijn we volop in voorbereiding voor het seizoen, dat op 25 november begint. Gelukkig dat we überhaupt de mogelijkheid krijgen om wedstrijden te spelen. Als het seizoen volledig gespeeld wordt, heb ik er veel vertrouwen in dat deze groep kampioen kan worden. We hebben een zeer getalenteerde groep, en de team chemistry zit ook wel goed.’

‘Het dagelijkse leven op dit moment ligt nog steeds dood. Klassen zijn voor het overgrote deel online, en social distance, mondmaskers en bezoek beperkingen zijn nog steeds van kracht. Onze coach dringt erop aan om zo weinig mogelijk sociale contacten te hebben, om het risico op besmetting zo laag mogelijk te houden. Twee weken quarantaine kunnen we in deze fase van de voorbereiding echt niet gebruiken. Maar het seizoen zit eraan te komen, dus dat is nu voor mij het allerbelangrijkste.’

‘Ik voel me zeer goed, maar heb nog steeds niet hetzelfde gevoel als voor mijn blessure. Hopelijk voelt het weer als vanouds wanneer de wedstrijden beginnen. Ik ben wel fit genoeg om weer hele wedstrijden te spelen. Hoeveel minuten ik ga maken, hangt van de coach af. Ik kan echt niet wachten’, besluit Mast.