Door de mand: Kees Vlietstra kent z'n klassiekers

Kees Vlietstra
Kees Vlietstra © RTV Noord
Zaterdag. P+R Glimmen langs de A28. Ik wacht op mijn broer. We gaan carpoolen. Naar Papendal. Sinds kort is broertje aangesteld als assistent bondscoach van Talent TeamNL Korfbal, zeg maar het oude Jong Oranje. Ik verheug me op onze samenwerking. En vooral op onze autoritjes, met mondkapjes, van en naar het topsportcentrum Papendal. Twee uur heen, twee uur terug.
Vier uur de tijd om het leven en de actuele sportwereld te bespreken. Maargoed, hij is er nog niet. Geeft mij mooi even de tijd om alvast wat voorwerk te doen.
De mobiele app van RTV Noord meldt dat Joop Gall zijn contract met een jaar heeft verlengd bij de voetbalacademie van het Chinese Zhengzhou. Uit eigen ervaring weet ik dat Zhengzhou geen Muntendam is. Die miljoenenstad is namelijk ook het epicentrum van het korfbal in China. Gall heeft het naar zijn zin. Hij werkt daar met jonge Chinese voetballers, O19. Eigenlijk zijn we collega's. En in onze werelden is de taal wel een dingetje. Waar Joop zijn pupillen in het Engels zal onderrichten moeten mijn broer en ik het Stad-Gronings onderdrukken om onze Nederlandse talenten in ABN toe te spreken.
Daar komt hij al aanrijden. Hij parkeert zijn barrel naast mijn bolide. Standaard grap van hem is altijd na het tanken: Zo, de waarde van mijn auto is weer verdubbeld.
Hij stapt bij me in. Moi.
De reis naar Papendal vliegt voorbij. De eerste training is een feestje. Wat zijn die gasten goed. De terugweg vliegt, ondanks de maximum snelheid van 100 km per uur, ook voorbij. Bij thuiskomst in Meerstad zoek ik het reisverslag van onze meest memorabele autorit ooit. Gevonden:
30 December 2013
'Hungry', komt het grommend van de achterbank. Ricky Wu hangt dodelijk vermoeid over zijn sporttas. 'Hungry' roept Ricky nogmaals. Drie dagen Korfbal Challenge hebben duidelijk zijn tol geëist bij de in vele opzichten ongrijpbare Taiwanees. Mijn broertje Mike zit naast me op de bijrijdersstoel. Hij glimlacht. 'Ik lust ook wel wat', zegt hij. 'Maccie doen voor de afwisseling?' Ik knik. We draaien na middernacht de parkeerplaats voor de Kuip in Rotterdam af richting Groningen. 251 kilometer, zegt de TomTom. De tank zit vol benzine, Mikie en Ricky vol bier en uw verslaggever tot aan zijn oren vol cola en mooie herinneringen. Groningen here we come.!
Ricky Wu heeft twee kernkwaliteiten: korfballen en slapen. Als Ricky niet korfbalt, slaapt hij. Daarom was het niet verstandig van de coach van het All Star Team om Ricky op de bank te laten beginnen. Dan valt hij in slaap. Al is de wedstrijd nog zo spannend of spectaculair, als The Asian Sensation zelf niet speelt dan vallen zijn luiken dicht. Zo ook tijdens de finale van de Korfbal Challenge 2012 tussen Fortuna en een All Star Team bestaande uit de beste spelers uit de competitie.
Toen Wu halverwege de eerste helft gesommeerd werd om aan de warming-up te beginnen lag hij al heerlijk in zijn REM-slaap. Mondje half open. Ondanks deze matige voorbereiding was zijn invalbeurt memorabel. Na drie schoten en twee goals mocht hij weer op de bank plaatsnemen. De tweede helft heeft Ricky heerlijk door kunnen slapen. Bij een timeout heeft teammanager Harm Brandt Wu nog een keertje omgedraaid om doorligplekken te voorkomen.
Vlak voor de finale van de Challenge moesten mijn broertje Mike en ik als coachduo van onze geliefde korfbalclub Nic. ons melden in de spelerstunnel van het Topsportcentrum in Rotterdam. Daar verzamelden zich alle genomineerden voor de Korfbalverkiezingen 2012.
