Buddy tegen de eenzaamheid: 'Ik kan haar een opleefmomentje geven'

In deze coronatijd kunnen gevoelens van eenzaamheid nog sterker de kop op steken. Vier Groningers delen hun verhaal met ons, over hun eenzaamheid. Ook vertellen twee Groningers hoe zij eenzame mensen helpen.

De 82-jarige mevrouw Beuke is altijd schippersvrouw geweest. Samen met haar man, met wie ze 61 jaar getrouwd was, had ze een boot. Ze zijn altijd bij het water gebleven. Na zijn overlijden is ze naar Groningen verhuisd, waar ze nu alleen woont.

En dat alleen wonen vindt ze moeilijk: ‘Ik kan niet goed alleen zijn. Toen ik jonger was, woonden mijn zoons natuurlijk nog thuis en dan was er altijd iemand om mij heen. Ik heb hier in Groningen verder ook niks kunnen opbouwen na de verhuizing.’

Mevrouw Beuke vervolgt: ‘Ik had een paar vriendinnen, maar zij werden allemaal tegelijk ziek, waardoor we niet zo vaak meer konden afspreken. Verder heb ik een hondje dat regelmatig uitgelaten moet worden, dus dan maak ik s ’ochtends een flinke wandeling. Maar het is hier zo stil op straat, ik kom zelden iemand tegen met wie ik een praatje kan maken. Dat is jammer. Eerder ging ik ook nog wel eens naar Paddepoel om te winkelen, maar door corona durf ik dat niet meer. '

'Op den duur begon ik me vreselijk eenzaam te voelen.' Daarom heeft mevrouw Beuke zich bij Humanitas aangemeld voor een belmaatje. Uiteindelijk werd ze gekoppeld aan de 59-jarige Jacqueline Pieters uit Groningen. ‘Elke zondag bel ik met Jacqueline en dat vind ik erg fijn’.

Pieters legt uit waarom ze belmaatje is geworden. ‘Na de persconferentie van Rutte op 13 maart wilde ik eigenlijk gelijk iets doen. De dag erop heb ik daarom Humanitas gebeld en heb ik aangegeven dat ik wel belmaatje zou willen worden.’

Mevrouw Beuke vertelt dat ze het met Jacqueline over van alles heeft. ‘Als zij bijvoorbeeld op verjaardag is geweest of een leuke dag heeft gehad met vriendinnen, dan vertelt ze dat. Andersom vertel ik wat ik heb beleefd. Toen het nog zulk mooi weer was ben ik bijvoorbeeld met de boot weggeweest, en daar praten Jacqueline en ik dan over.’

De 74-jarige Anja* uit Wedde zet zich ook in voor ouderen en eenzamen. Ze is vrijwilliger bij het project Wedde dat ’t lukt. ‘Ik vergezel (eenzame) ouderen naar bepaalde afspraken, bijvoorbeeld naar het ziekenhuis. Of als ze een nieuwe bril nodig hebben, dan ga ik met hen naar de brillenwinkel. Deze ouderen kunnen vaak niet zo goed meer zelfstandig dingen ondernemen of vinden het gewoon fijn om er iemand bij te hebben. Ik noem mijzelf een buddy.’

Eén van de ouderen die Anja vergezelt is de 80-jarige meneer Brouwer uit Wedde. Hij voelt zich niet erg eenzaam, maar is wel blij met Anja's gezelschap. ‘Ik heb geen familie die af en toe even langskomt, maar desondanks voel ik mij niet heel eenzaam. Anja is eigenlijk mijn familie, zo kan je het wel stellen. Ik vind het erg gezellig om met haar op pad te gaan, ik zou ook niemand anders als gezelschap willen.’

Anja vertelt waarom ze besloot vrijwilliger te worden bij het project Wedde dat ’t lukt: 'als ik ouder word, wil ik ook graag geholpen worden en op deze manier kan ik iets betekenen voor een ander. Het is heel dankbaar werk.’

Mevrouw Beuke en mevrouw Pieters hebben elkaar nog niet ontmoet. Toch is er een speciale band ontstaan via de telefoon. ‘Jacqueline betekent veel voor mij, op den duur wordt ze je eigen. Haar stem doet mij goed. Ze zegt ook altijd: ‘wat kunnen wij mooi met elkaar praten hé?’ Dat zijn dingen waar je dan naar verlangt wanneer je je eenzaam voelt, en het is heel mooi om het te hebben.’

Pieters: ‘Ik vind het fijn om mevrouw Beuke op deze manier aandacht te geven en haar zo te kunnen laten weten dat ze er niet alleen voor staat. Ik kan haar een opleefmomentje geven en dat is erg waardevol. Wanneer ik bel is ze altijd heel blij. We hebben het veel over haar zoons en ik vraag regelmatig of ze met de boot weg is geweest. Ze vraagt ook altijd aan mij hoe het gaat. En na afloop van het gesprek bedankt ze me altijd.’

