‘Als ik niet in de raad zit, ben ik gewoon biologiejuf’
Geen grote partij, maar een eenmansfractie. Of beter, een eenvrouwsfractie. Edith van der Horst dopt in haar uppie de politieke boontjes van haar partij in de raad van Westerwolde. ‘Ik vind het een zware taak.’
In de rubriek Goede raad! wordt wekelijks een verhaal of onderwerp belicht met een link naar de gemeentepolitiek.
Een taak die begon in 2014, toen Van der Horst namens de Partij voor de Dieren plaatsnam in de gemeenteraad. Anno 2020 zit ze nog steeds op dezelfde plek, maar dan namens haar eigen partij Ecologisch Alternatief. Ze richtte deze op 'omdat ik het gedachtengoed wel steunde, maar mij niet meer thuis voelde bij de Partij voor de Dieren'.
Bij beide partijen was Van der Horst, een geboren Amsterdamse die via het Hogeland in Sellingen belandde, de enige vertegenwoordiger. ‘'k het begin las ik alles, wist ik alles en hoorde ik alles. Maar na twee jaar was ik wel aan mijn eindje.'
Enige overgebleven eenmansfractie
'Destijds waren er vijf eenmansfracties, waardoor je samen het verschil kond maken. Nu ben ik de enige. 'Dat maakt een enorm verschil.'
'Ik kan het niet meer bolwerken om alles te lezen. Als je tien of veertien dagen de tijd krijgt voor de stukken, dan is het wel te doen. Maar als je er een baan bij hebt en je moet in korte tijd alles lezen? Dan is het bijna onmogelijk.''
Bij een eenmansfractie denken ze: het zal wel, zo’n poezenvrouwtje
Inmiddels heeft Van der Horst met Anneke Janse, Judith Möller en Ruurd Brekveld drie mensen om zich heen verzameld die (voorbereidend) werk uit handen nemen. ‘Dat is voor mij een zegen. Tweederde van het werk valt weg. Je hebt dankzij hen ook wat meer feedback. Het is hartstikke fijn dat je niet alléén beslist wat goed is, maar ook kan overleggen.'
'We hebben een geluid dat voor veel mensen gek is. We zijn heel erg op milieu, natuur en dierenwelzijn. Mensen vinden dat ver van hun bed. En bij een eenmansfractie denken ze: het zal wel, zo’n poezenvrouwtje’, lacht Van der Horst. ‘Dat is wel jammer.'
'Ik ben een idealist'
‘Ik wil graag aan de kaak stellen wat ik vind dat niet goed gaat. Als ik dat niet doe, voel ik mij schuldig. Ik ben bang dat niemand het doet als ik het niet doe. Ik ben als idealist in de raad gekomen, niet omdat ik iets met politiek wilde doen of belangrijk wilde zijn. Dat past helemaal niet bij mij. Mensen herkennen mij op straat en daar word ik kopschuw van. Als ik niet in de raad zit, ben ik gewoon biologiejuf.’
Binnen de gemeenteraad gaat het er soms minder vredelievend aan toe dan binnen de muren van het klaslokaal. De strijd om het gelijk neemt dan de overhand als ‘mensen hun mening laten horen in vijandigheid’. ‘Ik ben wel eens huilend naar huis gefietst met de gedachte: ik ben hier niet geschikt voor. Maar er zijn ook momenten dat je het verschil maakt. Dan ga je breedlachend naar huis van 'hoera'.’
Bij alle partijen vechten ze om de macht, maar niemand wil hier
‘Het is soms niet makkelijk, maar eenzaam en hard. Je moet een dikke huid hebben en die heb ik niet. Ik merk aan de mensen om me heen dat niemand het van mij over wil nemen. Haha. Bij alle partijen vechten ze om de macht, maar niemand wil hier’, zegt Van der Horst. Voorlopig zal ze het derhalve zelf moet doen. ‘En als ik al zou stoppen, dan zou ik niet weten op welke partij ik moet stemmen.'
Wat is je goede raad?
'Laat goed zien waar je voor staat en hou je daaraan, zodat de mensen die jou als hun volksvertegenwoordiger gekozen hebben, zich gehoord voelen.'
'En specifiek aan eenmansfracties: leer selecteren, zodat je kunt focussen op die onderwerpen die voor jouw achterban van belang zijn. En probeer een kleine groep actieve, steunende en kritische mensen om je heen te verzamelen.'
