Gevolgen coronacrisis: van Boeing 787 naar grafmonumenten

‘Ik herinner mij de laatste vlucht nog heel goed’, zegt Dennis van der Leest (32). Hij bestuurde één van de modernste vliegtuigen: een Boeing 787.

‘Met de copiloten sprak ik over de laatste vlucht. We dachten eerst dat we even vakantie zouden hebben. Maar het ging al heel snel van onbetaald verlof naar ontslag.'

Als klein jongetje droomde Dennis al van een baan in de luchtvaartwereld. 'Ik ben het stereotype kind dat altijd piloot wilde worden. Vanaf mijn vierde wilde ik dat al. Mijn ouders hebben mij hier altijd voor 300 procent in gesteund.'

Hij had in zijn jonge jaren wel een backup plan mocht hij geen piloot kunnen worden. 'Dan was de politieschool misschien wel iets geweest. Maar dan wel als helikopterpiloot', vertelt Dennis lachend.

'De situatie waarin ik nu zit is heel raar. Veertien jaren heb ik met veel plezier gevlogen. Maar door een snel oplaaiend virus sta ik ineens op straat. Terwijl iedereen juist dacht dat er door het groeiende aantal vluchten altijd wel werk in de luchtvaart zou zijn als piloot', zegt hij.

Dennis gaat niet bij de pakken neerzitten. Via goede kennis Ito Werkman komt hij in de wereld van grafmonumenten terecht. 'Hij heeft veel ervaring en had al een paar keer gevraagd of wij ons ook met natuurstenen bezig willen houden. Nu is het juiste moment om het vak te gaan leren.'

Hij heeft nu een eigen bedrijf opgezet. 'Het is heel gevarieerd werk', zegt Dennis. Zo bestaan zijn werkzaamheden uit het maken van nieuwe grafmonumenten. Maar hij onderhoudt en reinigt ook gedenkstenen. 'Bijvoorbeeld door het rechtzetten van verzakte grafmonumenten, het reinigen van grafmonumenten en het opnieuw verven van teksten.'

Samen met zijn vrouw runt hij zijn nieuwe bedrijf. Joyce van der Leest (31) is nog stewardess, maar ook haar baan staat op de tocht, omdat minder mensen het vliegtuig nemen.

'Mijn baan is nog steeds onzeker. Ik had graag wat meer duidelijkheid gewild maar dat is er nog niet. Het leek ons slim om een plan B te hebben dus zijn we begonnen met het nieuwe bedrijf.'

Joyce werkt inmiddels twee jaar als stewardess. Ze zou het jammer vinden als ze moet stoppen.

'Het is echt heel leuk om op zo veel plekken van de wereld te komen. Het vliegen is nu wel anders door corona. Er is bijna geen vakantiestemming meer aan boord omdat alle reizen vaak noodzakelijke zijn', legt Joyce uit.

Het werk in hun nieuwe bedrijf vindt ze dankbaar. 'Het is natuurlijk verdrietig als mensen een dierbare verliezen. Maar het samen met hen iets moois creëren is dankbaar. Iets wat ze in gedachten hadden ter nagedachtenis van hun dierbare. Als het monument dan aansluit bij wat ze in gedachten hadden, dan is dat heel fijn', legt Joyce uit. 'Net zoals aan boord van een vliegtuig moet ik hier ook mensen aanvoelen en op hun gemak stellen.'

'Dit is een wereld waar wij niet bekend in zijn. Maar we worden goed ondersteund door Ito. Ik heb al wel geleerd dat je iets maakt waar mensen ondanks het verlies, heel blij mee kunnen zijn. Omdat het iets tastbaar is wat hen herinnert aan de overleden persoon', vertelt Dennis.

Ondanks zijn nieuwe werk hoopt Dennis van der Leest over een tijdje wel weer in de cockpit te kunnen zitten.

'Dat blijft mijn droombaan en passie. Het zou bijvoorbeeld mooi gecombineerd kunnen worden met ons nieuwe grafmonumentenbedrijf.'