Samen met de andere genomineerde coach-koppels moesten we vanuit die spelerstunnel oplopen naar de speelvloer. In het donker. Een mager spotlightje en een oorverdovend applaus vanaf de bomvolle tribunes begeleidde ons. Sabine van Meeteren heette ons als ladyspeaker van harte welkom. In een flits moest ik aan de opkomst van een teamgenootje van Sabine denken. Jonni Abbenhuis van Die Haghe kwam in 1998 bij de ploegenpresentatie voor de finale met een radslag Ahoy binnen. Leek me wel tof om ook zo'n entree te maken. Maar dan niet met een saaie radslag maar met een serie van drie flikflaks eindigend met een achterwaartse salto, gehoekt. Jaren geleden was dat een appeltje eitje voor me op de ALO.
'Tuurlijk kan je het nog', siste mijn broertje. 'Maar je hebt gisteren gezopen en de shaorma resten zitten nog bij je oor. Als je het doet schop ik je hoogstpersoonlijk op de tweede ring'.
En ik ken mijn broertje een beetje. Een man een man, een woord een woord. Ben dus maar rustig naar Sabine gelopen.
De toenmalige bondscoach Jan Sjouke van den Bos mocht de enveloppe openen en de winnaars bekend maken. Ik ken Sjouk een beetje en weet dat als hij iemand feliciteert dat altijd gepaard gaat met de nodige Arnhemse zoeneralij. Pakken wat je pakken kan. De bondscoach liep na het noemen van onze namen op me toe voor drie klapzoenen op mijn shaorma resten. Nadat ook Mike de felicitaties in ontvangst had genomen, (als je me zoent schop ik je op de tweede ring), keek ik met rillingen op mijn rug naar mijn broer. Coach van het jaar. Trots. Op Nic., op Groningen en op mijn broertje, mijn beste vriend.
'Hungry, please, smeekt Ricky Wu vanaf de achterbank. De Kuip verdwijnt langzaam in de achteruitkijkspiegel. Radio 2 is bezig met de Top 2000. Op nummer 568 staat De Dijk. Uit volle borst zingen de Coaches van het Jaar mee. Binnen Zonder Kloppen. Dit is onze huisband. De eerste McDrive laten we rechts liggen. Ricky wordt gek en gaat van pure ellende maar weer slapen. We praten niet veel. Zingen afschuwelijk vals mee met ABBA, Tavares, De Poema's en Elvis Presley. Bij kutnummers van Krezip, Marco Borsato, Bløf en Kane gaat de radio zachter en praten we kort maar krachtig.
Mike: 'Stoppen, ik moet pissen.'
Kees: 'Ik kan echt nog wel een achterwaartse salto maken.
Ricky: 'Hungry.'
In de polder vertel ik het verhaal wat het Beste Scheidsrechtersduo Ritske Kleinhuis en Jan Henk Hoeksma me toefluisterden na afloop van de prijsuitreikingen. Vorig jaar hadden ze namelijk ook gewonnen en ontvingen toen nog een enveloppe met inhoud: 250 euro. Dat zat er dit jaar niet in.
'Dat meen je niet', begint Mike. 'Zeg dat het een grap is. Nee, dat kan niet. Als die Friezen dat vertellen dan is het waar. Die hebben geen humor.'
'En wij geen 250 euro', antwoord ik voorzichtig. Mike kijkt me verbaasd aan en draait de radio weer wat harder. Peter Gunn van Emerson Lake & Palmer.
'Hungry' lispelt Ricky wat in zijn slaap.
'Ik ben er wel klaar mee', gaat mijn broertje verder. 'Klaar met die bond van je. Wat een vertoning.'
Hij bekijkt zijn beeldje met inscriptie. Coach Van het Jaar, 2012. 'Keessie, weet je nog wat die Rijk de Gooyer deed met zijn net gewonnen Gouden Kalf in de taxi van Maarten Spanjer?'
Ik ken mijn klassiekers. 'Natuurlijk weet ik dat. Wil je onze bekers uit het raam flikkeren?'
In plaats van antwoord te geven op deze gesloten vraag draait hij het raampje open en gooit onze beeldjes over de A27 richting de olifanten bij knooppunt Almere.
Ik zet de radio op maximaal. Elvis Presley, Jailhouse Rock.
Ricky schrikt wakker. 'Hungry.'
Mooie tijden. Terug naar de onze(kere). Woensdag gaan we weer samen training geven aan Jong Oranje. En weer vier uur naast elkaar zitten in de auto. Nu al zin in.