Meneer Brouwer en Anja zijn nu twee jaar een koppel via Wedde dat ’t lukt. ‘Toen ik Anja voor het eerste ontmoette had ik direct door dat ze een goed persoon was. Als ik ergens mee zit, dan bel ik haar even. Ze staat altijd voor mij klaar en om zo iemand dicht bij je te hebben is erg fijn.’

Anja vertelt enthousiast over een uitstapje dat ze samen hebben gemaakt: ‘laatst ging ik met meneer Brouwer mee naar zijn ziekenhuisafspraak. Toen stelde ik voor om na die tijd een visje te gaan eten. Dat was erg leuk. En dat is ook even weer iets anders dan een ziekenhuisafspraak, gewoon tussendoor iets leuks ondernemen’.

Eenzaamheid komt niet alleen voor bij ouderen. Ook jongeren kunnen zich eenzaam voelen, zoals de 24-jarige Sophie* uit Veendam en de 27-jarige Marko uit Vlagtwedde.

Marko legt uit waar deze gevoelens bij hem vandaan komen: ‘Ik heb geen mensen waarmee ik leuke dingen kan ondernemen. Ik werk elke dag en daarnaast zit ik eigenlijk alleen maar thuis. Soms ga ik op bezoek bij familie, maar ik mis contact met mensen met dezelfde interesses als ik.'

'In mijn jeugd was ik ook al veel thuis, ik ging nooit uit of naar verjaardagen. Toen was dat nog niet zo erg, maar nu ik ouder ben merk ik dat ik veel dingen heb gemist en dat ik geen vriendschappen heb kunnen opbouwen.’

Sophie heeft moeite om aansluiting te vinden bij andere jongeren en ze mist sociale contacten. 'Vooral met leeftijdsgenoten. Ik heb autisme, waardoor ik sommige mensen moeilijk of soms helemaal niet begrijp als ik met ze spreek. Ik kan moeilijk begrijpen of ze bijvoorbeeld een grapje maken of niet en ik heb ook moeite met ingewikkelde woorden. Andersom begrijpen sommige mensen mij ook niet. Aansluiting vinden is voor mij dus lastig.’

Zijn sociale angsten maken het voor Marko ook moeilijker om vriendschappen te sluiten. 'Van jongs af aan ben ik al onzeker en pieker ik veel. Ook had ik moeite om te geloven dat mensen me aardig vonden. Ik had vaak momenten dat ik dacht dat ik niet goed genoeg was. Dat laatste heb ik nog steeds wel, maar ik probeer me er overheen te zetten. Mijn therapie helpt daar ook bij. Daar leer ik dat ik er ook mag zijn. Het is nog moeilijk voor mij om dat te geloven, maar er zijn momenten dat het me lukt’.

Marko besloot Twitter te gebruiken om vrienden te vinden. Met de hashtag ‘eenzame jongeren’ plaatste hij een bericht. ‘Ik heb veel reacties gekregen op mijn oproep via Twitter. Een van de reacties was van een oud-klasgenoot van de basisschool. Hij vroeg of ik een keer een drankje wilde doen. Vroeger zou ik dat hebben afgeslagen vanwege mijn sociale angsten, maar nu stemde ik in. Uiteindelijk kwam er nog een tweede oud-klasgenootje bij. Ik vond het eerst wel spannend, maar eenmaal daar hebben we het erg gezellig gehad.’

‘Mijn uiteindelijke doel is om vrienden te vinden waarmee ik dingen kan beleven en dat ik kan ervaren hoe het is om een leuk leven te leiden. Ook hoop ik dat ik een partner vind waarmee ik een leven kan opbouwen. Goed in het leven komen te staan, dat zou ik erg fijn vinden.’

Ook Sophie maakte gebruik van het internet om gezelschap te vinden. Ze plaatste een oproep op het sociale platform Wehelpen.nl. ‘Ik vind het heel leuk om op pad te gaan, zoals winkelen, een wandeling maken in het bos, dat soort dingen. Ik houd van leuke dingen doen, maar deze dingen vind ik minder leuk als ik ze in mijn eentje doe. Daarom ben ik dus opzoek naar een maatje die met mij op pad wil, die samen met mij leuke activiteiten wil ondernemen. Ook zou ik het fijn vinden als diegene af en toe een praatje met mij wil maken.’

Sophie heeft nog een tip voor degenen die ook last hebben van eenzame gevoelens. ‘Blijf proberen om contact te leggen met anderen. Zoek bijvoorbeeld, net als ik heb gedaan, een platform waarop je gezelschap kunt aanvragen. Ga wel zo veel mogelijk op pad, ook al is dat minder leuk in je eentje. Of bel je familie en maak even via de telefoon een praatje, dat helpt al heel erg. Blijf in ieder geval niet thuis zitten. ‘